Οι πρώτες εντυπώσεις από την νέα κυβέρνηση, με την έμφαση στην καταστολή,  την δαιμονοποίηση του δημοσίου τομέα και τις τάσεις αυταρχισμού, μας έφεραν στη μνήμη τη σκοτεινή περίοδο ’90-’93 όταν ίσχυε το δόγμα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ότι: «Ο αστυνομικός δεν λογοδοτεί γιατί είναι το κράτος» ενώ, ταυτόχρονα, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε τιμές ευκαιρίας έδιναν κι έπαιρναν και η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών άνοιγε.

Όμως, η δομή, οι συμμαχίες και ο τρόπος που διαχειρίζεται τα μεγάλα ή μικρά ζητήματα η παρούσα κυβέρνηση θυμίζει έναν άλλον Κωνσταντίνο, τον Σημίτη.

Εκείνος υπήρξε ο πρώτος μηντιακά κατασκευασμένος πρωθυπουργός,  ο πρώτος που δέχθηκε την απόλυτη κυριαρχία του συμπλέγματος των εκδοτών – καναλαρχών και σε αντάλλαγμα αυτοί, με το μαγικό τους ραβδί, μετέτρεψαν τον γκρίζο και θλιβερό λογιστή σε άξιο, μετρημένο διαχειριστή που «δεν είναι αντιπαθής, απλώς δεν λαϊκίζει» και «μπορεί να μην γοητεύει τα πλήθη αλλά είναι άνθρωπος των έργων και όχι των λόγων». Το τι έγινε μετά το ξέρουμε, τα πακέτα (και τα…μακέτα) πήγαν σύννεφο, ο λογαριασμός ήρθε το 2010 και ακόμα πληρώνουμε. Σε απόλυτη αναλογία ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε γη και ύδωρ στην Ολιγαρχία και ω του θαύματος: Ο Μίστερ Μπιν της πολιτικής μετατράπηκε σε διεθνούς εμβέλειας οραματιστή ηγέτη, η οικογενειοκρατία σε αριστεία, ενώ ο,τιδήποτε το μεμπτό χρεώνεται σε αστοχία συνεργατών καθώς «ο Πρωθυπουργός έχει πάντα δίκιο».

Οι ομοιότητες δεν σταματούν εκεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και ο Κ. Σημίτης, έφτιαξε μια κυβέρνηση με μπόλικους «τεχνοκράτες», ανθρώπους έξω από τον παραδοσιακά κομματικό του χώρο. Μοιράζει την πίτα σε όλους τους ολιγάρχες ανεξαιρέτως και φροντίζει για το ευ ζην ποικίλων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, καλλιτεχνών, celebrities και άλλων, ώστε να εμπεδώνεται στο πόπολο η Ορθή Άποψη: «Κυβέρνηση Καλό-Αντιπολίτευση Κακό». Όποιος έχει αμφιβολία δεν έχει παρά να ακούσει ή να δει ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές ποικίλης ύλης, όπου μεταξύ σοβαρού και αστείου εκθειάζονται οι αρετές –ως και το σεξ-απήλ-  ποικίλων κυβερνητικών παραγόντων, ενώ χλευάζονται οι αντίστοιχοι της αριστερής αντιπολίτευσης.

Έτσι, παρουσιάζεται ως προσόν το γεγονός ότι ο νυν πρωθυπουργός είναι κενός πολιτικού περιεχομένου γιατί «είναι διαχειριστής και δίνει λύσεις-δεν έχει ιδεολογικές αγκυλώσεις». Δεν είναι ούτε νεοφιλελεύθερος, ούτε ακροδεξιός, ούτε κεντρώος-βέβαια. Όλα είναι σημαίες ευκαιρίας. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι προδοτική αλλά η Βόρεια Μακεδονία φίλη μας. Το μεταναστευτικό είναι ζήτημα καταστολής οπότε δεν χρειάζεται δικό του υπουργείο, το κλείνουμε αλλά μετά το ξανανοίγουμε γιατί διαπιστώσαμε ότι χρειαζόταν διακοπές-τελικά. Και άλλα τέτοια.

Αρχικά, φάνηκε ότι η κατασκευή μιας βολικής πραγματικότητας από τα mass media σε συνδυασμό με την καταστολή όσων δεν χωρούσαν μέσα σ’ αυτή, αποτελούσαν επαρκείς προϋποθέσεις για μια ανέφελη τετραετία κατά τη διάρκεια της οποίας οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας θα μπορούσαν να συνεχίσουν απερίσπαστοι τις δουλειές τους, ενώ ο λαός θα χειροκροτεί ή θα εκτονώνεται σε ακίνδυνα οπαδιλίκια.

Όμως, οι πυροβολισμοί αστυνομικών στη Μυτιλήνη και η δεξιά φαντασμαγορία των Σκόιλ Ελικίκου και Μέτζης του Νεούκτη έδειξαν τα όρια της πιο πάνω στρατηγικής. Το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν εναλλακτικά κανάλια διάδοσης της πληροφορίας αλλά και ότι η πίτα συρρικνώνεται καθιστούν την οργανωμένη αντίσταση όχι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία.