Καθώς πλησιάζουμε στις εκλογές, αρχίζει να ξεκαθαρίζει το τοπίο και να προβάλλουν συγκεκριμένα μέτωπα και συμμαχίες. Θεωρείται δεδομένη η υπέρβαση των ορίων Αριστεράς – Δεξιάς, καθώς φαίνεται ότι είναι κοινή συνείδηση ότι τα προβλήματα είναι τέτοια που απαιτείται η μέγιστη δυνατή συναίνεση.

Διακρίνονται δύο ευρείες κατηγόριες. Εκείνοι που θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση της πολιτικής τους την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε και το ευρώ, και οι άλλοι που επιμένουν στην παραμονή μας. Στην παρούσα εκλογική αναμέτρηση η μάχη δίνεται κύρια εντός ΕΕ. Τα κόμματα που επιθυμούν την έξοδο δεν έχουν συμμαχήσει, ως εκ τούτου δεν προβλέπεται να παίξουν άλλο ρόλο πέραν της διαμαρτυρίας.

α) Οι εντός ΕΕ.

1) «Οι δημοκρατικοί»: ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. Τα δύο κόμματα, ένα αριστερό και ένα δεξιό έχουν ήδη συνυπάρξει σε κυβερνητικό σχήμα και – παρά τις τεράστιες αντιθέσεις τους – πέτυχαν να βρουν ένα modus vivendi και να παραγάγουν έργο. Κοινή τους συνισταμένη, η σύγκρουση με την ολιγαρχία και η ανάγκη στήριξης όλων των τάξεων πλην της ελίτ.

2) «Οι ολιγαρχικοί»: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ. Κι εδώ καλύπτεται σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα: Κεντροαριστερά, Κέντρο, Δεξιά και Ακροδεξιά. Έχουν – σε διαφορετικές χρονικές περιόδους –  συνυπάρξει σε κυβερνητικά σχήματα των οποίων το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η προσπάθεια να μην θιγούν τα συμφέροντα των ολιγαρχών ώστε η κρίση να πληρωθεί από όλους τους άλλους πλην της ελίτ. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ανήκουν στους μερκελιστές.

3) Το Ποτάμι: Θεωρείται κεντρώο κόμμα, αν και ο λόγος του είναι μετα-πολιτικός. Περισσότερο βασίζεται σε σλόγκαν πολιτικού μάρκετινγκ. Μοντέρνο λαϊκίστικο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, καθώς αναμασά  ψευδείς  κοινοτοπίες οι οποίες  σε μια πρώτη ματιά μοιάζουν αυταπόδεικτα αληθείς. Για παράδειγμα: «οι μετανάστες φέρνουν ανεργία». Σε ευρωπαϊκό επίπεδο τοποθετείται ανοιχτά και ανυπόκριτα στο μερκελικό μπλοκ. Μοιάζει φυσικός σύμμαχος των πάνω, αλλά για λόγους τακτικής αφήνει όλες τις πόρτες ανοιχτές. Σαφώς «ολιγαρχικό» με ιδιαίτερη αδυναμία στο μπλοκ Μπόμπολα.

4) Η Ένωση Κεντρώων: Κεντρώο – προφανώς – κόμμα με αμφιλεγόμενο πρόεδρο που λέει αλήθειες με τρόπο ασυνήθιστο. Θεωρείται γραφικός, αλλά μετά την υπουργοποίηση ανθρώπων όπως οι κκ. Γεωργιάδης και Γιακουμάτος, ο χαρακτηρισμός στερείται νοήματος. Το κυρίως θέμα του είναι η πάταξη της διαφθοράς και η σύγκρουση με τη διαπλοκή. Εκ των πραγμάτων τοποθετείται στο στρατόπεδο των «δημοκρατικών». Συμμετοχή του κόμματος αυτού σε κυβέρνηση θα ήταν θετική αφού θα καταδείξει ο κ. Λεβέντης είναι πιο σοβαρός από πολλούς υπουργούς της εποχής Σαμαρά.

β) Οι εκτός ΕΕ.

1) Το Κ.Κ.Ε. που θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση την έξοδο από την Ε.Ε. για να γίνει δυνατή η μετάβαση στον κομμουνισμό. Προκρίνει το σχήμα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

2) Ανταρσύα, ΛΑΕ. Η Ανταρσύα, όσο και η νεότευκτη ΛΑΕ ευαγγελίζονται το πέρασμα στο σοσιαλισμό με δημοκρατία, ένα σχήμα α λα Τσάβες. Η εγκατάλειψη της Ε.Ε. είναι αναγκαία προϋπόθεση για ένα ευρύ πρόγραμμα εθνικοποιήσεων που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από την Ένωση. Αν και έχουν πολλά κοινά, κατεβαίνουν χώρια στις εκλογές, ως εκ τούτου δεν προβλέπεται να παίξουν σημαντικό ρόλο.

3) Χρυσή Αυγή. Ναζιστικό – Ακροδεξιό κόμμα. Καλές σχέσεις με κομμάτι της ολιγαρχίας, εφημερίδες, εκδότες, τηλεπαρουσιαστές. Πολύ καλές σχέσεις με εφοπλιστές. Έχει ως φυσικό σύμμαχο τη Ν.Δ. με την οποία θα μπορούσε να συγκυβερνήσει αν την αποδεχθεί ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Δεξιάς πολυκατοικίας1.  Η έξοδος από την Ε.Ε. που ευαγγελίζεται, δεν αποτελεί εμπόδιο, αφού – σύμφωνα με τις κατά καιρούς δηλώσεις στελεχών της – θα μπορούσε να μετατεθεί χρονικά.

Τέλος, η αποχή, η οποία θεωρείται από τώρα το σίγουρο φαβορί των επερχόμενων εκλογών.
 
Σημειώσεις

1. Η ηγεμονία της ΕΡΕ – ΝΔ στο χώρο της Δεξιάς ανατράπηκε για πρώτη φόρα το ’67 με τη χούντα των συνταγματαρχών που πρόλαβε στρατηγούς και  βασιλόφρονες.  Από τότε και μέχρι την είσοδο της Χ.Α. στη Βουλή είχαμε αδιατάρακτη ηγεμονία της Ν.Δ. Όταν αυτή απειλήθηκε επήλθε η σύγκρουση.