Λίγο μετά τις «ανακοινώσεις» από το Καστελόριζο και σερφάροντας στο διαδίκτυο για να προσδιορίσω όσο γίνεται καλύτερα το τι επρόκειτο να συμβεί στη χώρα, έπεσε στην αντίληψή μου ένα άρθρο του «φιλέλληνα» Valery Giscard d’Estaing. Λίγο ως πολύ ο πρώην  πρόεδρος της Γαλλίας και προσωπικός φίλος του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή, έγραφε: «όπως ένεκα κακοδιαχείρισης, πτωχεύει μια εταιρεία έτσι μπορεί να πτωχεύσει και μια χώρα»! 

Αυτό είναι αλήθεια και έχει ξανασυμβεί πολλές φορές  από το 1880 και εντεύθεν, σύμφωνα με τις μελέτες των Αμερικάνων καθηγητών Rogoff & Reinhart. Στο σχόλιο που έκανα κάτω από το άρθρο του ευγενούς Γάλλου Προέδρου, επισήμανα ότι μια εταιρεία αφού πτωχεύσει μπορεί να διαγραφεί από το επιμελητήριο που ανήκει, μια χώρα όμως δεν μπορεί να διαγραφεί από το χάρτη!  Σε αυτό το σχόλιο βέβαια δεν νομίζω ότι συμφωνούν οι πρακτικές του «Συνδικάτου» του ΔΝΤ και της ΕΕ, του οποίου αποτελούσα μέλος ως νεαρός ερευνητής, στα τέλη της 10ετίας του ’80.

Μια αναδρομή στην 10ετία που διανύουμε θα διευκόλυνε να κατανοήσουμε καλύτερα την πορεία του «pilot project» του «Συνδικάτου».

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008, βρήκε τη χώρα στο τέλος του 2009 με μια νέα «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, που είχε υποσχεθεί προεκλογικά ότι είχε τους οικονομικούς πόρους να μας βγάλει από την κρίση χρέους, που είχε αρχίσει να ταυτοποιείται (λεφτά υπάρχουν).

Το πρώτο τρίμηνο του 2010 το ΑΕΠ της χώρας έπεφτε με ρυθμό -3%, η πραγματική οικονομία με ρυθμό -15% και ο κύκλος εργασιών (π.χ. οι «παραγγελίες υπηρεσιών») από το εξωτερικό μειώνονταν με ρυθμό, όχι -30% αλλά -70%! Αυτό όμως δεν συνέβαινε μόνον εδώ στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη (του νότου ή του βορά, της Πορτογαλίας ή της Ιρλανδίας), όπως και στον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο (Β. Αμερική). Συγχρόνως τα spreads των ελληνικών ομολόγων, άρχισαν να ακολουθούν με αρνητική συσχέτιση την μείωση του κύκλου εργασιών. Δηλαδή 70% μείωση παραγγελιών και τζίρου, δημιουργούσε προϋπόθεση ανόδου 70% των spreads και φυσικά στην συνέχεια, δεδομένου αυτού του «διεθνούς αλγορίθμου των αγορών», το ΑΕΠ της χωράς άρχισε να εμφανίζει ιδιαιτέρως υψηλά αρνητικά πρόσημα.

Το δεύτερο  τρίμηνο του 2010 ένα μεγάλο πιλοτικό σχέδιο εμφανίσθηκε, το οποίο φαίνεται να είχε διαμορφωθεί τουλάχιστον 6 μήνες πριν, για να λάβει σάρκα και οστά, τον Μάιο του 2010. Το ΔΝΤ και η ΕΕ ξεκίνησαν ένα πιλοτικό σχέδιο που είχε σκοπό «να σώσει την Ελλάδα από την χρεοκοπία», με χρονικό ορίζοντα 18 μηνών και το οποίο διευρύνθηκε γρήγορα σε Πορτογαλία και Ιρλανδία, προκειμένου να καλύψει τόσο τον δημόσιο χαρακτήρα του χρέους, όσο και τον ιδιωτικό. Ο οικονομικός έλεγχος/στραγγαλισμός των τριών αυτών χωρών ήταν βασικός πυλώνας στήριξης/διάσωσης  του σκληρού Ευρώ, σύμφωνα πάντα με τους ιθύνοντες νόες της κυριαρχούσης Γερμανίας και των Γάλλων «ακολούθων».
 
Τον Οκτώβριο του 2010 (6 μήνες μετά) η ΕΕ ανακοίνωσε το κανονικό σχέδιο διάσωσης (μηχανισμό στήριξης) στον οποίο εντάσσεται η Ιταλία (12 μήνες μετά) και θα ακολουθήσει οικειοθελώς ή μη και η Γαλλία, με βασικό μέτοχο και συντελεστή του αλγορίθμου το ΔΝΤ. Η «εισβολή» των ΗΠΑ στην Ευρώπη έχει ολοκληρωθεί.
 
Ο αλγόριθμος που περιγράφεται παραπάνω δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη τους εργαζομένους των χωρών της Ευρωζώνης. Η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, τα εισοδήματα μειώνονται και η ποιότητα ζωής (όπως την εννοούσαμε μέχρι σήμερα) συνεχώς υποβαθμίζεται.
 
Αν στραφούμε προς τα μέσα θα διαπιστώσουμε ότι η εφαρμογή του αλγορίθμου έχει δίβατο χαρακτήρα, σε χώρες κι επιχειρήσεις. Δηλαδή, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα συμβαίνει και την επιχείρηση Α ή στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ή αντίστροφα, αυτό που συμβαίνει στην επιχείρηση Α που κλείνει/πτωχεύει ή στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας που συγχωνεύεται/καταργείται, θα συμβεί και στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία και ου τω καθεξής.
 
Η ερώτηση βέβαια που επικρατεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης είναι: «πώς είναι δυνατόν τα περισσότερα κράτη του πλανήτη να χρωστούν πολλαπλάσια χρήματα του ΑΕΠ τους (οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες χρωστούν στις αγορές, δηλαδή στον εαυτό τους, πολλαπλάσια της ίδιας τους της αξίας); 

Mια politically correct απάντηση θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη: «Το φαινόμενο της υπερχρέωσης όλων σχεδόν των χωρών του πλανήτη εδράζεται στην άμεση ή έμμεση συσχέτιση όλων των “οικονομιών”, που η μια εξαρτάται και  συγχρόνως επηρεάζει την άλλη. Στην παγκόσμια αγορά της εποχής μας το “αίτιο” και το “αιτιατό” -ειδικά σε ότι αφορά το παγκόσμιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος- δεν μπορούν πλέον να καθορισθούν με σαφήνεια».
 
Αυτή η ασάφεια όμως  συναντιέται και στην απάντηση της ερώτησης: «Πως βλέπετε το μέλλον της ΕΕ, είτε αναφερόμαστε στον ευρωπαϊκό νότο είτε στον ευρωπαϊκό βορρά;» 
 
Σε αντίθεση με την παραπάνω περιγραφόμενη ασάφεια, το ελληνικό πιλοτικό σχέδιο του «Συνδικάτου» αφού έκλεισε 18 μήνες ζωής, έκανε μια στάση και οι ιθύνοντες νόες (σοφοί οικονομολόγοι, υπάλληλοι ΔΝΤ & ΕΕ με μέσο μηνιαίο μισθό 18.000 εύρω), μας παρουσιάσαν μια έκθεση τον Μάρτιο του 2012. Σε αυτή μας εξηγούσαν με σαφήνεια ότι εάν υπακούαμε επακριβώς στις «βουλές» τους, σε επίπεδο ΑΕΠ, από το 2013 θα κερδίζαμε ετησίως το 60% αυτού του ποσοστού που χάναμε κάθε χρονιά, από το 2008 έως το 2012.  Έτσι, το 2020 θα ήμασταν στα ίδια επίπεδα ΑΕΠ, προ κρίσης. Εκτιμήσεις που σε λίγο διάστημα  έφεραν το ίδιο το ΔΝΤ σε αντίθεση με τον εαυτό του!
 
Συγχρόνως με αυτή την έκθεση το «Συνδικάτο» εργάζεται πυρετωδώς και διευρύνει το «pilot project»  με κατεύθυνση την Ανατολική Μεσόγειο, όπου τον Μάρτιο του 2013 δοκιμάζει διαφορετικές πρακτικές στην ταλαιπωρημένη Κύπρο. Στην συνέχεια, οργανώνεται για το πώς θα αντιμετωπίσει ενέργειες «καθυστερημένων»  λαών  του ευρωπαϊκού νότου, που πιθανώς να ψήφιζαν προς τ’ αριστερά.
 
Και τέλος η ανέλιξη του «pilot project» του «Συνδικάτου» φθάνει στο μάτι του κυκλώνα, δηλαδή στις τρέχουσες εξελίξεις στην Γαλλία.
 
Και για να γίνω σαφής, με δεδομένη τη βαρβαρότητα του νέου μετακαπιταλιστικού δόγματος, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι:

Τί ρόλο μπορεί να έχει η εργατική νομοθεσία – νομολογία της Γαλλίας που εδράζεται στα απόνερα της Γαλλικής Επανάστασης, σήμερα στις αρχές του 21ου αιώνα, στις μέρες της «νευροεπιστημονικής επανάστασης», της «γενικευμένης ιατρικοποίησης» της ζωής και του απόλυτου έλεγχου του συγχρόνου ανθρώπου»;

Τι ρόλο μπορεί να έχει η νομοθεσία που ορίζει τις σχέσεις των εργαζομένων σε δημόσιες επιχειρήσεις όπως η EDF (Δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού της Γαλλίας) και η SNCF (Δημόσια επιχείρηση σιδηροδρόμων της Γαλλίας);

Η απάντηση του γνωστού «Συνδικάτου» είναι συγκεκριμένη και σύντομη. ΚΑΜΙΑ.

Διαφορετική απάντηση δίνει όμως το γαλλικό συνδικάτο CGT, που αυτή την στιγμή έχει στον έλεγχο του το 75% της ενέργειας της χώρας.

Τελειώνοντας θα ήθελα να υπογραμμίσω στους Γάλλους αξιωματούχους που επισκέπτονται τη χώρα μας και διατυμπανίζουν ότι το CGT δεν κυβερνά την Γαλλία, ότι σε εμάς εδώ, πλειοψηφεί η απάντηση του συνδικάτου των εργαζομένων της Γαλλίας και μειοψηφεί η απάντηση  του  «Συνδικάτου» της ΕΕ και του ΔΝΤ.