Η σύνθεση της νέας Βουλής είναι ξεκάθαρα ο χορός των τεράτων και των βρυκολάκων. Ότι πιο οπισθοδρομικό, συνομοσιολογικό, ανορθολογικό διέτρεχε την κοινωνία εκφράστηκε πολιτικά και εκλέχτηκε. Ότι παραδοξότητα και παραλογισμός, κυκλοφορούσαν στους δρόμους της κοινωνίας βρήκαν πρόσφορο έδαφος και θα είναι παρόντες στο κοινοβούλιο της νέας τετραετίας.

Κόμματα του Θεού, των καλυμμένων ή μη φασιστών, των παράδοξων φημών και προκαταλήψεων. Μεγάλος χαμένος σ’αυτό το παράλογο πάρτι είναι ο ορθός λόγος η λογική και η σοβαρότητα.

Εκτός από τον παραλογισμό που ήταν ο μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών, μεγάλη νικήτρια επίσης ήταν η ΝΔ. Αυτονόητο το γιατί. Παντοδύναμη χωρίς ορατό αντίπαλο μοιάζει περίπου με δεξιά όαση μέσα στο ακροδεξιό κρεσέντο σκοταδισμού.

Μεγάλος ηττημένος ο ΣΥΡΙΖΑ που τα ποσοστά του κατρακύλησαν από το 31,5% των εκλογών του 2019 στο 17,8%. Είναι μια στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να την ξεπεράσει και να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επανεξετάσει όλη του την έως σήμερα πορεία και να θέσει σε δημιουργική αμφισβήτηση όλα του τα πολιτικά δεδομένα, την ηγετική του ομάδα ακόμα και τον πρόεδρο του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη ένα πολιτικό σοκ και μόνο μέσα από ένα δημιουργικό πολιτικό σοκ έχει ελπίδες να ξαναεπιστρέψει.

Το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ δηλώνουν ικανοποιημένοι και περίπου νικητές. Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι πως γίνεται το ΠΑΣΟΚ να είναι ικανοποιημένο με το σημερινό ποσοστό του 11,85%, όταν το ΠΑΣΟΚ του ριζοσπαστικού λόγου του Ανδρέα Παπανδρέου, στην αρχή της ξέφρενης πορείας του προς  την εξουσία πήρε το 1974 ποσοστό 13,58%.; Το σημερινό ΠΑΣΟΚ χωρίς διακριτές πολιτικές, μ’ έναν αρχηγό μετρίως μέτριο και πάντα μετρημένο, σε τι μπορεί να ελπίζει;

Όσο για το ΚΚΕ που καμαρώνει ικανοποιημένο από το σημερινό του 7,69% το ερώτημα που τίθεται είναι: Tι διαφορά έχει εάν έπαιρνε 5,69% ή 9,69%; Αφού την κοινοβουλευτική του δύναμη την έχει παρκαρισμένη και αρνιέται να την χρησιμοποιήσει και να προσπαθήσει να αλλάξει κάποια πράγματα μέσα στην κοινωνία. Πιστό στο δόγμα του ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού «τίποτα δεν γίνεται», παρακολουθεί αυτάρεσκα τα γεγονότα να περνούν από μπροστά του και να φεύγουν. Ερήμην του. Περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες για την επανάσταση. Και εξαντλεί την παρουσία του σε κάποιες εργατικές διεκδικήσεις, όμως από την κεντρική πολιτική σκηνή ουσιαστικά είναι απών.

Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν εκκωφαντικά. Πολιτικός σεισμός. Ίσως το μόνο παρήγορο και ανακουφιστικό από αυτά τα αποτελέσματα ήταν ότι με την είσοδο των «Σπαρτιατών» στη Βουλή δεν υπήρξε ευτυχώς αντίστοιχη είσοδος ενός κόμματος με την επωνυμία «Αθηναίοι». Γιατί τότε θα κινδυνεύαμε, δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, με την αναβίωση των Πελοποννησιακών πολέμων που ταλάνισαν και κατέστρεψαν την αρχαία Ελλάδα από το 431-404 π. Χ.