“Βεβαίως και η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να επιλέγει πότε θα ανοίξει τα μέτωπα. Είχε επιλέξει όμως τη συγκεκριμένη πολιτική. Τι άλλαξε εν συνεχεία; Εγώ δεν ασκούσα δική μου πολιτική, αλλά την πολιτική της κυβέρνησης. Τι άλλαξε, λοιπόν;”

Ποιός είναι ο “πατέρας” της παραπάνω εκπεφρασμένης πολιτικής αγωνίας δεν είναι πια προφανές, δύο χρόνια σχεδόν από την ανάληψη της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πραγματικότητα, η φράση ανήκει στον Νίκο Φίλη, αλλά εύκολα θα μπορούσαν να την έχουν εκφέρει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Θοδωρής Δρίτσας και τόσοι άλλοι από την πρώτη γενιά υπουργών και στελεχών της Αριστεράς, που βρέθηκαν ….εκτός.

Με την ίδια ευκολία, η φράση θα μπορούσε να ανήκει στον Πάνο Σκουρλέτη, που άλλαξε χαρτοφυλάκιο όχι όμως και θέση για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ή και στον Γιώργο Κατρούγκαλο, που αποχώρησε σώματι όχι όμως και ψυχή – κατά δήλωσή του- από το Υπουργείο Εργασίας στον τελευταίο ανασχηματισμό.

«Τι άλλαξε, λοιπόν;»

Σίγουρα οι προτεραιότητες του Μεγάρου Μαξίμου, που καλείται να κάνει την νύχτα μέρα για να πετύχει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης εντός των ασφυκτικών προθεσμίων. Σίγουρα η παραδοσιακή πολιτική και οι όποιοι γνωστοί συσχετισμοί της μέχρι την ημέρα της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ, σίγουρα οι σχεδιασμοί των Βρυξελλών και του Βερολίνου απέναντι στην αντιμετώπιση ενδοευρωπαικών κρίσεων (όπως η Ελληνική), μετά την ανάδειξη του αμερικανού μεγιστάνα σε νέο ένοικο του Λευκού Οίκου.

Κι ενώ στο εξωτερικό κυριαρχούν οι βεβαιότητες, στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος αυξάνονται οι … πιθανότητες. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανά νοσεί πολύ σοβαρά -σοβαρότερα από τις διαφαινόμενες δημόσιες διαφοροποιήσεις κορυφαίων στελεχών του- που πολλαπλασιάζονται με τη μορφή επιδημίας. Ο βασικός κορμός του δεν αντιδρά ακαριαία στις διεθνείς καταιγιστικές εξελίξεις, θυμίζοντας τον ασθενή που αρνείται τα γενόσημα και τελικά την όποια καινούρια θεραπεία.

Στην ερώτηση “Τι άλλαξε, λοιπόν;”, η πιθανότερη απάντηση είναι “τα πάντα”, καθώς οι όποιες σταθερές των τελευταίων ετών στο παγκόσμιο πολιτικό, οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον αποτελούν παρελθόν. Στο παρόν, μοιάζει σαν να έχει υποστεί μέρος του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρό αλλεργικό σοκ, χωρίς να έχει προνοήσει για  λίγη αδρεναλίνη.