Οι καλλιτέχνες πλέον δεν φτιάχνουν εικόνες του κόσμου. Φτιάχνουν νέους κόσμους.

Τα λόγια ανήκουν στον Poka Yo, τον καλλιτεχνικό επιμελητή και της φετινής Μπιενάλε της Αθήνας. Της Μπιενάλε που σχεδιάστηκε πριν από την πανδημία, και υλοποιήθηκε στη διάρκειά της με αναπάντεχη επιτυχία.

Τα έργα της αφορούν ενίοτε κόσμους σκοτεινούς που όμως παραπέμπουν σε “δια ταύτα” σύνθετα που δεν εξηγούνται εύκολα. Παραπέμπουν σε εικόνες ενός δυστοπικού μέλλοντος που διαγράφεται από το παρόν.

Η Τέχνη ως προάγγελος εξελίξεων του αύριο;  Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο, είναι όμως αληθινό. Εκεί που η ιστορική καταγραφή εμπλέκεται με την…, εικονική αναπαράσταση, εκεί όπου εγχαράσσεται όχι απλά μια άποψη για τη σύγχρονη τέχνη αλλά μια σύγχρονη προσέγγιση της πραγματικότητας της τέχνης, στο πλαίσιο μιας συγχρονίας που δεν εκπλήσσει απλώς. Αλλά εγκαλεί
.
Μια συγχρονία όπως  ακριβώς την περιγράφει η φετινή Biennale της Αθήνας, AB7: Eclipse, σε συνεπιμέλεια των Omsk Social Club και του Larry Ossei-Mensah, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Poka-Yio. Μια έκθεση σε τρία εμβληματικά κτίρια – σύγχρονα τοπόσημα της πρωτεύουσας – το Πρώην Εμπορικό Κέντρο FOKAS, τα Πρώην Δικαστήρια Σανταρόζα (της πρώτης δίκης του Μπελογιάννη) με την Πλατεία Δικαιοσύνης και το Μέγαρο Σλήμαν-Μελά.

Τρία κτίρια μία κοινή αίσθηση : η τέχνη που σκιαγραφεί το μέλλον. Μέσα από σκοτάδια αλλά και μέσα από αναπάντεχες και τολμηρές αναπαραστάσεις. Μέσα από εικόνες του παρελθόντος – Μόναχο 1972 – που φωτίζουν το μέλλον. Μέσα από αναζήτηση ταυτοτήτων που παραπέμπουν στην αναζήτηση του ή των εαυτών μας χωρίς ψιμύθια. Χωρίς εξωραϊσμούς. Με μια γήινη, χοϊκή αλήθεια. Αλήθεια των σωμάτων. Αλήθεια των συναισθημάτων. Αλήθεια των προσώπων. Αλήθεια των τόπων. Αλήθεια μιας μετα-καπιταλιστικής εποχής, χωρίς “καλούς” και “κακούς” αλλά αληθινούς πρωταγωνιστές.

Πρωταγωνιστές μιας ή πολλών, λιγότερο ή περισσότερων οικείων, αληθειών που συνθέτουν το σύγχρονο μωσαϊκό των πραγματικοτήτων μέσα από ένα παιχνίδι ταυτοτήτων και πολιτισμικών ιστοριών. Ενός ξεχωριστού καμβά που υφαίνουν ξεχωριστοί, σύγχρονοι καλλιτέχνες από τη βόρεια και Νότια Αμερική, την Καραϊβική, την Αφρική και την Ευρώπη. Καλλιτέχνες που πολλοί από αυτούς εκθέτουν και εκτίθενται στη χώρα μας για πρώτη φορά, δημιουργώντας έτσι το υπέδαφος για έναν πρωτόγνωρο διαπολιτισμικό διάλογο επιθυμιών και ερωτημάτων. Έναν διάλογο που δεν φοβάται τις σκληρές αμφισβητήσεις κόσμων παράλληλων που υπονομεύουν βεβαιότητες και δημιουργούν νέες.

Η φετινή Biennale, συνέχεια και εξέλιξη της τελευταίας, είναι μια εμπειρία που αξίζει να βιωθεί χωρίς δίχτυ προστασίας. Χωρίς προκαταλήψεις. Χωρίς βεβαιότητες. Για την τέχνη. Την πραγματικότητα. Το μέλλον. Την ελπίδα.

ΥΓ: Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον  Poka-Yio, για την περιήγηση αλλά κυρίως για την Μπιενάλε της Αθήνας που συνομιλεί με το μέλλον του κόσμου. Μια ιστορία που ξεκίνησε με τη στρατηγική επιλογή της Διοίκησης της Δύναμης Ζωής στην Περιφέρεια Αττικής, το 2018, να στηρίξει αυτόν τον επιδραστικό εικαστικό θεσμό με διεθνή ακτινοβολία στην Αθήνα. Γιατί πολιτισμός και Τοπική Αυτοδιοίκηση (οφείλει να) σημαίνει ελευθερία έκφρασης, τόλμη. Και διαρκείς παρεμβάσεις.