Κάποτε μια αλεπού, Νοέμβρη μήνα, έψαχνε να βρει κάτι να φάει. Ο δρόμος της την έφερε σε ένα κοτέτσι, όπου ζούσαν ένας κόκορας με τις πέντε κότες του. Μετά από αρκετές γυροβολιές βρήκε ένα μικρό άνοιγμα και τρύπωσε. Την ώρα που η αλεπού (Α) ήταν έτοιμη να αρπάξει μια κότα, εμφανίζεται μπρος της ο κόκορας (Κ) και με σταθερή φωνή της λέει:

Κ. Αλεπού, πριν φας την κότα μου, θέλω να διαπραγματευτούμε.

Α. Τι λες, ρε κόκορα, τρελάθηκες; Δεν είσαι σε θέση να διαπραγματευτείς. Μπορώ να φάω και τις κότες σου και σένα. 

Κ. Πράγματι, μπορείς να μας φας, αλλά αυτό θα έχει βαριές συνέπειες και για σένα.

Α. Μη μου λες (ειρωνικά)! Και γιατί παρακαλώ;

Κ. Αν μας φας, αύριο κιόλας θα μας έχεις χωνέψει. Από μεθαύριο θα ψάχνεις πάλι τι να φας και χειμώνα καιρό δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να βρεις κάτι. Έχω να σου κάνω πρόταση που θα ωφελήσει και σένα κι εμάς. 

Η Αλεπού συνοφρυώθηκε και σκέφτηκε πως ο κόκορας δεν είχε κι άδικο. «Ας ακούσω τι έχει να μου πει και αν δεν με συμφέρει, τους τρώω μετά», συνέχισε τη σκέψη της.

Α. Ακούω την πρότασή σου, αλλά να ξέρεις πως δεν δεσμεύομαι για τίποτα.

Κ. Λοιπόν, δεν θα μας φας, αλλά θα έρχεσαι κάθε βδομάδα κι εγώ θα σου δίνω 5 αυγά. Δεν είναι και πολλά, αλλά τουλάχιστον θα σε κρατάνε και θα σου κόβουν την πείνα. Ταυτόχρονα θα κοιμάσαι ήσυχη στην τρύπα σου, χωρίς να χρειάζεται να τρέχεις πέρα δώθε στις ερημιές, να εξαντλείσαι και να κινδυνεύεις.   

Η αλεπού σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε και άρχισε να βρίσκει την ιδέα καλή.

Α. Έχε χάρη που με βρίσκεις στις καλές μου, όμως θα μου δίνεις όχι 5 αλλά 30 αυγά.

Ο κόκορας γέλασε κάτω από το λειρί του, αφού ήδη είχε πετύχει τον βασικό σκοπό του, να σύρει την αλεπού σε διαπραγματεύσεις. Φυσικά ήξερε πως οι 5 κότες ήταν δύσκολο έως αδύνατο να γεννήσουν 30 αυγά σε μια βδομάδα.

Κ. Αλεπού, τώρα μου φαίνεται πως τρελάθηκες εσύ, ή δεν ξέρεις πως εγώ, ως κόκορας, δεν γεννάω. Τέλος πάντων, θα σου δίνω 8 αυγά.

Α. Με τίποτα, ούτε να το συζητάς κάτω από 20.

Κ. Αν θες να ψοφήσουν οι κότες μου, εντάξει, αλλά έτσι δεν κάνουμε χωριό. Θα σου δίνω 10 και να δούμε πώς θα πείσω τις κότες.

Α. Με κούρασε η κουβέντα. Θα μου δίνεις 13, μιας και όπως σου είπα με βρίσκεις στις καλές μου.

Κ. Σύμφωνοι. Θέλεις 13, θα σου δίνω 13, αν και δύσκολα θα τα φέρω βόλτα.

Το deal έκλεισε και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Πέρασε ο Δεκέμβρης κι ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης και η συμφωνία τηρείτο στο ακέραιο. Μέχρι που τέλη Μάρτη άρχισαν να λιώνουν τα χιόνια και παρέσυραν κλαδιά, πέτρες και κοτρόνες που έκλεισαν το άνοιγμα στο κοτέτσι. Όταν ξαναπήγε η αλεπού, ο κόκορας της είπε πως η συμφωνία ήταν μέχρις εδώ. Η αλεπού ρώτησε πότε συμφώνησαν τέτοιο πράγμα κι ο κόκορας της απάντησε:

Κ. Συμφωνήσαμε τι θα σου δίνω. Δεν συμφωνήσαμε για πόσο καιρό.

Η αλεπού σκέφτηκε πως είχε δίκιο, αλλά δεν την πείραξε, αφού πλέον ήταν άνοιξη.
 
Ηθικό δίδαγμα (όλοι οι μύθοι έχουν τέτοιο). Η κοινότητα του κοτετσιού είχε απέναντί της έναν ισχυρό αντίπαλο και βρέθηκε σε δεινή θέση. Όλα φαίνονταν χαμένα και το αναπόφευκτο μοιραίο. Όμως ακόμα και οι κότες μπορούν να επιβιώσουν, αν έχουν μπροστάρη έναν κόκορα με διαπραγματευτικές ικανότητες που προτάσσει τα συμφέροντα του κοτετσιού.

Περνάω στην κοινωνία των ανθρώπων για μια καταγραφή των αυτονόητων.

1. Η διαπραγμάτευση είναι επιστήμη και τέχνη. Ταυτόχρονα και τα δύο.
2. Διαπραγματευτική δύναμη έχουν όλοι, εκτός αν είναι (όχι κότες αλλά) «κότες».
3. Σε μια διαπραγμάτευση πρέπει να καθιστάς σαφείς στον άλλον τις συνέπειες που θα έχει η όποια (αρνητική για σένα) ενέργειά του. Δηλαδή ότι θα έχει κόστος και γι’ αυτόν μια τέτοια πράξη του. Σε αντίθετη περίπτωση, ο άλλος σε περνά για «κότα» και τη μια θα σου πάρει το ένα, την άλλη το άλλο. Ταυτόχρονα θα ανοίξει την όρεξη και σε τρίτους.
4. Ο διαπραγματευτής προτάσσει τα συμφέροντα της κοινωνίας που τον στηρίζει και από την οποία αντλεί τη δύναμή του. Χωρίς αυτήν (τη δύναμη της κοινωνίας) έχει μειωμένη διαπραγματευτική ισχύ. Το «διαίρει και βασίλευε» άλλωστε είναι πανάρχαιο.
5. Ο διαπραγματευτής δεν ανοίγει όλα τα χαρτιά του, δεν προσέρχεται σαν «βρεγμένη γάτα» και ξεκινά από μαξιμαλιστικές θέσεις. Το ίδιο άλλωστε κάνει και ο απέναντι. Ταυτόχρονα έχει θέσει από πριν ένα minimum επίπεδο, κάτω από το οποίο δεν υποχωρεί.

 Το ερώτημα, εύλογο μεν φιλολογικό δε, είναι αν ο Μητσοτάκης είναι ο «κόκορας» του μύθου και όχι μια κοινή και άσχετη «κότα»; Σε μόλις έξι μήνες κατάφερε να απαξιώσει την διεθνή θέση της χώρας κάτι που ήταν αναμενόμενο αφού η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικά είχαν και έχουν κοινό παρανομαστή τις απαρχαιωμένες ιδεοληψίες της δεξιάς του «ανήκουμε στη δύση» και του «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σου».

Όσοι περίμεναν ότι ο Μητσοτάκης και η ακροδεξιά κομπανία του αντιλαμβάνονται σε ποιον αιώνα ζούμε, διαψεύστηκαν. Με το καλημέρα στην κυβερνητική εξουσία (αμέσως μετά την ορκωμοσία), είχαμε το Διπλωματικό φιάσκο στο Καράκας με την αναγνώριση του Γκουαϊδό και το νέο Έλληνα πρέσβη που φυσικά δεν μπορεί να επιδώσει διαπιστευτήρια σε κυβέρνηση που δεν αναγνωρίζει η Ελλάδα.

Όταν όμως ΣΥΡΙΖΑ, Τσίπρας και βέβαια Νίκος Κοτζιάς μιλούσαν και ασκούσαν πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, η ΝΔ του Μητσοτάκη και οι ΑΡΟΥΔΗ (Αλήτες ΡΟΥφιάνοι ΔΗμοσιογράφοι), ειρωνεύονταν πως μετά τους 3D εκτυπωτές έχουμε 3D εξωτερική πολιτική. Τώρα όμως predictable (προβλέψιμος. -μη, -μο) ή αλλιώς «σφάξε με αγά μου» ή μονολεκτικά «κότα». Πως λέμε ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, καμία σχέση.

Οι διπλωμάτες μας, όταν δεν χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο, παρακαλάνε να «νεκρωθεί» η εξωτερική πολιτική μπας και γλυτώσουμε τα χειρότερα. Πχ χωρίς να του πέφτει λόγος ή να του ζητηθεί ένα σχόλιο για την δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σολεϊμάνι, εμφανίζεται βασιλικότερος του Τραμπ σε σημείο που ακόμη και ο σύμβουλός του σε θέματα διεθνών σχέσεων (και βουλευτής της Ν∆ Άγγελος Συρίγος) κυριολεκτικά τον αδειάζει.

Έγραψε σε άρθρο του: «Ο φόνος τροµοκρατών όπως ο Μπιν Λάντεν ή ο Μπαγκντάτι (του ISIS) είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση από την επίθεση εναντίον ανώτατου αξιωματικού των ενόπλων δυνάμεων ενός άλλου κράτους σε περίοδο ειρήνης.» Όταν όμως μιλάμε για τον Μητσοτάκη, ξεκινάμε από το δεδομένο πως ο άνθρωπος είναι αφελής και ανεπίγνωστος και συνακόλουθα επικίνδυνες για την χώρα και τα συμφέροντά της στον περίγυρό της και ευρύτερα.

Θα αρκούσε το γεγονός πως ο πρέσβης μας στο Βερολίνο κ. Θεόδωρος Δασκαρόλης εδώ και μήνες έκρουε καμπανάκι αλλά ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του «τρία πουλάκια κάθονται». Αναμενόμενα και τα επακόλουθα. Από την λάθος απέλαση του Λίβυου πρέσβη μέχρι την τραγική υποτίμηση τόσο της παραμέτρου Λιβύη όσο και της διάσκεψης του Βερολίνου με τις γνωστές σπασμωδικές κινήσεις και την ούτε λίγο ούτε πολύ ανάθεση εκπροσώπησης της χώρας στον Χαφτάρ!!!

Ήταν ο Μητσοτάκης και η ακροδεξιά του που υποβίβαζαν με την αρωγή των ΑΡΟΥΔΗ όλα τα ζητήματα, μαζί και των διεθνών σχέσεων και της εξωτερικής πολιτικής, στο επίπεδο του πεζοδρομίου προκειμένου να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία. Πλέον τίποτε δεν αποτελεί έκπληξη πόσο μάλλον κεραυνό εν αιθρία. Ούτε καν ότι η χώρα εμμέσως ενεπλάκη στον εμφύλιο της Λιβύης.

Επικοινωνιακά και άσφαιρα πυροτεχνήματα, ακρότητες και αεροβασίες ενός τραγικά επικίνδυνου πρωθυπουργού. Κωλοτούμπες του Μητσοτάκη κι όχι μόνο με πιο χαρακτηριστική την μετατροπή τους σε ΠΡΕΣΠΑδόρους. Άραγε, ποιοι είναι σήμερα οι προδότες; Ξέρουμε όμως, το είδαμε στην TV, ποιος για 17 λεπτά ήταν η γλάστρα της συνέντευξης του Τραμπ.

Οι μόνοι ευχαριστημένοι από την επίσκεψη στις ΗΠΑ του Μητσοτάκη είναι οι Homo papares. Πήραν την δόση τους. Φρόντισε ο μετρ των αγγλικών Γιώργος Κύρτσος με την διαπίστωσή του ότι «οι Αμερικάνοι έπαθαν πλάκα με τα αγγλικά του Μητσοτάκη». Οι ΑΡΟΥΔΗ την διένειμαν στους Homo papares που την κατάπιαν αμάσητη. Μέχρι την επόμενη δόση ας αρκεστούν στις ΠΟΠ κατασκευές (των ΣΚΑΙ, ΕΡΤ κ.λπ.).
 
*Έγραψα αυτόν το μύθο το 2012 για τις ανάγκες ενός κεφαλαίου του βιβλίο μου «ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ Ε.Π.Ε.» πρόλογος Αλέξης Τσίπρας.