Όλοι εκφράζουμε φρίκη και αποτροπιασμό για αυτή την υπόθεση του βιασμού  και της εκμετάλλευσης της μικρής ανήλικης στον Κολωνό. 

Ωστόσο ο βιαστής  μαστροπός  δεν προσομοίαζε με μια  σκοτεινή φιγούρα  της  πάλαι ποτέ Τρούμπας , αλλά αντιθέτως   ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικά ενταγμένος , αποδεκτός και προβεβλημένος στο σύγχρονο  κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. 

Θεωρώ ζητούμενο  σαν κοινωνία  να κατανοήσουμε  τα χαρακτηριστικά αυτά που μπορούν να αποτελέσουν  ένα υπόβαθρο,  για να αναπτυχθούν τέτοιες συμπεριφορές. Είναι ο μόνος τρόπος  για να τις αντιμετωπίσουμε στο μέλλον.

Εξ αρχής αναφερόμενοι στην “παιδοφιλία” πρέπει να αποδεχτούμε  δύο βασικές παραμέτρους.

Η πρώτη είναι το ψυχολογικοπαθολογικό υπόβαθρο αυτών των ανθρώπων. Νοσούν… είναι βαριά ασθενείς. Αυτό το παθολογικό υπόβαθρο μπορούν να το προσεγγίσουν  και να το αντιμετωπίσουν μόνο οι ειδικοί επιστήμονες,  δεν μας αφορά εδώ..

Η δεύτερη παράμετρος είναι το κοινωνικό πλαίσιο που μας περιβάλλει όλους. Αυτό που διακρίνεται από κανόνες, αρχές, δικαιώματα, αποδοχές, όρια, υποχωρήσεις, ατομικά και συλλογικά χαρακτηριστικά και ότι σχετικό αφορά την ένταξη προσαρμογή και λειτουργία του κάθε ένα μας στην κοινωνία. Εκεί μπορούμε να διακρίνουμε  πλήθος στοιχείων, που κινούνται από το αποδεκτό έως το ανεκτό αλλά που τελικά ο συγκερασμός τους μπορεί να οδηγεί στην παθογέννεση.

Κάποια τέτοια στοιχεία λοιπόν, είναι η αίσθηση υπεροχής, υπεροψίας και αλαζονείας. Μια κυριαρχική προσωπικότητα που αναγνωρίζει στον εαυτό της το δικαίωμα επιβολής, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενσυναίσθησης, την δυνατότητα δηλαδή να μπαίνει στην θέση των άλλων που υφίστανται τις πράξεις της. 

Διότι είναι δεδομένο ότι ο μεγάλος μπορεί να επιβληθεί εύκολα στον μικρό. Στην πραγματικότητα λοιπόν  πρόκειται για ιδιαίτερα δειλά άτομα, μια δειλία συγκαλυμμένη  που πάει αντάμα  με το θράσος. Αυτό το θράσος οδηγεί στο παράτολμο, που είναι η εξήγηση για τους  υπεράνω υποψίας χώρους, ομάδες, σύνολα, που αναπτύσσουν τις δράσεις τους. Διακατέχονται από κόμπλεξ ανωτερότητας και εγωκεντρισμού, η ικανοποίηση τους δηλαδή είναι υπεράνω όλων.

Αυτό τους δίνει μια αίσθηση ισχύος. Τα όμοια όμως έλκονται από τα όμοια, για αυτό και είναι πάντα με το μέρος των ισχυρών, την εύνοια των οποίων επιζητούν, για να εξασφαλίζουν και την ασυλία όταν απαιτείται, σε ώρες ανάγκης. Τέτοια άτομα αρέσκονται να ανήκουν σε ισχυρές ομάδες και να προσεταιρίζονται διακεκριμένα κοινωνικά άτομα και άλλα, σε θέσεις εξουσίας που ποικίλουν, πολιτική, οικονομική, θρησκευτική.

 Άτομα εγωιστικά, με έλλειψη αυτοκριτικής που είναι απλά έρμαια των παθών τους. Διακρίνονται από κτητικότητα, ναρκισσισμό  και πρόθεση χειριστικότητας προς τους άλλους. Αδυνατούν η αδιαφορούν για σχέσεις ισοτιμίας και μετατρέπουν τα παιδιά σαν       “μέσα ικανοποίησης”,  με τον εαυτό τους τον απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού.

Με έναν τρόπο είναι η αποθέωση του αισθήματος της Ιδιοκτησίας. Και φυσικά αφού πρόκειται περί ιδιοκτησίας, αρέσκονται πάντα στο καινούργιο. Το παιδί είναι το ….νέο…η  το λιγότερο χρησιμοποιημένο σε σχέση με έναν ενήλικα ….για τις αράξεις τους.

Μήπως η επιθυμητή μέχρι πρότινος παρθενία ,ως προσόν γάμου,  που αποτελούσε κυρίαρχη φαλλοκρατική προκατάληψη, αλλά εξαιρετικά διαδεδομένη  κοινωνική αντίληψη, ελπίζω μέχρι πρότινος, δεν εδράζετο ακριβώς επάνω στην κυριαρχία και την επιβολή του ισχυρού, εν προκειμένω του άντρα!!!!

Και φυσικά ξέρουμε όλοι ότι τέτοιες πρακτικές η προτιμήσεις που αφορούν παιδιά, είναι αποδεκτές  και σήμερα σε μεγάλο βαθμό σε κοινωνίες, εκτός δυτικού τόξου. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά τι συμβαίνει εκεί αλλά στην πραγματικότητα σιωπούμε.

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω μια λέξη θα μπορούσα να βρω, να τα χωράει όλα… Ρατσισμός…

Όσο όλα αυτά τα διάσπαρτα στοιχεία, τα χαρακτηριστικά που μπορούμε να διακρίνουμε σε έναν βαθμό στον καθέναν μας, που περιγράφονται και φαινομενικά είναι ακίνδυνα, όταν είναι μεμονωμένα και σε μικρές δόσεις, όπως το δηλητήριο δηλαδή, τόσο μπορούν να αποδειχθούν θανατηφόρα κύρια για τις μικρές και αδύναμες ψυχές,  όταν συγκεράζονται και μορφοποιούνται σε ένα αποδεκτό πρότυπο.                                                                

Ας μην κλίνουμε τα μάτια και τα αφτιά λοιπόν και ας μην ξορκίζουμε απλά το κακό όταν μόνο βγαίνει στην επιφάνεια.

Είναι πολλά αυτά πού μπορούμε να αλλάξουμε σαν κοινωνία για να προλάβουμε ….                     

Ίσως να ορίσουμε ξανά  την δύναμη, την εξουσία, την επιτυχία , την ευθύνη.

Την ευτυχία τελικά…

* Ο Θεόδωρος Καμπέρος είναι προϊστάμενος της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Δυτικής Ελλάδας