Σχετικά με τις εξελίξεις στον ΔΟΛ: Κατ’ αρχήν respect στον Βασίλη Μουλόπουλο. Και όσοι τον γνώρισαν ξέρουν πόσο ανοησίες είναι οι ανοησίες ότι θα το κάνει το Συγκρότημα, ξέρω γω Πράβντα.

Και πόσο Φαρισαίοι είναι οι Φαρισαίοι, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θεωρούν αντικειμενικούς δημοσιογράφους -ευλόγησον Δέσποτα- πρώην υπουργούς του Σαμαρά, παπαγαλάκια κομματικών γραφείων, πρώην βουλευτές της ΝΔ, ή του ΠΑΣΟΚ, με στασίδι στο πρυτανείο των κρατικών εταιρειών και των Ζήμενς. Όλα μέλι γάλα αν στη θέση του Μουλόπουλου ήταν ένας από αυτούς. Δικός τους. Μύτη δεν θα άνοιγε στο σεπτό πρόσωπο της πολυφωνίας.

Ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω, όμως. Μύγα… βάσκανος τσίμπησε την εθνοσωτήριο πολυφωνία (τους). Την επιβουλεύεται τώρα ο Μουλόπουλος, που θέλει να κρατήσει ανοιχτό το «μαγαζί», και όχι ο ταδόπουλος, που ήθελε το κλείσει. Διότι, χτες το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να βάλει λουκέτο στον ΔΟΛ –και να τα δάκρυα και οι κατάρες. Σήμερα το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σώσει από το λουκέτο τον ΔΟΛ –και να τα δάκρυα και οι κατάρες. Από τους ίδιους! Μπέρδεμα με τα όλα του, εν ολίγοις, και βρες άκρη. Άσε που οι έρμες οι θέσεις εργασίας, που δόνησαν τόσες ευαίσθητες χορδές, τώρα εξαφανίστηκαν κάτω από αγριεμένες ορδές.

Να είμαστε εξηγημένοι: Αυτοί που ζουν και μεγαλουργούν από την κοροϊδία κάνουν τη δουλειά τους. Αλλά μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Αν κλαίνε, σκούζουν, καταριούνται –όλος ο καλός ο κόσμος του Κυριάκου, του Ευάγγελου, και των παρακοιμώμενων ευαγγελιστών- αυτό σημαίνει ότι κάποια κασκαρίκα τους χάλασε. Κάποιο κακό τους βρήκε. Αυτούς –όχι την πολυφωνία. Αυτούς, όχι τη δημοκρατία. Κι όταν κάτι κακό τους βρίσκει αυτούς, τότε ίσως –ίσως λέμε- κάτι καλό για την πολυφωνία, και τη δημοκρατία να προκύψει. Και ως εκ τούτου, πέρα από τα διαδικτυακά καλαμπούρια και τα σαρκαστικά σχόλια, ας περιμένουμε. Περιμένοντας τον Βασίλη…

Κατά τα άλλα, έχει την πλάκα του το τρομώδες παραλήρημα τη δεξιάς πολυφωνίας. Έρχονται οι Κόκκινοι, ο ΔΟΛ στον ιστό της αράχνης, ο Πρετεντέρης στα νύχια των κομμουνιστών. Έχει όμως και μια δόση αλήθειας μουσικής, αριστερής και καταχθόνιας: Ντο, ρε, μι, φα, σολ, παντιέρα κόκκινη σηκώνουμε στον ΔΟΛ. Μπου, βρε… 

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή» εδώ