Εκτιμώ ότι η δεύτερη αξιολόγηση θα επιτευχθεί με όρους που δεν θα επιβεβαιώνουν τους παραπληροφορούντες τον λαό επικριτές της κυβέρνησης. Το περίεργο, όμως, είναι ότι ιδιαίτερα η ηγεσία της ΝΔ, ενώ κόπτεται να κλείσει η αξιολόγηση, στηρίζει τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, που αποτελούν το κύριο εμπόδιο σε αυτήν την κατεύθυνση. Μιλούν για καθυστέρηση, αλλά δεν εξηγούν πού οφείλεται αυτή.  Μήπως στο ότι η κυβέρνηση δεν έχει παραδοθεί άνευ όρων;

Προφανώς, η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας έχει κάνει επώδυνους συμβιβασμούς, υπογράφοντας  τρίτο μνημόνιο το 2015. Ωστόσο, ο λαός, που και μνήμη και κρίση έχει,  την εμπιστεύτηκε δεύτερη φορά στις εκλογές του Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς. 

Υπενθυμίζω ότι  η κυβέρνηση πέτυχε την πρώτη αξιολόγηση τον περασμένο Μάιο, διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες και είναι βέβαιο ότι θα επιτευχθεί και η δεύτερη, με καλούς όρους, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα. Και τότε  η κυβέρνηση δέχτηκε λαϊκίστικες επιθέσεις για τον λεγόμενο «κόφτη», αλλά «αντί για κόφτη, είχαμε δότη» στο τέλος του 2016, όπως τόνισε ο πρωθυπουργός. Σήμερα, οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές για την Ελλάδα, δεδομένου ότι σχεδόν όλοι στην Ευρώπη αναγνωρίζουν ότι η χώρα μας γυρίζει σελίδα με ορατή την οικονομική ανάκαμψη.

Όπως λέει συχνά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν είμαστε στο 2015, αφού το 2016 η Ελλάδα,   πρώτη φορά στα χρόνια της κρίσης, είχε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, καθώς και υπεραπόδοση στον τομέα των κρατικών εσόδων. Βέβαια, στέρησαν σημαντικά έσοδα από το κράτος οι πολέμιοι της αδειοδότησης των καναλιών, όμως, δεν απέτρεψαν τα έσοδα από τις διάφορες λίστες που η προηγούμενη κυβέρνηση κρατούσε στα συρτάρια.

Θα πρόσθετα ότι οι επιδόσεις της κυβέρνησης   δεν πρέπει να  κρίνονται μόνο στο δημοσιονομικό πεδίο, αλλά να αξιολογούνται τα επιτεύγματά της και σε άλλους τομείς, ιδιαίτερα σε εκείνον των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπου ο απολογισμός είναι πολύ θετικός και έχει ιδιαίτερη απήχηση διεθνώς.   Τα επιτεύγματα αυτά  δεν έχουν επαρκώς προβληθεί, αν εξαιρέσουμε το κυβερνητικό έργο για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, το γιατί συμβαίνει αυτό, θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο.  

Επιπλέον, είναι λάθος  να παραβλέπεται το θετικό έργο της κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική, που το 2016, είχε σημαντικά ορόσημα,  όπως η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού για την Σύνοδο Κορυφής των Μεσογειακών χωρών-μελών της ΕΕ, που ήδη καθιερώθηκε ως επαναλαμβανόμενη διαδικασία.

Όπως είναι γνωστό, το 2018 λήγει το τρέχον πρόγραμμα και η Ελλάδα θα μπει στην μεταμνημονιακή περίοδο. Ήδη έχουν τεθεί οι  βάσεις για μια νέα περίοδο  πραγματικής    οικονομικής και κοινωνικής προόδου της πατρίδας μας.

Με τα μνημόνια πίσω μας, αναρωτιέμαι τι θα λένε κάποιες δυνάμεις (και αριστερές), που έχουν πολιτικά επενδύσει αποκλειστικά στην αντίθεση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο». Εμείς  αντιθέτως,  πάντοτε υποστηρίζαμε ότι η πραγματική αντίθεση, ιδιαίτερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι  «νεοφιλελευθερισμός-αντινεοφιλελευθερισμός».  

Σε αυτό το σχήμα που τοποθετούν τους εαυτούς τους οι ποικιλώνυμες δυνάμεις της κεντροαριστεράς; Ας επιλέξουν την πλευρά του αντινεοφιλελευθερισμού και τότε μπορούμε να μιλήσουμε για συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ μαζί τους. 

Καταλήγοντας, θεωρώ ότι μετά και την δεύτερη αξιολόγηση, ο  στόχος του  ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης πρέπει να  είναι η επεξεργασία  ενός προγράμματος για την μεταμνημονιακή Ελλάδα. Το πρόγραμμα αυτό οφείλει να ξεκινά από την απτή βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων, τις αλλαγές στο κράτος, που εξακολουθεί να είναι δυνάστης των πολιτών και την σταδιακή οικοδόμηση ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους.

Πρόκειται για βασικές προϋποθέσεις στην κατεύθυνση μιας δίκαιης και πιο δημοκρατικής Ελλάδας, που θα μπορεί να διεκδικεί ισότιμο ρόλο στην ΕΕ.  Αυτό απαιτεί νέες προσεγγίσεις και στην έννοια της ανάπτυξης, την οποία «πιπιλίζει» καθημερινά η ΝΔ, χωρίς να λέει αν θα πρόκειται για «άνεργη ανάπτυξη», με νέες ανισότητες και καταστροφικές παρεμβάσεις στο περιβάλλον.

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής  του ΣΥΡΙΖΑ