Αυτή τη βδομάδα, στις 11 Φλεβάρη, αρχίζει στην Ευελπίδων η δίκη του Λιγνάδη. Έχει περάσει ένας χρόνος ακριβώς από τη συνέντευξη του Νίκου Σ., που ξετύλιξε το κουβάρι.

Δεν ξεχνώ όσους λοιδώρησαν τη Ναταλί για κείνη τη συνέντευξη. Δεν ξεχνώ κάτι “κυρίες” του πολιτιστικού ρεπορτάζ που, αντί να ρωτήσουν να μάθουν τι συμβαίνει (εκτός αν ήδη ήξεραν…) έσπευσαν να μιλήσουν για “κλειδαρότρυπα”, να πουν ότι στόχος ήταν η μετονομασία της κεντρικής σκηνής του Εθνικού σε “Ελένη Παπαδάκη”, πόσο εξαίρετος κύριος ήταν ο Λιγνάδης!

Δεν ξεχνώ την Λίνα Μενδώνη να μας κατηγορεί για ¨ανθρωποφαγία” στο διαδίκτυο και να μιλά για “ανώνυμες καταγγελίες”, χωρίς ποτέ να ζητήσει απο τη Ναταλί μια επαφή με τον Νίκο Σ., ούτε από το ΣΕΗ τις καταγγελίες που έπεφταν σωρηδόν!

Δεν ξεχνώ ότι όλη η προσπάθεια της κυβέρνησης από τη στιγμή που μίλησε η Σοφία Μπεκατώρου ήταν να “μανιπουλάρει” το ελληνικό metoo και να το εκμεταλλευτεί πολιτικά, πουλώντας δικαιωματισμό, μέχρι που η υπόθεση έφτασε στον Λιγνάδη: τότε ξαφνικά συστρατεύτηκαν όλοι, η κυβέρνηση, η ΠτΔ, τα ΜΜΕ, το ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου και τα βαλαν με τα θύματα! Απέδειξαν έτσι περίτρανα ότι η τάχα-μου “έννοια” τους για το metooGR ήταν απολύτως υποκριτική και χρησιμοθηρική. Τελικά δεν κατάφεραν να βγάλουν λάδι τον Λιγνάδη και το Μαξίμου που τον επέλεξε για τη θέση (με την Μενδώνη να καταργεί ανοιχτό διαγωνισμό για να τον διορίσει απευθείας).

Δεν ξεχνώ τους “δεν είναι σωστό να λέγονται αυτά, γιατί πλήττουν το ελληνικό θέατρο” και μάλιστα από ανθρώπους που εκ της θέσεώς τους ήταν σε θέση να γνωρίζουν τι γινόταν και αντί να βγουν πρώτοι να το πουν, προσπαθούσαν να το θάψουν! Όλο αυτό απλώς σημαίνει ότι αποδέχονται πως το ελληνικό θεατρο μπορούσε να είναι μια απέραντη ζούγκλα όπου όποιος υποτασσόταν στον “ισχυρό” μπορούσε να κάνει καριέρα, ενώ οι υπόλοιποι έπρεπε απλώς να παρατήσουν το θέατρο. Κι αυτό το θέμα επαναφέρει η Ναταλί στο άρθρο της, ένα χρόνο μετά: ότι οι καταγγελίες έγιναν από θύματα που δεν είναι στον χώρο του θεάτρου. Υπάρχουν κι άλλα θύματα, που δεν μιλούν. Θα πρεπε να μιλήσουν.

Δεν ξεχνώ κι άλλα πολλά: τον Μπαμπινιώτη που ακόμη απειλεί με μηνύσεις όποιον μιλήσει για τις ευθύνες του ή για το Αρσάκειο.

Τον Βενιζέλο και την Κούρκουλα, στενούς πολιτικούς φίλους της Μενδώνη από την εποχή ΠΑΣΟΚ. Την χαρωπή επίσκεψη Μητσοτάκη στην πρόβα του Λιγνάδη, την ώρα που όλος ο κόσμος του θεάτρου βρισκόταν σε αναβρασμό. Τους δημοσιογράφους που μίλαγαν για “άδικη στοχοποίηση”. Τους δεξιούς προπαγανδιστές να λένε ότι όποιος τα βάζει με τον Λιγνάδη, το κάνει για να υπονομεύσει τη Μενδώνη για την… “επένδυση” στο Ελληνικό! Την αστυνομία να αφήνει να χαθούν στοιχεία, να ψάχνει το σπίτι του ένα μήνα μετά, τις επιστολές που βρέθηκαν τελικά από τους γείτονες σε άλλα σημεία της πολυκατοικίας. Τον Κούγια να βαφτίζει τα θύματα “επαγγελματίες ομοφυλόφιλους”.

Δεν ξεχνώ όμως την δικαίωση που ένιωσαν τα θύματα όταν ο Λιγνάδης κρίθηκε προφυλακιστέος. Είναι ακριβώς το αίσθημα της δικαιοσύνης, αυτό που έλειπε και λείπει από τη ζωή όλων μας τα τελευταία πολλά χρόνια. Η αίσθηση ότι όποιος έχει πλάτες τη βγάζει καθαρή ό,τι κι αν κάνει: δεν ισχύει, αλλά χρειάστηκε μια τεράστια μάχη από όλους τους “χωρίς πλάτες” για να φτάσει ο Λιγνάδης -παρά τις ισχυρές πλάτες- στον Εισαγγελέα.

Πιστεύω ότι πολλά από τα τελευταία θα τα ξαναζήσουμε στη διάρκεια του δικαστηρίου. Θα είμαστε εκεί να τα αντιμετωπίσουμε.

Ενωμένα έχουμε δύναμη. Καλό κουράγιο στα 4 παιδιά που βγήκαν μπροστά!

Πηγή: Facebook