Η ιδέα ότι η χλωροκίνη θα μπορούσε να έχει μια θεραπευτική δράση κατά της COVID-19, αναστάτωσε μέρος της επιστημονικής κοινότητας σε ορισμένες χώρες, κυρίως στους κύκλους των επίσημων θεσμών της ιατρικής.

Υπεύθυνοι αυτών των θεσμών θα θέλανε να προηγηθούν τυχαιοποιημένες πολυετείς μελέτες, όπως γίνεται στις συνηθισμένες περιπτώσεις. Έτσι ο λοιμωξιολόγος Didier Raoult, που διαπίστωσε την θετική δράση της χλωροκίνης και πρότεινε την άμεση χρήση της, λόγω της επείγουσας κατάστασης, κατηγορήθηκε πως «θέλει να προωθήσει την χλωροκίνη και να ξεχαστούν οι άλλες θεραπείες» (βλ. «Les mensonges de Didier Raoult pour promouvoir la chloroquine et faire oublier le reste»).

Είναι βέβαια απορίας άξιον γιατί να θέλει ο καθηγητής Raoult να «προωθήσει» ένα φάρμακο ιδιαίτερα φτηνό, πίσω από το οποίο δεν μπορεί να κρύβεται κάποιο συμφέρον. Όσο αφορά τις «άλλες θεραπείες», πιθανώς να πρόκειται για τα ακριβά αντιικά φάρμακα, η αποτελεσματικότητα των οποίων δυστυχώς είναι ακόμα υπό εξέταση.

Ωστόσο η αντιική ιδιότητα της χλωροκίνης είναι μια παλιά ιστορία. Ανατρέχοντας σε παλιά αρχεία, βρήκαμε αυτό το απόκομμα:

Το 1918, ενώ η «Ισπανική γρίπη» θέριζε 50 με 100 εκατομμύρια ζωές ανά τον κόσμο, η γαλλική εφημερίδα «Le Matin», δημοσίευε ένα μικρό και ασήμαντο άρθρο, με τίτλο «Η κινίνη φαίνεται αποτελεσματική». Ας διευκρινίσουμε πως η χλωροκίνη είναι απλά ένα συνθετικό ανάλογο της κινίνης.

Οι Γάλλοι είχαν κάνει μια παράξενη παρατήρηση στις αποικίες τους, όπου ευδοκιμούσε η ελονοσία. Όσοι είχαν προσβληθεί απ’ αυτή την ασθένεια και αναγκαζόταν να παίρνουν τακτικά κινίνη, φαινόταν ότι πέθαιναν πολύ πιο σπάνια από την τρομερή «Ισπανική γρίπη»! Ήταν μια απλή παρατήρηση, η οποία δεν οδήγησε σε κάτι συγκεκριμένο, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να θεωρηθεί πως υπέκρυπτε κάποια σκοπιμότητα.

Εκατόν δύο χρόνια μετά, ορισμένοι επιστήμονες θέλησαν να διερευνήσουν και να αξιοποιήσουν αυτό το παλιό μονοπάτι. Τους ευχόμαστε να το διανύσουν με γνώση, τόλμη και επιτυχία.