Οι πάπιες του Εθνικού Κήπου δεν κάνουν την… πάπια.

Ads

Δεν είναι εκείνες που αποφάσισαν να απέχουν από το κολύμπι στις λίμνες, στερώντας μας και από εικόνες που έχουμε συνδέσει με παιδικές αναμνήσεις. Ηταν ο φόβος της γρίπης (των πτηνών) που τις απομάκρυνε από το νερό και τις έστειλε πίσω από φράχτες εδώ και τέσσερα χρόνια. Η καραντίνα έληξε έπειτα από πολλά και τώρα ανακύπτουν άλλα ερωτήματα: θα μάθουν να κολυμπάνε όταν έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στο χώμα; Θα επιβιώσουν από τον κίνδυνο των αδέσποτων που αυξάνουν σε αριθμό και της κρίσης που εξωθεί ανθρώπους να αναζητούν τροφή παντού; Για το πρώτο, την απάντηση θα δώσει το ένστικτο. Για το δεύτερο, αναζητούνται λύσεις.

Ισως, εάν υπήρχε υπουργείο Προστασίας της Πάπιας, να είχε ήδη εγκαταστήσει τον κατάλληλο φράχτη. Ομως, ο κήπος ανήκει στον Δήμο Αθηναίων και το πρόβλημα δεν απασχόλησε ώς τώρα το νέο δημοτικό συμβούλιο. Ο δήμαρχος Γ. Καμίνης και οι σύμβουλοι ασχολούνται πάντως με την εκμάθηση της κολύμβησης στον ποταμό των προβλημάτων που πλημμυρίζουν την πόλη. Ολοι μαθαίνουν. Ακόμη και ο Ηλίας Ψινάκης, για τον οποίο οι θαυμαστές θα έχαναν πάσα ιδέα εάν τον έβλεπαν στην τελευταία συνεδρίαση να κάθεται επί πέντε ώρες χωρίς να ανοίγει το στόμα του, αν και ήταν ντυμένος με τα ρούχα της δουλειάς -τα ίδια με τα οποία εμφανίστηκε την ίδια μέρα σε τηλεοπτικό σόου. Ο πρώτος σε σταυρούς σύμβουλος συμβιβάστηκε με την κλοπή της παράστασης από τον επίδοξο «φίρερ» της Χρυσής Αυγής, που αποχώρησε χαιρετώντας ναζιστικά -έχοντας προφανώς μάθει το ρόλο του από νωρίτερα.

Ο τέως δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης, στα έδρανα της αντιπολίτευσης, έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις του νέου ρόλου του. Ισως γι’ αυτό είχε τη Βάσια Τριφύλλη καθισμένη δίπλα του. Εκείνος που δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα, ήταν ο γιος άλλου ηθοποιού, ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, ο οποίος ψηφίστηκε γραμματέας του συμβουλίου αλλά έδειξε να μην ξέρει τι σημαίνει ονομαστική ψηφοφορία.

Ο Γιώργος Καμίνης έπρεπε επίσης να κάνει μαθήματα επιβίωσης καθισμένος στην καρέκλα του δημάρχου τόσες ώρες. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Νικήτα, κουνιόταν μπρος-πίσω, ίσως για να διατηρεί ευκολότερα την ηρεμία του. Επέμενε στην ανεύρεση ενός «κοινού τόπου», σε βαθμό τέτοιο που μια να λέει ότι υπάρχουν εργαζόμενοι υπεράριθμοι και την επομένη να ψηφίζει ότι οι συμβασιούχοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Η δημόσια συζήτηση έβρεξε τα φτερά όλων. Οι περισσότεροι όμως κατάφεραν στο τέλος να επιπλεύσουν (με τη βοήθεια του ενστίκτου;). Το ερώτημα είναι τι ψάρια θα πιάσουν όταν κληθούν να πάρουν αποφάσεις κρίσιμες για μεγάλα και μικρά προβλήματα της πόλης. Τι θα κάνουν με την Πολεοδομία και τους «τρεις απόλυτα διεφθαρμένους υπαλλήλους της» για τους οποίους έγινε λόγος σε πρόσφατη συνεδρίαση των αντιδημάρχων; Πώς θα πείσουν τους πολίτες να καλύψουν, ως εθελοντές, τα κενά των προσλήψεων συμβασιούχων; Πώς θα πρασινίσει η Ομόνοια; Πώς θα μπει τάξη στο φυτώριο του Γουδή όπου «κανένας δεν έχει αντικείμενο δουλειάς και δεν θέλει να δουλέψει»; Πώς θα λειτουργήσει η καθαριότητα για να «τελειώσει το μοντέλο συνδιοίκησης με τα σωματεία»; Δύσκολα θα τα καταφέρουν.

Οι «πεινασμένοι» για χρήμα και εξουσία δείχνουν ήδη τα δόντια. Οσο για τη «γρίπη», αυτή ταλαιπωρεί το δήμο περισσότερο από τέσσερα χρόνια…

Του Άρη Χατζηγεωργίου στην Ελευθεροτυπία της 20/01/2011