Είναι, λέει, δίκαιο εθιμικό. Οι παλαιοί κρατούμενοι προπηλακίζουν, δέρνουν, φονεύουν ενίοτε, τους παιδεραστές και τους παιδοκτόνους που καταφτάνουν στη φυλακή. Δεν είναι αυτοδικία. Η αυτοδικία -απολύτως καταδικαστέα και αυτονοήτως κολάσιμη- προϋποθέτει συναισθηματική εμπλοκή, σκοτώνεις κάποιον επειδή σκότωσε το παιδί σου, τον αδελφό σου, τον πατέρα σου. Εδώ δεν υπάρχει η παραμικρή συναισθηματική εμπλοκή, πρόκειται για ψυχρό έγκλημα, για τελετουργία βίας που εδραιώνει την εξουσία κάποιων εντός της φυλακής.

Η θανατική ποινή καταργήθηκε τον Δεκέμβριο του 1993 και η πράξη αυτή επισφραγίσθηκε με τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001. Πρόκειται για γενναίο βήμα εκπολιτισμού, για πολιτική απόφαση μεγάλης βαρύτητας, σε ένα κράτος που για δεκαετίες χρησιμοποιούσε τη θανατική ποινή ως μέσο εκμηδένισης των αντιφρονούντων. Η κατάργηση της θανατικής ποινής είναι καθολικής ισχύος, δεν εκτελούμε τον δράστη, όσο βαρύ, αποτρόπαιο, απόκοσμο κι αν είναι το έγκλημά του. Αυτή η καθολικότητα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εμπράκτως από κανέναν, πολύ περισσότερο από εγκληματίες που αποδίδουν στον φόνο χαρακτηριστικά εθιμικού δικαίου.

Αρχηγοί μαφιόζικων οικογενειών που έχουν ξεπαστρέψει τη μισή παραλιακή, επαγγελματίες δολοφόνοι που σκοτώνουν αγνώστους για 5.000 ευρώ, έμποροι ναρκωτικών που ρίχνουν δηλητήρια στις πιάτσες, όλοι αυτοί συνεδριάζουν ως συμβούλιο γερόντων της φυλακής και αποφασίζουν να σκοτώσουν τον νεοφερμένο επειδή είναι παιδεραστής ή παιδοκτόνος. Για να είμαστε ακριβείς, ο νεοφερμένος κατηγορείται για παιδεραστία ή παιδοκτονία, δεν έχει δικαστεί ακόμη, δεν του έχει επιβληθεί ποινή, εκτός κι αν θεωρείται δίκη και καταδίκη η υστερία των καναλιών.

Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους μαφιόζους, τους δολοφόνους και τους εμπόρους. Δικάζουν από μόνοι τους, καταδικάζουν και εκτελούν. Και μετά ενδύουν την αποτρόπαια πράξη τους με πλουμιστά ψιμύθια, την αποκαλούν απονομή δικαιοσύνης, κάτι σαν το χέρι του Κυρίου που έρχεται να καλύψει με τα δάχτυλά του τα κενά του ανθρώπινου νόμου. Οι δολοφόνοι αποδίδουν ευγενικά κίνητρα στην πράξη τους και κάποιοι από τους εκτός τσιμπάνε, βλέπουν στον φόνο ψήγματα δικαίου, ακούν για την «ηθική του κελιού» και εκστασιάζονται. Η φυλακή αναδίδει αύρα μυστικισμού και ο μυστικισμός είναι πάντοτε ελκυστικός για τους αδαείς.

Δεν υπάρχει ηθική, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ευγένεια στις πράξεις των εκτελεστών. Σκοτώνουν τον νεοφερμένο για να δείξουν στους μέσα και στους έξω ότι υπάρχει κάποιου είδους πυραμίδα του εγκλήματος. Στην κορυφή της πυραμίδας είναι οι παιδεραστές και οι παιδοκτόνοι, άρα όλοι οι άλλοι που είναι από κάτω δεν είναι τόσο κακοί όσο δείχνουν. Όταν υπάρχει ο χείριστος, αυτός που βρίσκεται στο μηδέν, οι άλλοι είναι σχετικώς καλοί, ξεκινούν από το 0,1 και ανεβαίνουν. Οι αυτόκλητοι τιμωροί εκτελούν τον έσχατο της πυραμίδας του εγκλήματος κι έτσι διατηρούνται στην κορυφή της πυραμίδας της φυλακής.

Οι εξουσιαστικές τελετουργίες θανάτου πρέπει να εκλείψουν διά παντός και τούτο είναι χρέος της Πολιτείας να το διασφαλίσει. Αν πάθει κάτι ο φερόμενος ως δολοφόνος πατέρας της Άννυ, το κρίμα θα είναι στον λαιμό των αρμοδίων.

Πηγή: Αυγή