Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει στα πρόσφατα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας μια διαρκώς αυξανόμενη τάση από όλα σχεδόν τα κόμματα, παρ’ όλες τις διακριτές ιδεολογικές τους διαφορές, αλλά και τις πολιτικές μας προσωπικότητες, ότι οι θέσεις τους εκφράζουν και προσδιορίζουν το κέντρο και ότι όλοι τους απευθύνονται σε αυτούς τους ψηφοφόρους . Με έναν τρόπο το κέντρο μοιάζει να ανασύρθηκε πάλι από το χρονοντούλαπο της ιστορίας , προκειμένου να υπηρετήσει μια πολιτική ασάφεια., να αποφευχθεί ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα.

Μια άρνηση δηλαδή του να γίνεις συγκεκριμένος, μια βολική επιλογή του τύπου όλοι χωράνε και μπορούν να συνυπάρχουν. Παραπέρα στρογγυλεύεται και ο πολιτικός λόγος και έτσι ανανεώνεται από «όρους κλισέ» που με τα χρόνια έχουν φθαρεί , απαξιωθεί η πιθανά δημιουργούν αρνητικούς συνειρμούς σε κάποιους. Η λέξη Αριστερά , Σοσιαλισμός , Προοδευτικός χώρος ίσως φοβίζουν πλέον σε σχέση με το Κέντρο που είναι όλο καμπύλες , ολοστρόγγυλο, συμπεριληπτικό και ανώδυνο.

Για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε ότι ο όρος Κέντρο πολιτογραφείται στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940. Συνδέεται με την καθιέρωση ενός σχήματος τριών παρατάξεων «Δεξιά-Κέντρο-Αριστερά», το οποίο αποτυπώνει τις τότε πολιτικές πραγματικότητες και συσχετισμούς δυνάμεων μετά την άνοδο της αριστεράς με την συμμετοχή της στην Εθνική Αντίσταση, στην περίοδο της Κατοχής.

Το Κέντρο εμφανίζεται ως κληρονόμος της παλιάς Βενιζελικής παράταξης , μιας φιλελεύθερης Δημοκρατικής παράταξης στον αντίποδα της Βασιλείας .Η ιστορική του πορεία μοιάζει να ολοκληρώνεται την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο με την καθοριστική παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου στα πολιτικά δρώμενα και την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ που τολμάει να αναφέρει ευκρινώς τον όρο «Σοσιαλιστικό» κίνημα στην ονομασία του κόμματός του. Έτσι το μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων συσπειρώνεται στα δύο μεγάλα κόμματα που ξεκάθαρα προσδιορίζονται στα Δεξιά και στα Αριστερά και μονοπώλησαν την πολιτική σκηνή της χώρας για πολλά χρόνια.

Φθάνοντας όμως στο σήμερα όσο και αν βολεύει η ασάφεια και η γενίκευση στα λόγια, το να ψαρεύεις σε θολά νερά ομοιάζει ξεκάθαρα με εμπαιγμό και υποτίμηση του εκλογικού σώματος.

Ξεκινώντας με την κυβερνητική παράταξη δεν μπορεί να υλοποιείς ακραιφνείς νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που εκφράζουν την συντηρητική δεξιά , αλλά να επικαλείσαι το κέντρο. Ότι και να πεις, η ιδιωτικοποίηση της υγείας, η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, η κατάργηση του οκταώρου και η αποδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων, η παραχώρηση σχεδόν του συνόλου των Εθνικών πόρων και πλούτου προς αξιοποίηση από τους ιδιώτες , είναι μερικές μόνο από τις εμβληματικές πολιτικές επιλογές που έχουν σαφέστατο πολιτικό στίγμα , αυτό της συντηρητικής παράταξης.

Δεν είναι κέντρο όλες αυτές οι επιλογές. Για να μην αναφερθούμε στον πρόσφατο μεγάλο διασυρμό της χώρας από το ευρωκοινοβούλιο με το καταδικαστικό ψήφισμα για το κράτος δικαίου, που αποδίδει κατάχρηση εξουσίας στην Κυβέρνηση, παρεμβάσεις στην λειτουργία της δικαιοσύνης και στην ελευθερία των ΜΜΕ, την χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού για την παρακολούθηση πολιτικών αντιπάλων και όχι μόνο, την υπέρμετρη Αστυνομική βία, κακομεταχείριση μεταναστών και τόσα άλλα.

Επιπλέον είναι και αυτό το προεξάρχον υπουργικό και στελεχιακό δυναμικό που πλαισιώνει την κυβέρνηση , το προερχόμενο από τα άκρα , μα τα πολύ άκρα λέμε τώρα. Ποιος κεντρώος ψηφοφόρος μπορεί να …ταυτιστεί …πολιτικά με το παρελθόν και το παρόν τους, αυτό είναι απορίας άξιον!

Όλα τα παραπάνω συνάδουν μόνο στην άσκηση εξουσίας με συγκεντρωτικό τρόπο , που προσομοιάζουν με αυταρχικά καθεστώτα και όχι το μέσο Ευρωπαϊκό κεκτημένο φιλελεύθερης διακυβέρνησης. Προφανώς βέβαια δεν έχουν σχέση με την ήπια διακυβέρνηση μιας κεντρώας παράταξης . Είναι λοιπόν εμπαιγμός στους ψηφοφόρους να επικαλείσαι μια…κεντρώα πολιτική η να ισχυρίζεσαι ότι απευθύνεσαι σε κεντρώους ψηφοφόρους

Παραπέρα ενδιαφέρον έχει αντίστοιχα και η αξιωματική αντιπολίτευση που και αυτή μοιάζει να προσπαθεί να επαναπροσδιοριστεί απεμπολώντας το παρελθόν της ως καθαρόαιμη αριστερά.. Φλερτάρει λοιπόν και αυτή με το κέντρο, τολμώντας ακόμα και έναν επίσημο αρραβώνα πιθανά μαζί του, με την διεύρυνση της σαν ..κεντροαριστερά ως ονοματολογία αλλά και ως πολιτική κατεύθυνση. Το τι σημαίνει πρακτικά αυτό σε καίριες πολιτικές επιλογές της εγχώριας αλλά και της απανταχού αριστεράς ανά τον κόσμο , αφού ομιλούμε για διεθνή τάση, ουδείς γνωρίζει . Είναι κάτι που θα το δούμε με τον χρόνο.

Τώρα προτεραιότητα είναι η απήχησή της στις πλατιές μάζες των κεντρώων ψηφοφόρων με ένα γενικόλογο και εύπεπτο πλαίσιο .

Σχετικά προβλήματα έχει και το ΠΑΣΟΚ -ΚΙΝ ΑΛ με την δική του κληρονομιά. Αφενός ο όρος ΠΑΣΟΚ φέρνει θετικούς συνειρμούς σε πλήθος ψηφοφόρων, από εκείνη την περίοδο της «γενικευμένης ευμάρειας» άρα είναι θετικός , όμως φέρει και μνήμες σοβαρής φθοράς . Έτσι εξηγείται η εναλλαγή στην ονομασία του χώρου και η συμπερίληψή του η όχι σε αυτόν. Σίγουρα νοιώθουν ότι ο όρος “σοσιαλιστικό” είναι κάπως παλιακός αυτό που λέμε “ depasse “, με τις συνθήκες του σήμερα, δεδομένου ότι και το ΠΑΣΟΚ απευθύνεται στην δεξαμενή ψηφοφόρων του κέντρου.

Τι σημαίνει σοσιαλισμός σήμερα και ποιος είναι σοσιαλιστής τώρα, τρέχα-γύρευε.

Παραπέρα πολλά από τα κραταιά στελέχη του , αφού για χρόνια πολλά το υπηρετήσαν με την σοσιαλίζουσα εν πάση περιπτώσει υπόστασή του , ως υπουργοί και με άλλα αξιώματα , ανένηψαν και αυτά πολιτικά προς το κέντρο . Διαφοροποιούμενοι τώρα στα στερνά τους (τα πολιτικά πάντα) , κατά μόνας, εστράφησαν και αυτοί “πρόσω ολοταχώς” για να προλάβουν τις εξελίξεις προς το κέντρο. Μοιάζει με αυτή την ρήση που μας λέγαν οι γονείς μας στα χρόνια της εφηβείας μας ….όταν είσαι νέος οφείλεις να είσαι επαναστάτης αλλά μετά θα ωριμάσεις και θα προσαρμοστείς στην πραγματικότητα…Απλά κάποιοι μοιάζει να είχαν μια παρατεταμένη νεότητα και η ενηλικίωση να ήρθε κάπως καθυστερημένα. Πάντως ευτυχώς τελικά ήρθε έστω και αργά, και βρήκαν επιτέλους τον δρόμο του ρεαλισμού και της πολιτικής ορθότητας οι αιώνιοι αυτοί νέοι !!!!!

Κλείνοντας αυτό το σύντομο οδοιπορικό στα πολιτικά δρώμενα το σίγουρο είναι ότι για όλους η ώρα της αλήθειας φθάνει κάποια στιγμή που δεν μπορείς να κρυφτείς για τις επιλογές σου και πρέπει να πεις τα πράγματα με το όνομά τους . Στην πολιτική ο καιροσκοπισμός φέρνει μόνο προσωρινά αποτελέσματα . Αυτό στην παρούσα συγκυρία ισχύει κύρια για τα κόμματα της αντιπολίτευσης .

Για αυτήν που είναι θέμα πολιτικής επιβίωσης ο επαναπροσδιορισμός και οι ξεκάθαρες θέσεις σε όλα τα τρέχοντα Εθνικά και παγκόσμια ζητήματα που αφορούν τις ζωές των ανθρώπων.

Παραπέρα η δημιουργία συνεργασιών , συνασπισμών και ρευμάτων είναι μονόδρομος.

Αν δεν το αντιληφθούν θα είναι πάντα χαμένοι!

Αντίθετα η κυβέρνηση πιστεύω είναι ιδιαίτερα τίμια και ξεκάθαρη σε επίπεδο κυνισμού όσον αφορά τις θέσεις και προθέσεις της.

Τίποτα από ότι κάνει δεν είχε παραλήψει να το προαναγγείλει. Βεβαίως και αυτή προσπαθεί να πείσει και έτσι να συντηρήσει την ευρεία μάζα των ψηφοφόρων της , που τους ονομάζει κεντρώους και που ένα μεγάλο μέρος τους ψήφιζε στο παρελθόν τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο. Εναπόκειται λοιπόν σε αυτούς να επαναπροσδιορίσουν πιθανά την στάση τους. Βιώνοντας όλες αυτές τις επιλογές της κυβέρνησης τα επόμενα χρόνια, θα έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν στην πράξη αν αυτό είναι ….κεντρώα πολιτική!