Υποχρέωση κάθε κυβέρνησης  είναι με τις αποφάσεις  της να διαφυλάσσει  και να συντηρεί  την κοινωνική συνοχή.

Ωστόσο  η πρόσφατη απόφαση της επιλεκτικής επιβράβευσης  με το βοήθημα των εξακοσίων  ευρώ  συγκεκριμένων εργασιακών ομάδων, δηλαδή των ένστολων,  οδηγεί εντελώς στην αντίθετη κατεύθυνση.

Δημιουργεί  την αίσθηση ότι υπάρχουν προνομιακές ομάδες  η τουλάχιστον  αυτές που η κυβέρνηση  διεκδικεί  την εύνοια και την προσήλωσή  τους.

Ταυτόχρονα λειτουργώντας έτσι, «εν τοις πράγμασι» αδικεί στο σύνολο τους τους υπόλοιπους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, μοιάζοντας να υιοθετεί στερεότυπα, για ανεπαρκείς, τεμπέληδες,  υπεράριθμους που δεν αξίζουν την αναγνώριση  του έργου τους, δημιουργώντας  σκιές στην κοινή συνείδηση  του  κόσμου για την αναγκαιότητα  και την αποτελεσματικότητα τους.

Σε μια περίοδο που ήδη  υπάρχουν έντονες συνθήκες διχασμού και πόλωσης της κοινωνίας, όλα τα παραπάνω  αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα και εγκυμονούν συνθήκες σύγκρουσης και ανταγωνισμού ανάμεσα στους ίδιους  τους εργαζόμενους, αποπροσανατολίζοντας τις διεκδικήσεις τους και διαρρηγνύντας τον κοινωνικό ιστό.

Όλα αυτά μου θύμισαν εκείνο το παλιό ανέκδοτο που τα διάφορα όργανα στο ανθρώπινο σώμα μπήκαν σε διαμάχη μεταξύ τους για το ποιό  είναι το πιο σημαντικό.

Η καρδιά υπερηφανευόταν ότι αυτή είναι, αφού στέλνει αίμα ώστε να λειτουργούν σε όλα τα υπόλοιπα. Το συκώτι απάντησε ναι αλλά εγώ το καθαρίζω για να είναι κατάλληλο. Τα πνευμόνια ισχυρίστηκαν ότι χωρίς εμάς δεν θα είχατε οξυγόνο να υπάρχετε. Στο τέλος αγανακτησμένο πετάχτηκε το ορθό και απείλησε όλους. Αν εγώ πάψω να λειτουργώ  και κλείσω την στρόφιγγα, θα πνιγείτε όλοι στα…

Κάπως  έτσι εξελίσσεται  ο δημόσιος διάλογος, ενώ η κατάσταση περιπλέχτηκε επιπλέον με την στάση της αντιπολίτευσης σχεδόν στο σύνολο της. Στην αρχή υπερψήφισε την πρόταση της επιλεκτικής επιβράβευσης αλλά   στην συνέχεια αντιλαμβανόμενη την οργή και την αγανάκτηση των υπολοίπων εργαζομένων στο δημόσιο  προσπάθησε να τα μαζέψει.

Όμως παρασυρρόμενη  στην λανθασμένη βάση και  αντίληψη της κυβέρνησης που εδράζετο στην ευνοϊκή  διάκριση υπέρ κάποιων εργαζομένων, κατέθεσε πρόταση διεύρυνσης των οφελουμένων με το βοήθημα, αντιπροτείνοντας να συμπεριληφθούν και οι εκπαιδευτικοί και οι υγειονομικοί. Δύο κατηγορίες που όλοι θεωρούν  ότι προσφέρουν πολλά.

Ο ορισμός του λαϊκισμού δηλαδή, η αλλιώς… το «στρίβειν δια του αρραβώνος».

Βεβαίως  κανένας  δεν αμφισβητεί την προσφορά κανενός, όμως αυτές οι αποφάσεις είναι πολιτικές και σαν τέτοιες δεν μπορεί παρά να πληρούν βασικές πολιτικές αρχές. Η επιλεκτική  διάκριση στην προσφορά παροχών, αντιβαίνει  στην αρχή της ίσης  αντιμετώπισης  των εργαζομένων.

Και εδώ πρέπει  να  ξεκαθαρίσουμε  ότι δεν αναφαιρόμαστε στην διεκδίκηση   ενός δίκαιου , ώριμα  επερξεγασμένου  αιτήματος μιας συγκεκριμένης  εργασιακής ομάδας,  όπως θα μπορούσε να ήταν, πχ η ένταξη των υγειονομικών στα βαριά  και ανθυγιεινά  επαγγέλματα,  πάγιο αίτημα τους , που κανένας στην κοινωνία  δεν θα διαφωνούσε!!!

Εκεί ακριβώς είναι και  το λάθος της αντιπολίτευσης, που δεν αντελήφθει  την διαφορά και ανακοίνωσε  ότι ακολουθώντας πάγιες θέσεις της, δεν θα καταψήφιζε ποτέ ούτε ένα ευρώ που πάει σε εργαζόμενους.

Όμως στην παρούσα περίπτωση πρόκειται απλά για μια αυθαίρετη, μη στοιχειοθετημένη, επιλεκτική απόφαση   που και δημιουργεί διακρίσεις και υποκρύπτει και συντηρεί λανθασμένα στερεότυπα. Για αυτό ακριβώς είναι διπλά λανθασμένη και πολιτικά ανορθόδοξη.

Και δυστυχώς η κυβέρνηση υλοποιώντας επιλογές της, φάνηκε να εξασφαλίζει συναινέσεις, παρασύροντας  στο γήπεδο της τους πολιτικούς της αντίπαλους .

Η αντιπολίτευση αντίθετα φάνηκε αδύναμη να επιδείξει γρήγορα αντανακλαστικά, μοιάζοντας  σε έναν βαθμό  να υποφέρει ακόμα στην λειτουργία της, από τα αδύναμα χαρακτηριστικά του παρελθόντος της παραδοσιακής αριστεράς, αυτά του δογματισμού και της μονολιθικότητας της ηγεσίας, την στιγμή ακριβώς που απαιτείται  ταχύτητα της προσαρμογής των αποφάσεων στις συνθήκες.

Σίγουρα όμως η έντονη, γρήγορη, δημόσια διαφοροποίηση μεγάλου μέρους των στελεχών της είναι δείγμα υγείας  και ελπίδας για το μέλλον.