Άκουσα προσεκτικά τις σημερινές δηλώσεις του Υπουργού Εσωτερικών σχετικά με το νέο προ-σύμφωνο που επιτεύχθηκε με τους δανειστές.  Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω την επιχειρηματολογία του, θα την διατύπωνα ως εξής: «Η κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ είναι η λιτότητα, αιτία της ύφεσης. Εμείς δεν συμφωνούμε με αυτή την πολιτική, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να την εφαρμόσουμε. Πιστεύουμε όμως ότι, με αυτή την πολιτική, η κυβέρνησή μας θα πετύχει την ανάπτυξη. Και έτσι θα βγούμε από την επιτροπεία στο τέλος του 2018, παρά το γεγονός ότι ψηφίζουμε τώρα μέτρα που θα εφαρμοστούν μετά το 2018, υπό τον έλεγχο βέβαια των δανειστών».

Η δήλωση αυτή μου προκάλεσε ορισμένα ερωτήματα. Μεταξύ άλλων, γιατί η συγκεκριμένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει μια πολιτική με την οποία διαφωνεί; Και την οποία παρεμπιπτόντως απορρίπτουν στην πλειονότητά τους οι Έλληνες πολίτες, τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα. Μια πολιτική που αποδεδειγμένα μας οδηγεί σε αδιέξοδο. Και κυρίως αναρωτιέμαι πως η Κυβέρνηση πιστεύει ότι θα πετύχει την ανάπτυξη με μια πολιτική την οποία η ίδια χαρακτηρίζει ως υφεσιακή.

Ανεξάρτητα από την θέση που κάποιος έχει απέναντι στην Κυβέρνηση, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι αυτή η επιχειρηματολογία παρουσιάζει λογικά κενά. Ή τουλάχιστον κάποια άλματα, κάποιους μη-διατυπωμένους λογικούς κρίκους, που καθιστούν την επιχειρηματολογία μη κατανοητή.

Σημαντική επίσης είναι η δήλωση του Υπουργού ότι η νέα συμφωνία, που επίκειται, δεν αποτελεί «μνημόνιο». Επιχειρηματολόγησε, λέγοντας ότι ένα μνημόνιο περιλαμβάνει και άλλα στοιχεία, όπως αξιολογήσεις κοκ. Ίσως έχει δίκιο σε τυπικό επίπεδο, αν και τα μέτρα μετά το 2018 προφανώς θα εμπίπτουν σε κάποιο έλεγχο. Η ουσία όμως είναι άλλη. Η κυβέρνηση εφαρμόζει μέχρι σήμερα την πολιτική της, βάσει της εντολής που πήρε τον Σεπτέμβριο 2015. Και όντως τότε είχε κοινοποιηθεί το 3ο Μνημόνιο. Το οποίο όμως ρητά επρόκειτο να λήξει το 2018. Και όχι μόνο να λήξει το Μνημόνιο, αλλά να εφαρμοστεί τότε, έστω με καθυστέρηση, η κοινωνική, αριστερή και προοδευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα: μπορεί η Κυβέρνηση να δεσμεύσει την Ελλάδα και τους πολίτες της, για τη συνέχιση μιας πολιτικής, που ο λαός δεν έχει εγκρίνει; Μια πολιτική η οποία προφανώς ούτε κοινωνική, ούτε αριστερή θα είναι (κανείς δεν πιστεύει ότι του χρόνου η κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ, αιτία της λιτότητας σύμφωνα με τον Υπουργό, θα ανατραπεί!); Και να δεσμεύσει τους Έλληνες, όχι μόνο για την δική της θητεία, αλλά και για εκείνη της επόμενης κυβέρνησης!

Διευκρινίζω ότι ανήκω σε αυτούς που σταθερά ψήφισαν και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στις δύσκολες περιστάσεις. Θα εκτιμούσα λοιπόν ιδιαίτερα να μου δοθεί σε αυτή την κρίσιμη φάση μια εξήγηση. Σε μένα και βέβαια σε όλους τους πολίτες, η τύχη των οποίων θα κριθεί τις επόμενες βδομάδες, πιθανώς για τις επόμενες γενιές.

* Ο Νίκος Σταθόπουλος έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες στον Καναδά