Σε προηγούμενο άρθρο μου, προσπάθησα να εξηγήσω γιατί το Ισραήλ, κερδίζοντας όλες τις μάχες, νομοτελειακά θα χάσει τον πόλεμο και θα αναγκαστεί να αποδεχτεί το αυτονόητο: υπάρχει Παλαιστινιακός λαός και υπάρχει μια χώρα που του ανήκει.

Σημείωνα ωστόσο ότι υπάρχει και μια άλλη έκβαση, «αν κάποιοι ανεξέλεγκτοι “Dr. Strangelove” ενδώσουν σε εκκλήσεις που κραυγάζουν “σβήστε τη Γάζα από το χάρτη του κόσμου”. Μην ξεχνάμε ότι το Ισραήλ είναι πυρηνική δύναμη». Και κατέληγα ότι «εύχομαι πάνω απ’ όλα, η ιστορία να μην καταγράψει τους Παλαιστίνιους του αύριο, όπως κατέγραψε τους Εβραίους του χθες».

Αυτό που πριν λίγες μέρες φαινόταν μια καταστροφική, αλλά λίγο πιθανή προοπτική, αρχίζει να γίνεται, με τις πρόσφατες εξελίξεις, ένας πολύ ορατός κίνδυνος. Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ δήλωσε: «Πολεμάμε ανθρωπόμορφα ζώα και θα πράξουμε ανάλογα». Και όντως, η απειλή θανάτωσης που εκτοξεύτηκε σε πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους, εάν δεν εγκαταλείψουν σε λίγες ώρες τα σπίτια τους, δείχνει ξεκάθαρα την πρόθεση της Ισραηλινής κυβέρνησης να «πράξει ανάλογα». Για την ακρίβεια, ούτε σε ζώα δεν θα μπορούσε να επιβληθεί σε λίγες ώρες τέτοια βάναυση μεταχείριση.

Η μετακίνηση του μισού πληθυσμού της Γάζας από την μισή έκτασή της στην άλλη μισή, θα μετατρέψει αυτή την στενή Λωρίδα, κυριολεκτικά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το πέρασμα της Ράφα, μεταξύ Αιγύπτου και Γάζας, επλήγη ήδη 3 φορές από Ισραηλινή αεροπορική επιδρομή, ενώ η Αίγυπτος έχει κλείσει τα σύνορα και δηλώνει ότι δεν θα δεχτεί Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Αυτές οι περιστάσεις θυμίζουν ιστορικά γεγονότα, όπως η εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας. Είναι βαθιά απογοητευτική, όσο αφορά την ανθρώπινη φύση, η διαπίστωση ότι απόγονοι των θυμάτων μπορούν να γίνουν θήτες με την σειρά τους.

Πρέπει πλέον να το συνειδητοποιήσουμε και να το πούμε ξεκάθαρα: το ενδεχόμενο να ζούμε την απαρχή της πρώτης γενοκτονίας του 21^ου αιώνα, πρέπει να ληφθεί ως ένα σοβαρό ενδεχόμενο. Η Ισραηλινή κυβέρνηση θα επικαλεστεί τις όποιες φρικαλεότητες της Χαμάς, απόλυτα καταδικαστέες. Αλλά και να μην υπήρχαν δεν θα δίσταζε να τις εφεύρει, όπως αποδείχτηκε με τα ανύπαρκτα «40 αποκεφαλισμένα μωρά». Διότι ο πραγματικός κίνδυνος για την κυβέρνηση Νετανιάχου είναι άλλος. Είναι η αδυναμία της να εξουδετερώσει οριστικά κάθε αντίσταση, ενώ έχει δοκιμάσει τα πάντα, κατέχοντας μια συντριπτική επικυριαρχία, την απόλυτη στήριξη της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης όλων των εποχών, τις ΗΠΑ, την σκανδαλώδη ανοχή και την μεροληψία της ΕΕ.

Η αδιαφορία που συνόδεψε αρχικά την γενοκτονία των Εβραίων, δικαιολογήθηκε εκ των υστέρων με το γνωστό και εύκολο «δεν ξέραμε». Σήμερα, η ταχύτητα και το εύρος της πληροφορίας, όσο μεροληπτική και να είναι από την μία ή την άλλη πλευρά, δεν επιτρέπει τέτοιες δικαιολογίες.

Αλλά υπάρχει και ένα επιπρόσθετο στοιχείο. Αν η γενοκτονία των Εβραίων προέκυψε κυρίως από την αναζήτηση ενός αποδιοπομπαίου τράγου, ο οποίος δεν αποτελούσε καμία αντικειμενική απειλή για τον Γερμανικό λαό, η ύπαρξη του Παλαιστινιακού λαού, δηλαδή των Παλαιστίνιων ως κυρίαρχος λαός, είναι ασύμβατη με τον τελικό στόχο της παρούσας Ισραηλινής κυβέρνησης. Παλαιστινιακός λαός σημαίνει ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, το οποίο είναι ασύμβατο με τον στόχο του «Μεγάλου Ισραήλ», ασύμβατο με τη συνέχιση της αποίκησης της Δυτικής Όχθης, ασύμβατο με την απαγόρευση επικοινωνίας της Γάζας με τον υπόλοιπο κόσμο. Και τελικά ασύμβατο με τη θεοκρατική αντίληψη, όχι του συνόλου του Ισραηλινού λαού, αλλά της σημερινής επικρατέστερης μερίδας του, σύμφωνα με την οποία η γη της Παλαιστίνης ανήκει σε έναν και μόνο λαό, στον οποίο του τάχτηκε από τον Θεό.

Είναι σκληρό και τρομακτικό, αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι η πολιτική της Ισραηλινής κυβέρνησης, πέρα από βάναυση, είναι απόλυτα λογική. Εννοώντας τη δική της λογική. Και αυτή η «λογική» περιέχει το δεδομένο ότι ο μόνος τρόπος να μη χάσει η Ισραηλινή κυβέρνηση μακροπρόθεσμα τον πόλεμο, είναι να εξαφανιστεί ο Παλαιστινιακός λαός.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ενδεχόμενο μιας γενοκτονίας των Παλαιστίνιων δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν εξωπραγματική φαντασίωση. Η αποτροπή της είναι ευθύνη κάθε πολιτισμένου ανθρώπου, κάθε πολιτισμένου λαού και κάθε κυβέρνησης για την οποία η διακήρυξη των μεγάλων αρχών δεν είναι φερετζές για πολιτικές σκοπιμότητες. Αυτό θα επιτευχθεί όταν μια παγκόσμια κινητοποίηση, η οποία φαίνεται δειλά-δειλά να εκδηλώνεται, επιβάλλει αφενός μέτρα κατά της παρούσας Ισραηλινής πολιτικής και, αφετέρου, βοηθήσει μια πλειοψηφία του Ισραηλινού λαού να καταλάβει ότι η κόλαση που δημιουργεί αυτή η πολιτική θα καταλήξει να καταπιεί και τους ίδιους.