Αν είναι ένα τμήμα της κοινωνίας που αρνείται, πεισματικά και με γινάτι, να εκσυγχρονιστεί και να προσαρμοστεί, είναι η εκκλησία της Ελλάδας. Ειδικά η Ιερά σύνοδος της εκκλησίας δηλαδή η σύνοδος των μητροπολιτών.

Στο θέμα του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών φάνηκε η ιδεολογική τους φτώχεια και ανεπάρκεια. Ο εισηγητής για το θέμα μητροπολίτης Μεσογαίας κύριος Νικόλαος, πρόεδρος της επιτροπής βιοηθικής της εκκλησίας, με σπουδές και στο Χάρβαρντ, παρουσίασε στην εισήγηση του την ομοφυλοφιλία ως ψυχική διαταραχή και αμαρτία.

Οι απόψεις αυτές οδηγούν κατευθείαν σε επικίνδυνα δυστοπικά μονοπάτια. Τα λόγια αυτά θυμίζουν εφιαλτικά ψυχιατρεία, γκουλάγκ, δόκτορα Μένγκελε.

Είναι οι ομοφυλόφιλοι ψυχικά διαταραγμένοι, αλλά ευτυχώς είναι απόλυτα ψυχικά ισορροπημένοι αυτοί που θεωρούν ότι είναι αντιπρόσωποι του Θεού επί της γης και ερμηνεύουν την Θεία βούληση σύμφωνα με ότι τους βολεύει, προσπαθώντας να παρέμβουν στη συνείδηση του κόσμου, στις φοβίες του, στις αμφιβολίες του, στις ανασφάλειες του, προκειμένου να τον εξουσιάζουν.

Και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας δεν ντράπηκε να επικαλεστεί ως πρότυπα κράτη αντιμετώπισης της ομοφυλοφιλίας τη Ρωσία, την Ουγγαρία και τις Μουσουλμανικές χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Φανταζόμαστε εννοεί το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση της δικής τους πραγματικότητας. Και τα ερωτήματα που αυτόματα έρχονται στον νου όποιου τους ακούει να αγορεύουν, ως ειδικοί και ειδήμονες, είναι πως οι ανύπαντροι και οι άτεκνοι έχουν άποψη επί του γάμου και των παιδιών και είναι και φανατικοί επ’ αυτού.

Βέβαια δεν είναι όλη η εκκλησία έτσι. Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις που όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής κύ-ριος Ελπιδοφόρος βάφτισε παιδιά ομόφυλου ζευγαριού. Και έπεσαν να τον φάνε ζωντανό τα φωτεινά μυαλά του Αγίου Όρους.

Η επιστήμη και η κοινωνία τραβάνε μπροστά. Η Ιερά Σύνοδος αρνιέται την κοινωνική εξέλιξη. Νοσταλγεί τις εποχές που κάποιοι άνθρωποι τραβούσαν τα πάνδεινα και υπέφεραν, είτε σιωπώντας και μη τολμώντας να εκδηλώσουν τη σεξουαλική τους προτίμηση, είτε αντιμετωπίζοντας τον κοινωνικό χλευασμό της υπόλοιπης κοινωνίας των φυσιολογικών και των καλών, ενάρετων Χριστιανών.

Η απόψεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των μητροπολιτών της Ελληνικής εκκλησίας μας υπενθυμίζουν τι τράβηξαν οι κοινωνίες ανά τους αιώνες από τον θρησκευτικό φανατισμό, τον θρησκευτικό σκοταδισμό και πόσοι πρόθυμοι άνθρωποι υπάρχουν ακόμα, που αυτές οι πρακτικές τους έλκουν, τους εκφράζουν και γουστάρουν να μας τις επιβάλουν.

Ευτυχώς σήμερα επιβιώνουν ως παράφωνες, γραφικές φιγούρες εκτός τόπου και χρόνου. Και ως αντιπρόσωποι παλιών σκοτεινών αιώνων. Που ελπίζουμε να μην μας αγγίξουν ποτέ ξανά.

Όμως είναι απειλητικοί για τις ελευθερίες μας και την κοινωνία της ανοχής που προσπαθούμε να χτίσουμε. Είναι επικίνδυνοι.

Και ο Θεός να βάλει το χέρι του…