Από όποια σκοπιά και αν αξιολογήσει κανείς τη σημερινή κατάσταση στη χώρα το συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση.

Η ίδια η δημόσια παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη εμφανίζεται όλο και πιο προβληματική, αλλά και προσβλητική για τους πολίτες. Στον κοινό παρονομαστή υπάρχει η διευρυνόμενη πεποίθηση ότι αργοσβήνει. Δεν μπορούν να το αποκλείσουν ούτε οι δημοσκόποι.

Στην πλειοψηφία των πολιτών το κλίμα είναι ευδιάκριτο: δεν αντέχουν τη χειρότερη κυβέρνηση από την Μεταπολίτευση και έναν πρωθυπουργό που  αναδείχθηκε με την εξαπάτηση των ψηφοφόρων και τη χορηγία μιντιακών και οικονομικών παραγόντων, που ανέκτησαν την ευχέρεια χειραγώγησης του δημόσιου βίου. Και τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη, σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η διαχείριση της πανδημίας, η ακρίβεια και οι συνέπειες από τον πόλεμο στην Ουκρανία προστίθενται στην ταξική πολιτική αφαίρεσης δικαιωμάτων για τους πολλούς και ενίσχυσης των λίγων.

Η φαυλότητα, τη διαφθορά, αυταρχισμός, τη διάλυση των συστημάτων υγείας, παιδείας και ασφάλισης, το πλιάτσικο στη  δημόσιας περιουσίας, η διανομή του κρατικού, τραπεζικού και κοινοτικού χρήματος στους ημέτερους, η ακατάσχετη ψευδολογία είναι ορατά σήματα κατατεθέντα για τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι απευθείας αναθέσεις ειναι πλέον μάστιγα για τον κρατικό προϋπολογισμό.

Παρά την εξαγορά μεγάλους μέρους του μιντιακού συστήματος δεν κρύβεται ότι η κυβέρνηση τρίζει και η δυσφορία για το σύστημα Μητσοτάκη κυριαρχεί στην κοινωνία και ταυτόχρονα περνάει το εσωτερικό της ΝΔ.

Αλλάζει η οπτική της κοινωνίας

Οι συνέπειες από το εκλογικό αποτέλεσμα του 2019 αξιολογούνται εξ αρχής στη συνείδηση του μέσου πολίτη.

Ο Μητσοτάκης παρέλαβε διαχειρίσιμη οικονομία γεμάτα ταμεία και όρθια χώρα και θα την παραδώσει με λιγότερη δημόσια περιουσία στη διάθεση της και κυρίως σε κρίση.

Αυτό θα είναι και το κεντρικό ζητούμενο των εκλογών:  ποιος μπορεί να τη βγάλει από την κρίση; 

Όχι βεβαίως αυτός που την  έβαλε-  ιδίως αν πρόκειται για τον κληρονόμο όσων την εστειλαν στα Μνημόνια.

Όλο και περισσότεροι κατανοούν πλέον ότι το 2019 ο Τσίπρας ΔΕΝ ηττήθηκε από τον κληρονόμο που εγκαταστάθηκε στην ηγεσία της ΝΔ, αλλά από το  σύστημα που τον ανέδειξε: μιντιάρχες και «νταβατζήδες». Σε συντονισμό με τυχοδιώκτες, ακροδεξιούς,  εθνοκάπηλους και παραθρησκευτικές συσπειρώσεις.

Με βάση τα δεδομένα της κυβερνησης Μητσοτάκη ο πολίτης αντιλαμβάνεται πως ό,τι έσπειρε, θερίζει. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι μια κυβέρνηση που αναδείχθηκε από τον συνεταιρισμό που είχε διαφθείρει την κοινωνία και χρεοκοπήσει τη χώρα;

Αυτή η συλλογική παράδοση για το 2019, θέτει και το κριτήριο της ψήφου: ο πολίτης θα αναζητήσει κυβέρνηση που θα μπορεί να δημιουργήσει γέφυρα για να περάσει η χώρα από την δραματική περίοδο του Νεομητσοτακισμού σε νέα φάση ευημερίας.
Το μέλλον δεν βρίσκεται στη συνέχεια της κατεδαφιστικής πολιτικής Μητσοτάκη, αλλά στην ανάκαμψη από τις συνέπειές της και την ανάπτυξη για όλους. 

Από αυτή τη άποψη ποιος εργαζόμενος, ποιος μικρομεσαίος, πιο αγρότης, νέος, συνταξιούχους, ποιος γιατρός και νοσηλευτής θα εμπιστευτεί ξανθά  τον Μητσοτάκη, τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Πλεύρη, τη Μενδώνη, τη Κεραμέως, τον Σκυλακάκη, τον  Γεραπετρίτη και τον Σκέρτσο;
Όπως και αν διαμορφωθεί το μιντιακό περιβάλλον, όσα «κόλπα» και αν χρησιμοποιήσει το επικοινωνιακό σύστημα της κυβερνώσας ομάδας συμφερόντων η σύγκριση Τσίπρα -Μητσοτάκη θα κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών.

Το πλεονέκτημα του Τσίπρα

Σ’ αυτές τις εκλογές οι ρόλοι θα είναι αντίστροφοι. Ο Μητσοτάκης θα είναι το παρελθόν και θα απολογείται. Ο Τσίπρας- που κρίθηκε το 2019 για το δικό του παρελθόν -θα εκπροσωπεί το μέλλον.

Ο Μητσοτάκης έχει ήδη αρνητικό απολογισμό διαχείρισης σε κάθε μέτωπο. Με κυβερνητικό σχήμα πολυπληθές, ανομοιογενές και προβληματικό, αποδείχθηκε αδύναμος πρωθυπουργός, αθέτησε στοιχειώδεις υποσχέσεις, άλωσε το κράτος με τους μετακλητούς  και τα «γκόλντεν μπόις», εγκατέστησε την  ακροδεξιά στον πυρήνα του κράτους και τη ΝΔ, έχει εμφανή διαχειριστικά στίγματα και αποδείχθηκε «λίγος» σε κρίσιμα θέματα της χώρας, παρά τον μπιζιμποντισμό του.

Ο Τσίπρας έδειξε ότι μπορεί να διορθώνει τα λάθη του,  δεν έχει ηθικές επιβαρύνσεις, διατηρεί το ηγετικό προφίλ του στην κοινωνία, κυριαρχεί στο κόμμα του και αυτή τη φορά δεν θα έχει στην πλάτη το στίγμα της-αναγκαστικής-συμβίωσης με τον Καμμένο, που απομάκρυνε μεγάλους όγκους Αριστερών και Κέντρο-αριστερών ψηφοφόρων.

Αντίθετα θα έχει εδραιώσει την προοπτική της προοδευτικής κυβέρνησης που θα συγκροτήσουν οι δυνάμεις της  -πλειοψηφούσας και στις  δημοσκοπήσεις, για οποιον τις παίρνει τοις μετρητοίς -Δημοκρατικής Παράταξης.

Η πολιτική που εκπροσωπεί, οι προτάσεις που διατυπώνει και οι στόχοι που θέτει αποκαθιστούν αδικίες και ανοίγουν ορίζοντες  συνεπούς διακυβέρνησης.

Στις εκλογές η κοινωνία δεν θα μετρήσει τις παλιές κυβερνήσεις Τσίπρα, αλλά τα τραύματά της από την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τι είχε και τι έχασε.  Πριν πάει στην κάλπη ο μέσος πολίτης θα έχει πάει στην εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και στο σούπερ μάρκετ.

Η εξαπατημένη μεσαία τάξη ξέρει από ποιον  θα ζητήσει το λόγο για την κατάστασή της.

Στις εκλογές ο Μητσοτάκης βρίσκεται στο βιβλίο Γκίνες ασυνέπειας και ψευδολογίας. Η πολιτική του αφαιρεί δικαιώματα και εισόδημα από τους πολλούς και ενισχύει τους λίγους, αναδιανέμει το εθνικό εισόδημα  προς τα πάνω, και προσωποποιεί τον κομματισμό και την οπισθοδρόμηση του δημοσίου βίου.

Ο Μητσοτάκης αποδείχθηκε ελλιπής και καταγράφεται ως ανάλγητος διαχειριστής για λογαριασμό των ελίτ και της διαπλοκής- σε βάρος της κοινωνίας. Ακόμη και εντός της ΝΔ θεωρείται ανατριχιαστική η ιδέα της  ανανέωσης της θητείας του.

Ο Τσίπρας εκπέμπει ελπίδα, καθώς υπερέχει σε κοινωνική ευαισθησία, σε εθνική στρατηγική, σε φιλολαϊκό προφίλ και σε καθαρότητα  προσωπικής πολιτικής λειτουργίας.

Κλειδί για τον Τσίπρα η κυβερνώσα ομάδα

Για τον πρόεδρο της ΣΥΡΙΖΑ μένει ως μετέωρο βήμα η απάντηση στο ερώτημα: με ποιους θα  κυβερνήσει και ταυτόχρονα με ποιους ΔΕΝ θα κυβερνήσει. Αν μείνουν στο προσκήνια τα βαρίδια και οι καμένοι, τα πλεονεκτήματα του θα αναστραφούν. 

Όποιος έχει μάτια βλέπει: ενώ όλο και περισσότεροι στρέφονται στον Τσίπρα, πόσοι θέλουν να δουν ξανά υπουργούς τον Πολάκη, τον Παππά, τον Σκουρλέτη,  και  3-4 ακόμη Συριζαίους, που μαζί με 2-3  «δακτυλοδεικτούμενους» «Πασόκους» έχουν κολλήσει τα ονόματά τους στη μαρκίζα και αλλοιώνουν την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υπενθυμίζοντάς οικεία κακά;

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ φαίνεται να τοποθετεί στο συνέδριο την τομή της  πορείας προς την απάντηση σε αυτό το ερώτημα: με ποιους θα κυβερνήσει και ποιοι αποκλείονται.  Προφανώς έχει συναίσθηση ότι δεν μπορεί να κερδίζει με αυτούς που έχασε το 2019, στο προσκήνιο.

Η καθαρή επικράτηση του Τσίπρα απέναντι στις εσωκομματικές φράξιες- όχι μόνο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, αλλά τις «προεδρικές» – θα τον απελευθερώσει, για να απομονώσει όσους προκαλούν την κοινωνία και να αναδείξει μια νέα κυβερνώσα ομάδα που μπορεί να αναλάβει τις τύχες της χώρας.

Μαζί με όσους ξεχώρισαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του, νέα στελέχη και κάποιους χωρις επιβαρύνσεις από το ΠΑΣΟΚ, συν τις δυνάμεις που θα  προσθέσει ο Νίκος Ανδρουλάκης από το ΚΙΝΑΛ, ως εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος.

Η σημερινή αντιπολίτευση -με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΚΙΝΑΛ- πλεονεκτεί, σε βαθμό που θα είναι αδύνατο να ορίσουν την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών το μιντιακό σύστημα και η διαπλοκή.

Συνεπώς το «μυστικό»  για τις επόμενες εκλογές είναι ήδη ορατό: με την συσπείρωση της Δημοκρατικής Παράταξης στον κυβερνητικό άξονα νέου ΣΥΡΙΖΑ- νέου ΚΙΝΑΛ, το αποτέλεσμα προδιαγράφεται… Αλλά μόνο έτσι.

Πηγή: anoixtoparathyro.gr