Δεν χρειάζεται να είναι κανείς σταυραδερφός με τον Νίκο Παππά για να καταλάβει την αγανάκτησή του για την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου. Όπως εξήγησε αναλυτικά η εισαγγελέας πριν μερικές μέρες, τεκμήρια ενοχής δεν υπήρχαν. Αναπόφευκτα λοιπόν οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο τέως υπουργός δεν δικάστηκε δίκαια.

Βέβαια, το ειδικό δικαστήριο είχε 13 μέλη και η απόφασή του ήταν ομόφωνη. Ομαδική πλάνη; Πόσο πιθανό είναι να συμβεί αυτό; Η πιθανότητα να κάνει λάθος ένα μέλος του δικαστηρίου είναι 1 στα 13, ενώ η πιθανότητα να κάνουν λάθος όλοι ταυτόχρονα είναι αυτός ο αριθμός πολλαπλασιασμένος 13 φορές με τον εαυτό του. Δεν είναι λοιπόν εύλογο να τίθεται το ερώτημα της πολιτικής παρέμβασης;

Εξ άλλου, αν η ελληνική δικαιοσύνη ήταν τόσο άσπιλη και αμόλυντη, τόσο αδιάβλητη και ανένδοτη στις πιέσεις, πως να εξηγήσει κανείς τη δίωξη της Τουλουπάκη; Και πως ερμηνεύεται η πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για τα funds; Αυτά είναι εξόφθαλμα πράγματα. Πάλι πλάνη;

Σαν πολλές «πλάνες» δεν μαζεύονται; Δεν έχει πολιτική χροιά η παρουσία του Λοβέρδου στο δικαστήριο ως συνηγόρου του Καλογρίτσα; Πόσο συχνά ένας προβεβλημένος τέως υπουργός -και παραλίγο πρόεδρος κόμματος- αναλαμβάνει έναν τέτοιο ρόλο;

Υπάρχει μια εμπειρική αρχή, που ισχύει τόσο στις Επιστήμες όσο και στην καθημερινή ζωή: η απλούστερη ερμηνεία είναι συνήθως η πιο σωστή. Ας μη πελαγοδρομούμε λοιπόν με τα απίθανα. Είναι φως φανάρι ότι η κρίση του δικαστηρίου ήταν μεροληπτική.

Αλλά αυτό ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο. Οδεύουμε προς τις εκλογές με αρκετά ζητήματα διαφάνειας, ισονομίας, δικαιωμάτων, δημοκρατίας, ανοιχτά. Που θα πάει αυτή η δουλειά; Το θέμα δεν είναι μόνο να μην ψηφίσουν τα δέντρα κι οι πεθαμένοι, όπως έγινε το 1961. Αυτό το κατακτήσαμε. Το θέμα είναι αν θα πάμε στις κάλπες με όποιον η ΝΔ θεωρεί αντίπαλό της φακελωμένο από την ΕΥΠ ή επικοινωνιακά στραπατσαρισμένο.

Ο Νίκος Παππάς έχει όντως ευθύνες. Όχι αυτές που του καταλόγισε το δικαστήριο, αλλά κάποιες άλλες. Γιατί συζητούσε την εξυγίανση του τηλεοπτικού τοπίου με «επιχειρηματίες» τύπου Καλογρίτσα; Δεν ήταν ηλίου φαεινότερο ότι επρόκειτο για μη αξιόπιστους ανθρώπους;

Ο τέως υπουργός υπήρξε πολυπράγμων και ξεπέρασε πολλές φορές τα όρια των αρμοδιοτήτων του. Θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει αυτή την πολυπραγμοσύνη, αποδίδοντάς την σε «μεταρρυθμιστικό ζήλο». Όμως αυτή η ερμηνεία παραείναι επιεικής. 

Όπως και άλλοι υπουργοί, ο Παππάς έκανε το συνηθισμένο λάθος που κάνουν όσοι μεγαλοπιάνονται: υπερτίμησε τον εαυτό του, υποτίμησε τους άλλους, και συμπεριφέρθηκε αλαζονικά. Μπορεί τώρα να έχει όλο το δίκιο με το μέρος του, αλλά οφείλει να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα και να χαμηλώσει το βλέμμα. Γιατί το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.

*Καθηγητής Βιολογίας στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων