Τον προβληματισμό του για τη συμπίεση του κόστους κατά την κατασκευή πυρηνικών μονάδων, η οποία βασίζεται στη θεωρία ότι οι πιθανότητες ατυχήματος είναι «μία στο εκατομμύριο», εκφράζει στο tvxs.gr ο κ. Αθανάσιος Γεράνιος, αναπλ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στον Τομέα Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων. Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι «οι 200 από τους 400 πυρηνικούς αντιδραστήρες είναι γερασμένοι» και θεωρεί λήξαν τον υφιστάμενο κύκλο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας σε διεθνές επίπεδο. Αντίθετα, εντοπίζει προοπτικές στις ήπιες μορφές ενέργειας και στη μέθοδο της σύντηξης. Διαβάστε επίσης: Γιατί «δεν αξίζει το πυρηνικό ρίσκο».

Ads

Είπε:

Παραπλανητικές στατιστικές ως άλλοθι για σκοπιμότητες

Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι έχουν διαψευστεί οι προβλέψεις σύμφωνα με τις οποίες ατυχήματα τύπου Φουκουσίμα και Τσέρνομπιλ συμβαίνουν μία στο εκατομμύριο, και αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πολλές φορές οι στατιστικές και οι πιθανότητες χρησιμοποιούνται πολλές φορές ως άλλοθι για πολιτικές ή οικονομικές σκοπιμότητες.

Ο πυρηνικός αντιδραστήρας δεν συνιστά πλέον μόνο μία επιστημονική υπόθεση αλλά μία οικονομική επένδυση. Συνεπώς, επιχειρείται η συμπίεση του κόστους. Ο κίνδυνος εντείνεται όταν την εκάστοτε μονάδα διαχειρίζεται μία ιδιωτική εταιρεία η οποία μάλιστα βασίζει τον προγραμματισμό της σε πλασματικούς -όπως αποδείχθηκε- υπολογισμούς. Λειτουργεί δηλαδή ο κατασκευαστής στη λογική: αφού δεν θα συμβεί το ατύχημα, γιατί να δαπανήσει κάποια ποσά παραπάνω. Με αυτόν τον τρόπο, συμπιέζεται το κόστος σε όφελος του κέρδους, και προκύπτουν κενά ασφάλειας.

Ανεπαρκές το σύστημα στην Φουκουσίμα

Το εντυπωσιακό, λοιπόν, και στην περίπτωση της Φουκουσίμα είναι ο τρόπος με τον οποίο ένα κράτος βρίσκεται κάτω από μία ιδιωτική εταιρεία, η οποία είναι ανέτοιμη, δεν έχει δίκτυα σωστής μέτρησης της ραδιενέργειας (φάσκει και αντιφάσκει στις μετρήσεις της κατά 100 φορές!) και χρησιμοποιεί πρωτόγονη μεθοδολογία για την αντιμετώπιση του ατυχήματος (θυμηθείτε ότι από τη γη και τον αέρα προσπαθούσε να κρυώσει τους αντιδραστήρες με νερό). Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι οι αντιδραστήρες (και οι 55) τοποθετήθηκαν στα παράλια, παρόλο που οι Ιάπωνες έχουν την εμπειρία του τσουνάμι (θα μπορούσαν να το προβλέψουν και να τους κατασκευάσουν σε κάποιο μεγαλύτερο υψόμετρο). Τα μέτρα τα λαμβάνουν σήμερα είναι αυτά που είχαν λάβει πριν από 25 χρόνια οι πρώην Σοβιετικοί.

Δεν αξίζει το πυρηνικό ρίσκο

Ακόμη και στην περίπτωση που εξασφαλιστούν μεγαλύτερες επενδύσεις, δεν θα αποκλειστεί η πιθανότητα ατυχήματος. Θα περιοριστούν τα υψηλά επίπεδα περιστατικών τύπου Φουκουσίμα -είναι δυνατό να αποφύγουμε το επίπεδο σοβαρότητας 6 ή 7- αλλά βέβαια σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να δαπανηθούν πολλά χρήματα και η πυρηνική κιλοβατώρα θα είναι απαγορευτική από άποψη κόστους.

Σημειώνεται ότι από τη στιγμή που ένα πυρηνικό ατύχημα φτάνει τα όρια της περίπτωσης στην Ιαπωνία, δεν υπάρχει αναστρέψιμη διαδικασία. Δεν μπορεί, δηλαδή, να σταματήσει η ακτινονοβολία των ραδιενεργών στοιχείων. Ό,τι και να γίνει.

Ενεργειακό μοντέλο χωρίς πυρηνικά

Δεδομένου ότι οι πιθανότητες ενός πυρηνικού ατυχήματος δεν είναι λίγες και το κόστος παραγωγής πολύ υψηλό γιατί να υιοθετήσουμε το συγκεκριμένο μοντέλο; Ιδίως, τη στιγμή που υπάρχουν άλλες λύσεις. Πέρα από τις ήπιες μορφές ενέργειας, για μια 10ετία στο μέλλον, προσφέρεται η σύντηξη με φυσικό αέριο.

Σήμερα οι 200 από τους 400 πυρηνικούς αντιδραστήρες έχουν γεράσει και θα πρέπει σταδιακά να κλείνουν ανάλογα με την ηλικία τους. Συνεπώς, έχει τελειώσει ο κύκλος των πυρηνικών αντιδραστήρων. Μπορεί κανείς να αντικαταστήσει άμεσα αυτή την απώλεια με την αποδόμηση του τμήματος που έχει παλιώσει. Να κρατήσει, δηλαδή το υπόλοιπο μη συμβατικό μέρος του αντιδραστήρα, που είναι τα συστήματα των ατμοστροβίλων ή οι γεννήτριες, και να χρησιμοποιήσει το φυσικό αέριο. Αυτό έχει γίνει στις ΗΠΑ και χαρακτηρίστηκε από επιτυχία. Προς τα εκεί στρέφεται και η Ισπανία, καθώς θα αρχίσει να κλείνει τους αντιδραστήρες της.

Ενδεδειγμένες οι ήπιες μορφές στην Ελλάδα

Για την Ελλάδα είναι εύλογο να προχωρήσει πολύ πιο γρήγορα με τις ήπιες μορφές ενέργειας. Δεν μπορεί η Γερμανία να την ξεπερνά σε αυτό το επίπεδο, με ένα ποσοστό παραγωγής που αντιστοιχεί σε 1 ή 2 πυρηνικούς αντιδραστήρες, δεδομένου ότι στην Ελλάδα ευνοούν πολύ περισσότερο οι συνθήκες. Όσον αφορά την απώτερη ελπίδα, τη σύντηξη, η Ελλάδα συμμετέχει σε σχετικό διεθνές πρόγραμμα στη Γαλλία, όπου κατασκευάζεται ένα πρότυπο ανάλογου αντιδραστήρα. Θα δούμε τα αποτελέσματα, τα οποία όμως θα αργήσουν λίγο.

Προσοχή στο Ακούγιου της Τουρκίας

Όσα πυρηνικά προγράμματα ανακοινώνονται από γείτονες χώρες όπως η Αλβανία, τα Σκόπια κλπ ή άλλα κράτη της Μεσογείου αποτελούν κατά βάση ανακοινώσεις πολιτικού χαρακτήρα που απέχουν πολύ από την πράξη. Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας χρειάζεται μια 10ετία για να αρχίσει να λειτουργεί, πολλοί άλλωστε έχουν σταματήσει στη μέση (για παράδειγμα 2 στη Βουλγαρία).

Κυρίως, οφείλουμε να σταθούμε στη συμφωνία της Τουρκίας με τη Ρωσία για την κατασκευή 2 πυρηνικών αντιδραστήρων στο Ακούγιου, απέναντι από την Κύπρο. Εκεί πρέπει να εστιάσει η Ελλάδα. Από τη στιγμή που η Ιαπωνία δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τις επιπτώσεις ενός ατυχήματος, πόσο μάλλον η Τουρκία.

Και μην ξεχνάμε τα πυρηνικά απόβλητα -προκάλεσαν μάλιστα τις εκρήξεις στους αντιδραστήρες της Φουκουσίμα- τα οποία θα διακινούνται στη Μεσόγειο και το Αιγαίο. Επιπλέον, δεν είναι βέβαιο κατά πόσο η Τουρκία θα αντέξει να υποστηρίξει οικονομικά τα απαιτούμενα συστήματα ασφάλειας, συν την αστάθεια και τους θρησκευτικούς φανατισμούς της ευρύτερης περιοχής, παράγοντες που ενδέχεται να απειλήσουν την ομαλή λειτουργία της μονάδας.

Χρειάζονται 40 χρόνια για την αποτίμηση της καταστροφής

Αρχικά θεωρείτο ότι το πρόβλημα στο Τσέρνομπιλ οφειλόταν στην απαρχαιωμένη τεχνολογία. Βλέπουμε όμως αντίστοιχα γεγονότα και με μονάδες αμερικανικού και ιαπωνικού τύπου. Η άποψη ότι στη Φουκουσίμα προκλήθηκε 10.000 φορές μικρότερη έκλυση ραδιενέργειας είναι πλαστή, καθώς βρισκόμαστε στη μέση της υπόθεσης. Δεν έχει ολοκληρωθεί το δυστύχημα για να δούμε τη συνολική εκλυόμενη ραδιενέργεια.

Η παγκόσμια πετρελαϊκή κρίση οδήγησε σαν καταλύτης στην επένδυση της πυρηνικής ενέργειας τα τελευταία χρόνια, η οποία ενισχύθηκε από τη διαφήμιση του πυρηνικού λόμπι με κυρίαρχο στόχο μία φτηνή κιλοβατώρα. Δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη στο πραγματικό της μέγεθος την πολυδιάστατη καταστροφή η οποία είναι σε εξέλιξη, ιδίως όταν χρειάζεται να περάσουν 40 χρόνια προκειμένου να αποτιμηθούν στο σύνολό τους τα αποτελέσματα ενός ατυχήματος.