Ο Régis Debray έχει παρατηρήσει στο βιβλίο του με τίτλο «Un candide en terre sainte », ότι υπάρχει πάντα, στους αποικιοκρατικούς πολέμους μια αναλογία/δυσαναλογία μεταξύ των απωλειών του τακτικού στρατού και των ανταρτών. Τις περισσότερες φορές αυτή η αναλογία κυμαίνεται περίπου στο 1 προς 10.

Ο τακτικός στρατός, που εξ ορισμού έχει το πάνω χέρι, φροντίζει να μην μειώνεται αυτή η αναλογία, μεταξύ των άλλων, για ψυχολογικούς λόγους. Αυτή η αναλογία υπήρξε πχ στον πόλεμο του Βιετνάμ ή της Αλγερίας.

Με δέος παρατηρούσε ο Debray, ότι μόνο ο Ισραηλινός στρατός είχε ανεβάσει την αναλογία αυτή στο 1 προς 100. Για κάθε Ισραηλινό νεκρό, πρέπει να πεθάνουν 100 Παλαιστίνιοι. Αυτό ήταν το μέτρο που έκρινε η εκάστοτε Ισραηλινή κυβέρνηση ως απαραίτητο για την διασφάλιση του status quo της κυριαρχίας της.

Η εξόρμηση των έγκλειστων Παλαιστίνιων της Γάζας έξω από την μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, άλλαξε για πρώτη φορά αυτό το δεδομένο. Η αναλογία σήμερα είναι περίπου 1 προς 1. Και είναι μια αναλογία που δεν μπορεί να αντέξει η Ισραηλινή κυβέρνηση. Για να συνεχιστεί ή απλά να παραμείνει η αποικιοκρατική πολιτική στη Δυτική Όχθη, πρέπει οι έποικοι να νοιώθουν ασφάλεια. Το ίδιο ισχύει και για τους κατοίκους πέριξ της Λωρίδας της Γάζας. Σε αυτό αποσκοπεί το μέτρο 1 προς 100.

Βέβαια, ο Ισραηλινός στρατός θα φροντίσει να «βελτιωθεί» αυτή η αναλογία με τους τυφλούς και σαρωτικούς βομβαρδισμούς της Γάζας, η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου.

Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι σε μια συγκεκριμένη μάχη, εξαθλιωμένοι Παλαιστίνιοι, απομονωμένοι σε ένα μικροσκοπικό παραλληλόγραμμο μήκους 40 χλμ., περιστοιχισμένο με πολλαπλούς φράχτες και ένα no man’s land, σε συνεχή παρακολούθηση από τις κορυφαίες μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Με ρεύμα μόνο λίγες ώρες την ημέρα, με περιορισμένο νερό και καμία πηγή ενέργειας, κατάφεραν να αναμετρηθούν ίσοι προς ίσους με τον πιο σύγχρονο και ισχυρό στρατό της περιοχής, υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ, την μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της υφηλίου και όλων των εποχών. Με ερασιτεχνικές ρουκέτες και μηχανοκίνητα αλεξίπτωτα πλαγιάς!

Πιθανότατα, οι Ισραηλινοί θα επανακτήσουν το πάνω χέρι και η κυβέρνησή τους θα δηλώσει ότι κέρδισαν και αυτή τη μάχη. Θα πρόκειται βέβαια για μια κοντόφθαλμη θεώρηση. Διότι τα πρόσφατα γεγονότα απέδειξαν κυρίως ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να κερδίσει και να τερματίσει τον πόλεμο. Και όταν ο «ισχυρός» δεν κερδίζει τον πόλεμο, νομοτελειακά τον χάνει, όσες μάχες και αν κερδίσει.

Ίσως θα ήταν χρήσιμο η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ να (ξανά)διαβάσει τον γνωστό θεωρητικό τους πολέμου, Carl von Clausewitz, ο οποίος έγραψε ότι η έκβαση ενός πολέμου δεν κρίνεται τόσο από την τύχη των διαδοχικών μαχών, όσο από τις επιπτώσεις σε βάθος χρόνου και στο γενικό πλαίσιο της διένεξης, δηλαδή των οικονομικών, πολιτικών, διπλωματικών, ακόμα και ψυχολογικών επιπτώσεων.

Στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Αλγερίας πχ (1954-1962), οι Γάλλοι κέρδισαν όλες τις μάχες κατά των ανταρτών, αιχμαλώτισαν ακόμα και την ηγεσία τους και τελικά… έχασαν τον πόλεμο!

Η εξήγηση; Οι Παλαιστίνιοι σήμερα, όπως οι Αλγερινοί στο παρελθόν, είναι ικανοί να αντέξουν όλες τις ήττες και να υπομείνουν όλες τις στερήσεις, διότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Από την άλλη πλευρά, τα πρόσφατα γεγονότα αναδεικνύουν με ατράνταχτο τρόπο, ότι οι Ισραηλινοί, αντιθέτως, έχουν πλέον πολλά να χάσουν.

Αν μετά από 16 χρόνια πλήρους αποκλεισμού της Γάζας, την εκκωφαντική σιωπή και την αδιαφορία του Δυτικού κόσμου, την εγκατάλειψη από τα περισσότερα Αραβικά κράτη, ένας εξαθλιωμένος «Δαυίδ» είναι ικανός να επιφέρει βαριά πλήγματα στον υπερσύγχρονο «Γολιάθ», τότε κάθε κερδισμένη μάχη απ’ αυτόν είναι μια τρύπα στο νερό.

Νομοτελειακά (αλλά μπορεί να πάρει πάρα πολλά χρόνια ακόμα) το Ισραήλ θα αναγκαστεί να αποδεχτεί το αυτονόητο: υπάρχει Παλαιστινιακός λαός και υπάρχει μια χώρα που του ανήκει. Όσο αυτό καθυστερεί, τόσο περισσότερα θύματα θα θρηνούμε και από τις δυο πλευρές: Ισραηλινούς νεκρούς και τραυματίες (που βλέπουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων) και Παλαιστίνιους νεκρούς και τραυματίες (που δεν βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας).

Όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση τηρεί μια εξοργιστική μεροληψία, καταδικάζοντας αποκλειστικά τρομοκρατικές ενέργειες της Χαμάς και κλείνοντας τα μάτια στην τρομοκρατία του Ισραηλινού κράτους, που ισοπεδώνει ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στη Γάζα, θάβοντας στα συντρίμμια χιλιάδες οικογένειες, τόσο ο κύκλος της βίας θα τροφοδοτείται.

Υπάρχει βέβαια και ακόμα χειρότερη έκβαση, αν κάποιοι ανεξέλεγκτοι «Dr. Strangelove» ενδώσουν σε εκκλήσεις που κραυγάζουν «σβήστε τη Γάζα από το χάρτη του κόσμου». Μην ξεχνάμε ότι το Ισραήλ είναι πυρηνική δύναμη. Να ελπίσουμε ότι η πλειονότητα του λαού του Ισραήλ θα κατανοήσει σύντομα ότι η λογική της καταστροφής, δεν θα αφήσει κανέναν ανέπαφο, ούτε τους ίδιους.

Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να βρεθεί σύντομα ένας Εβραίος de Klerk που θα δώσει τέλος στο ισραηλινό απαρτχάιντ, σφίγγοντας το χέρι ενός Παλαιστίνιου Mandela. Και εύχομαι πάνω απ’ όλα, η ιστορία να μην καταγράψει τους Παλαιστίνιους του αύριο, όπως κατέγραψε τους Εβραίους του χθες.