Μιλάω με στελέχη κομμάτων που «κάνουν ταμείο» πάνω στις στάχτες. Το «πολιτικά ορθό» είναι να αποφεύγεται η δημόσια διατύπωση προβλέψεων για τον δημοσκοπικό αντίκτυπο της πύρινης κρίσης και να εκφράζεται σεμνότητα συμβατή με το εθνικό πένθος για την ανυπολόγιστη καταστροφή.

Αλλά στην αθέατη πλευρά γίνονται κομματικοί υπολογισμοί. Βέβαιο θεωρείται ότι υπάρχει πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση χωρίς να είναι καθόλου σαφή το μέγεθος και η δυναμική του.

Αν το φθινόπωρο φανεί κυβερνητική φθορά, θα είναι κάτι αναμενόμενο και, σε μεγάλο βαθμό, διαχειρίσιμο, δεδομένου ότι το Μέγαρο Μαξίμου θα καθορίσει το χρόνο των εκλογών, ενώ υπάρχουν περιθώρια δημοσιονομικής ευελιξίας που επιτρέπουν επεκτατικές πολιτικές για τη στήριξη των πυρόπληκτων και για κατευνασμό της οργής.

Αν φανεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν ανακάμπτει ούτε μέσα σε αυτήν την καταστροφή, τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα για τον Αλ. Τσίπρα. Από τη μια θα αποδυναμωθούν οι συναινετικοί που επέβαλαν χαμηλούς τόνους και μετριοπάθεια, από την άλλη θα φουσκώσει η εσωκομματική διαμαρτυρία για τη στρατηγική της ηγεσίας.

Στην αντίθετη περίπτωση, αν βελτιωθεί κάπως η απήχηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αλ. Τσίπρας θα διευκολυνθεί να βγάλει μπροστά νέα πρόσωπα με τα οποία ήδη συνομιλεί αλλά διστάζει να επιβάλλει στην πρώτη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για να μη διαταραχθούν οι -πάντα ευαίσθητες-εσωκομματικές ισορροπίες.

Ωρα της κρίσης και για την Φ. Γεννηματά. Ζητά την παραίτηση Χρυσοχοϊδη-Χαρδαλιά, προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή μετά τον Δεκαπενταύγουστο, διεύρυνση της εισαγγελικής παραγγελίας για την αναζήτηση των αιτίων των εμπρησμών ώστε να αναδειχθούν οι κυβερνητικές ευθύνες.

Τον Σεπτέμβριο θα αξιολογηθεί η τακτική της και, αν δεν έχει αποδώσει, αυτό θα δυσκολέψει την προσπάθειά της για την επανεκλογή της στην ηγεσία από τη βάση. Αντίθετα, αν έχουν βελτιωθεί οι επιδόσεις του ΚΙΝΑΛ, αυτό θα την ισχυροποιήσει.

Το ΚΚΕ και η Ελληνική Λύση δεν έχουν ούτε να χάσουν ούτε να κερδίσουν πολλά καταγγέλλοντας τον δικομματισμό για την οδύνη των πυρόπληκτων, ενώ το ΜέΡΑ25 θυμήθηκε -μάλλον άκαιρα- τον ευρωσκεπτικισμό του.

Στο μεταξύ, αυτονομημένοι πολιτικοί όπως ο Π. Πολάκης σηκώνουν το δικό τους μπαϊράκι παίζοντας με τις θεωρίες συνωμοσίας και οι περισσότεροι αποτραβιούνται από το προσκήνιο περιμένοντας να δουν πού θα καθίσει η μπίλια.

Αυτή η βαρετή σύνοψη δεν προσφέρει πολλά στην πολιτική ανάλυση γιατί τα μόνα βέβαια πολιτικά κέρδη από τον πύρινο όλεθρο είναι του αντισυστημικού ρεύματος και της αντιπολιτικής.

Η απώλεια του διαχειριστικού πλεονεκτήματος για την κυβέρνηση, με δεδομένη την αδυναμία -ή ίσως τη βαθύτερη άρνηση- του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει επαγγελματισμό και τεχνογνωσία διακυβέρνησης, πυροδοτεί τη συλλογική αίσθηση του εγκλωβισμού σε ένα failed state, όπου οι διαρκείς αποτυχίες στα δύσκολα αποτελούν εθνική νομοτέλεια.

Αντοχές για νέες «πλατείες Αγανακτισμένων» δεν φαίνεται να υπάρχουν μετά από μια δεκαετία στα μνημόνια και με την πανδημία σε εξέλιξη, αλλά ο θυμός που εσωτερικεύεται δεν είναι λιγότερο επικίνδυνος από αυτόν που εκτονώνεται. Πολύ περισσότερο όταν οι αλλεπάλληλες ήττες σε αναμετρήσεις με ασύμμετρες απειλές  φέρνουν φόβο για το απρόβλεπτο, νευρικότητα, καχυποψία,  κούραση και απελπισία – μοχλεύουν, δηλαδή, τα υλικά της βίας.