Αρκετά είπαμε για αυτούς που βάζουν τ’ άσπρα τους, γίνονται κρίνα και βγαίνουν απ’ τη γλάστρα τους. Ας μιλήσουμε λίγο για τα μαύρα.

Γυναίκα ετών 67 (δηλαδή η γυναίκα μου) παθαίνει ξαφνικά εγκεφαλικό στα Καλύβια, σε περιοχή που απέχει 5 λεπτά από το τοπικό Κέντρο Υγείας και 20 λεπτά (το πολύ) από μεγάλα Νοσοκομεία της Αθήνας, που εφημερεύουν. Από τη στιγμή που εκδηλώνεται το επεισόδιο μέχρι την εισαγωγή της μεσολαβούν 13 ώρες.

Σ’ αυτό το διάστημα, εξαντλείται το περιθώριο έγκαιρης θεραπείας με θρομβόλυση, γιατί συναντάει στο διάβα της γιατρούς ανεκπαίδευτους Νοσοκομείο που κάνει μεγάλη εφημερία χωρίς να διαθέτει βασικές ιατρικές ειδικότητες παρακμιακές Μονάδες Αξονικής Τομογραφίας κι ένα ΕΚΑΒ εντελώς tricky, που πρέπει να καταφύγει κανείς σε τεχνάσματα για να το φέρει.

Αυτά χωρίς να υπολογίζονται η κούραση, ο κίνδυνος του COVID απ’ τον συνωστισμό, η πείνα κι η δίψα κατά τη διάρκεια της πολύωρης αναμονής και οι συνθήκες που επικρατούν στους διαδρόμους των Νοσοκομείων, που θυμίζουν M*A*S*H.

Θέλετε διευθύνσεις και ονόματα;

Χρειάζονται ασφαλώς νέες προσλήψεις στο ΕΣΥ πολλές προσλήψεις. Αλλά ποιος θα μας προστατεύσει από τους άσχετους, που δεν ξέρουν να πάρουν ιστορικό και να κάνουν μια απλή επισκόπηση; Ποιος θα προφυλάξει εμάς, αλλά και τους γιατρούς που ξέρουν τι κάνουν, από τις διοικήσεις Νοσοκομείων που επιτρέπουν να γίνεται μεγάλη εφημερία χωρίς να υπάρχουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις; Μετά παραπονούμαστε ότι ο κόσμος καταφεύγει στα ιδιωτικά θεραπευτήρια. Αμ βέβαια, τι να κάνει;

Χρειάζονται καινούργιες υποδομές και ιατρικός εξοπλισμός. Αλλά ποιος θα ρυθμίσει το καθεστώς χρήσης και λειτουργίας τους, ώστε τα κτίρια και τα μηχανήματα να είναι άμεσα διαθέσιμα όταν χρειαστεί;

Χρειάζονται προφανώς περισσότερα ασθενοφόρα. Αλλά ποιος θα φροντίσει να έχουν εκπαιδευμένα πληρώματα, που ξέρουν πως ν’ αντιδράσουν στο αναπάντεχο και πως να κινηθούν υπό χαώδεις κυκλοφοριακές ή καιρικές συνθήκες; Ποιος θα μεριμνήσει ώστε το κέντρο του ΕΚΑΒ να λειτουργεί με ορθολογικό τρόπο για να καλύπτεται επαρκώς η ανάγκη μεταφοράς, όχι μόνο από το σπίτι και τον δρόμο στα Επείγοντα, αλλά και από το ένα Νοσοκομείο στο άλλο;

Γίνεται να υπάρχει Δημόσιο Σύστημα Υγείας χωρίς σωστή αξιολόγηση και προσεκτική επιλογή του προσωπικού; Γίνεται να λειτουργούν εύρυθμα οι νοσοκομειακές υπηρεσίες, αν δεν υπάρχει ενημέρωση του κοινού κι αν δεν υπάρχουν κανόνες στο TRIAGE*, τη Διαλογή Ασθενών;

Πόσο κοστίζουν όλα αυτά; Τέσσερα και πλέον δις εκτιμήθηκε αρχικά το κόστος του νέου ΕΣΥ τρία μπήκαν μετά στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (μη και φανεί φουσκωμένο) μηδέν δις θα διατεθούν τελικά από τη ΝΔ (αν δεν κλέψουνε κιόλας με τις ιδιωτικοποιήσεις).

Αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνουν τι τρέχει όλοι αυτοί που δηλώνουν με στόμφο ότι «μπορούν». Έχουνε άραγε κατανοήσει σε βάθος τι πάει να πει κοινωνικό Κράτος; Έχουν συνειδητοποιήσει ότι πέρα από το κόστος των υποδομών υπάρχει και το κόστος της επαρκούς εκπαίδευσης, του στρατηγικού σχεδιασμού, της ανανέωσης ανθρώπων και μέσων, της εμπέδωσης καλών πρακτικών, της ενημέρωσης; Ποιος θα τα πληρώσει; Αυτοί που φοροδιαφεύγουν; Και ποιος θα υλοποιήσει τα μέτρα που χρειάζεται να εφαρμοστούν; Εκείνοι που τρέμουν τις συντεχνίες και το πολιτικό κόστος;

Πολύ φοβάμαι ότι ελάχιστα απασχολούν κάτι τέτοια όσους πλακώνονται για τις καρέκλες. Μια εκπαιδευτική εκδρομή σε μεγάλη εφημερία θα τους στρώσει. Ας κάτσουν εκεί δυο-τρεις ώρες να λερωθούν και να τσιμπήσουνε κάνα COVID και μετά συζητάμε. Πολιτική χωρίς βιώματα είναι σκέτη (αυτ)απάτη.

*Για το TRIAGE θα επανέλθω. Πρόκειται για μια ζωτικής σημασίας υπηρεσία, που πρέπει να ξέρουμε πως στελεχώνεται και πως λειτουργεί στον υπόλοιπο κόσμο.