Το άρθρο που ακολουθεί είναι αυτοτελές. Εμπεριέχει εντούτοις άμεσες η έμμεσες απαντήσεις στους σχολιαστές του πρόσφατου TVXS  άρθρου  μου «Κάνε μια λοβοτομή βρε αδελφέ … τι σου ζητάνε». Έχει την έννοια του διαλόγου με όσους  από την απέναντι πλευρά (δηλαδή με τους υποστηρικτές του άλλοτε ελπιδοφόρου Τσίπρα /ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκουν την αποτίμηση των διαδραματισθέντων  από την υπογραφόμενη, υπερβολικά σκληρή.
 
Η κριτική μου και στο προαναφερθέν άρθρο και γενικότερα, απευθύνεται  συνδυαστικά στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, την στενή ομάδα εξουσίας και διαπραγμάτευσης αλλά και σε όσους (τόσο αρθρογράφους όσο  και αξιωματούχους) εν τη ρύμη της υποστήριξης Τσίπρα/διαπραγμάτευσης παραπλανούν και συσκοτίζουν. 
 
Η διαπραγμάτευση απέτυχε. Παράλληλα ήταν τελείως αδύναμη, προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος. Αν απλά και μόνο αποτύγχανε, από ένα έκτακτο εξωτερικό γεγονός, πολλοί από τους σήμερα κρίνοντες θα  τάσσονταν διακαώς υπέρ του Αλέξη Τσίπρα, ενός νέου αριστερού πολιτικού,  που πάλεψε και συνθηκολόγησε λόγω έκτακτου συμβάντος.
 
Για τον πρώην πρωθυπουργό και το άβατο στενό επιτελείο του  μπορούν να διατυπωθούν οι εξής υποθέσεις εργασίας:
 

• είναι ανίκανος/οι
• είναι αφελής/είς
• έχει/ουν  προσχεδιάσει κάτι άλλο από αυτό που εξωτερικεύει/ουν όχι μόνο ερήμην  του κόμματος  αλλά και των ψηφοφόρων του. Το  πολιτικό ατόπημα, στην τελευταία περίπτωση, είναι   βαρύ.

 
Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι  ανίκανος. Αντιθέτως είναι πολλαπλά χαρισματικός ενώ έχει 23-χρονη ενήλικη πολιτική διαδρομή μέσα στην αριστερά. Έχει ακούσματα και  πολλαπλές  μεταφερόμενες ή άμεσες εμπειρίες. Είναι διαβασμένος. Έχει εισηγητές και  συμβούλους διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων. Έχει κάνει και πρόσφατες  επιλογές πλαισίωσης από άλλους  πολιτικούς χώρους μετά την εμφάνιση της κυβερνητικής προοπτικής. Δεν είναι ο ίδιος τυχαίος, ακριβώς το αντίθετο. 
 
Κοντολογίς είχε την δυνατότητα και τις προϋποθέσεις να χαράξει 1) ένα σχέδιο αριστερό, υλοποιήσιμο, δημοσιοποιημένο και 2) ένα σχέδιο μη δημοσιοποιημένο, συντηρητικό, αρεστό και υποστηρίξιμο από τα κέντρα ισχύος εξωτερικού και εσωτερικού. Το πρώτο με κέντρο κοινωνικές ομάδες, το δεύτερο με κέντρο μια στενή κομματική ομάδα ερήμην του ευρέως κόμματος και της κοινωνίας.
 
Ο πρώην πρωθυπουργός δεν αφελής. Για παρόμοιους με τους ως άνω λόγους δεν είναι πειστική η εκδοχή της αφέλειας. Με την πολιτική του ευφυΐα και όλο το περιβάλλον συμβούλων και συμβουλών και με την αριστερή θεωρητική παρακαταθήκη (που γέμει προειδοποιήσεων) γνώριζε πάρα πολύ καλά ότι απροετοίμαστος, χωρίς εναλλακτικές στις αποσκευές του και χωρίς μεγάλη προετοιμασία του κόσμου  ΔΕΝ θα επιτύχαινε ούτε κατάργηση των μνημονίων ούτε «αμοιβαία επωφελή λύση» (τι όρος!)  ούτε κούρεμα του χρέους. Τα λεγόμενα σήμερα περί αυταπατών είναι αβάσιμα αλλά αναγκαία γιατί «κάτι πρέπει να πει» για να μην φαίνεται γυμνός  (Μην ξεχνάμε ότι σήμερα ισχυρίζεται ότι δεν έλεγε στο παρελθόν, ότι θα σκίσει τα μνημόνια, δείγμα και δείκτης άμυνας και αμηχανίας).
 
Ισχύει δυστυχώς η  τρίτη εκδοχή και είναι αυτή που οδηγεί αναπόφευκτα σε  κριτική, που φαίνεται σκληρή αλλά είναι απλά αντικειμενική. Είναι αυτή η εκδοχή  που διαφοροποιεί τους σχολιαστές σε δήθεν σκληρούς  και σε  ήπιους ή στο άλλο άκρο του φάσματος, σε υποστηρικτές  (όπου και όταν αγνοούνται  πολλά από τα διαδραματισθέντα, άλλοτε ηθελημένα άλλοτε αθέλητα).
 
Το ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί από τη μεριά του αναγνώστη είναι « Μα καλά πήγε, λοιπόν για να χάσει στη διαπραγμάτευση; ». Η απάντησή μας στηρίζεται στην διαφορά μεταξύ των
 

• «πήγε για να χάσει» και
• «πήγε για να ΜΗΝ κερδίσει αυτά που μας έλεγε ότι επεδίωκε». Μετά γνώσεως.

 
Η διαφορά είναι μείζων. Πήγε λοιπόν για να επιτύχει το καλύτερο δυνατό – παντελώς  και εξ αρχής  απομακρυσμένο από τις εξαγγελίες του – και πάλεψε σκληρά για αυτό. Δεν επεδίωκε, δεν προετοίμασε και  δεν προετοιμάστηκε για αυτά που υποσχόταν. [1] Η προσωπική του ατζέντα ήταν να καλύψει το κεντρώο χώρο  που έχασε, λόγω μνημονίων, τον  πολιτικό του εκφραστή.
 
Ο κεντρώος  χώρος μπορεί να καλυφτεί από ένα  αριστερό κόμμα με δύο τρόπους : Στο πλαίσιο του ενός  ριζοστικοποιείς τους πολίτες που του αντιστοιχούν  με σκληρή δουλειά στον κατάλληλο χρόνο (από το 2010 ή τουλάχιστον από το 2012) . Στο πλαίσιο του δευτέρου τρόπου από – ριζοσπαστικοποιείσαι εσύ, δηλαδή ο επικεφαλής και η ηγετική ομάδα, διαλύεται και το κόμμα εις τα εξ ων συνετέθη  με το εναπομείναν προσαρμοζόμενο ή όχι στις νέες από-ριζοστικοποιημένες ανάγκες. Στον ίδιο, τον δεύτερο τρόπο, αντί να κινητοποιείς και συστηματικά να προετοιμάζεις « αποκοιμίζεις» με υποσχέσεις.
 
Αναφερθήκαμε στη αρχή του άρθρου στην χάραξη δύο σχεδίων: Το σχέδιο που χάραξε ερήμην μας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με την δεύτερη προηγηθείσα εκδοχή της από-ριζοσπαστικοποίησης. Δεν είναι σπάνιο. Είναι σύνηθες στα αρχηγικά κόμματα, δηλαδή στον τύπο κόμματος στον οποίο είχε μετεξελίχθη ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρακτικές της ηγετικής ομάδας σε συνέδρια και προεκλογικές φάσεις το πιστοποιούν.
 
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε καλά τι είναι διαπραγμάτευση [2] και  πόσο σκληρή θα ήταν. Υπήρξε, να μην το ξεχνάμε και προεκλογική  οικονομική διπλωματία. Οι συγκρούσεις και οι προετοιμασία ήταν έξω από το σχέδιο του [3].
 
Επιμύθιο:
 
Προκύπτει από τα παραπάνω ένα ερώτημα σχετικά με την συντάκτη του παρόντος σχόλιου και άλλους που διάκεινται πολιτικά  με τον ίδιο ακριβώς τρόπο:  εμείς , γιατί υποστηρίξαμε τόσο ένθερμα; Γιατί πείσαμε  τόσους άλλους να υποστηρίξουν;  Απαντάμε ότι το κάναμε (1) Γιατί πήραμε την πολιτική απόφαση να βάλουμε τις  συλλογικές αναλύσεις αριστερών ανθρώπων πάνω από τις προσωπικές μας αναλύσεις. (2) Γιατί πιστεύουμε στη δράση, την κίνηση, την προσπάθεια  και την συλλογικότητα αντί της ακινησίας και της υψηλού κριτικής. (3) Γιατί όταν πια ήμασταν πάνω στο «ψηλό σημείο του κύματος» υπήρξε βολονταρισμός όσον αφορά  αρνητικές ενδείξεις.
 
Δεν είμαστε οι μόνοι που βιώσαμε κάτι ανάλογο  ούτε στην παρούσα φάση εν Ελλάδι ούτε αλλού και άλλοτε στην ιστορία των λαών και των  αγώνων τους. Βέβαια το  τελευταίο και αποφασιστικό στοιχείο απάντησης  στο υποθετικό ερώτημα αφορά την παρακολούθηση και ενδελεχή ανάλυση της διαπραγματευτικής πορείας και των μετέπειτα δηλώσεων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.  Από κει βγαίνουν αβίαστα συμπεράσματα για όποιον δεν θέλει να ‘χει τα μάτια του κλειστά.

Παραπομπές

1. Σχετικά άρθρα μου στο ΤVXS  «Τα λάθη του πάνω από το μέλλον μας», «Κάνε μια λοβοτομή βρε αδελφέ, τι σου ζητάνε;», «Σταθμοί της «διαπραγμάτευσης»: Ο Αλέξης Τσίπρας στο Τέξας»,  «Γιατί οι νέοι δεν θα ψηφίσουν κόμμα Τσίπρα».
 
2. Δεχόμαστε ότι δεν γνώριζε ότι οι δανειστές θα είχαν στάση «αλήτικη», ξεδιάντροπη  και μάλιστα εις επήκοον της υφηλίου, ως προς την τήρηση προσχημάτων ευπρέπειας και δημοκρατίας. Τώρα το έμαθε αλλά δεν αξιοποιεί τη  σχετική γνώση.
 
3. Έγκαιρος έλεγχος χρέους με αξιοποίηση, διεθνές δίκαιο ανθρωπιστικών κρίσεων, εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου, πολύ έγκαιρο και συστηματικό σχέδιο ριζοστικοποίησης του κόσμου κ.ά.)