Στις 26 και 27 Μαΐου, διαβάσαμε ότι το «#IFG έχει τη χαρά να σας προσκαλέσει στο δεύτερο Φεστιβάλ Φιλοσοφίας [όπου] σε συνεργασία με τη LIFO, εμβαθύνει τον στοχασμό και επικεντρώνεται στις ‘μεταμορφώσεις του θηλυκού και του αρσενικού’. Το πλαίσιο του συνεδρίου ήταν «[Τ]ι σημαίνει να είσαι άνδρας ή γυναίκα, στον 21ο αιώνα; [σε μια περίοδο που] [Ο]ι γυναίκες αναζητούν ουσιαστική οικονομική ανεξαρτησία, καλύτερη κατανομή των οικιακών εργασιών, μεγαλύτερη συνδρομή των πατέρων στην εκπαίδευση των παιδιών, ισότητα στα δικαιώματα, στις επιθυμίες και στις απολαύσεις».

Και εδώ κάπου η πρόσκληση καταλήγει «[Μ]ήπως [με αυτό το αφήγημα] βρισκόμαστε λοιπόν στα πρόθυρα ενός πολέμου των φύλων;» Με την απάντηση ν΄ακολουθεί «Ακριβώς το αντίθετο! Ελάτε να ακούσετε τη Belinda Cannone, συγγραφέα και δοκιμιογράφο, και τον Alexandre Lacroix, φιλόσοφο, οι οποίοι θα αποδείξουν ότι ο αγώνας για την ισότητα συνεπάγεται τον αγώνα των γυναικών με τους άνδρες και όχι εναντίον τους. Δεν υπάρχει ούτε νικητής, ούτε ηττημένος! Μόνο η υπόσχεση, και τίποτα λιγότερο, ενός νέου κόσμου αναθεωρημένων σχέσεων μέσα στο ζευγάρι, στην οικογένεια και την κοινωνία!».

Επιπλέον, το εν λόγω κάλεσμα επαναλαμβάνεται και στη συνέντευξη της Cannone στο «Βήμα» στις 28.05, όπου καταλήγει ότι ο «κλασσικός φεμινισμός  του 20ού αιώνα, τον οποίο εξέφρασε η Σιμόν ντε Μποβουάρ, μαχόταν για την ισότητα ανδρών και γυναικών αντιμετωπίζοντάς τους ως άτομα, ως ανθρώπους. Στον 21ο αιώνα, και κυρίως μετά το 2010, βλέπουμε την ανάδειξη του «φεμινισμού της διαφοροποίησης», ενός ρεύματος που επιμένει στις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, τις οποίες θεωρεί αγεφύρωτες […] Σήμερα, οι νεοφεμινίστριες προτάσσουν διαρκώς ότι οι γυναίκες είναι μια ομάδα θυμάτων, η οποία διατρέχει μονίμως τον κίνδυνο να υποστεί βία κάθε μορφής, όχι διακρίσεις εις βάρος τους αλλά βία, επειδή είναι γυναίκες».

Ο όρος νεοφεμινισμός εντοπίζεται στον τίτλο ενός μπεστ σέλερ του 1982 από τον Jacques J. Zephire για τη Γαλλίδα φεμινίστρια Simone de Beauvoir, Le Neo-Feminisme de Simone de Beauvoir. O όρος έτσι, «καταγγέλει» μια νεοφεμινιστική ματιά, όπως αυτή εκφράζεται με το β’ κύμα, ως το στίγμα μιας σκέψης καταστροφικής σε αντίθεση ενός κλασσικού φεμινισμού όπως της Beauvoir.

Εντούτοις, όσο παραπλανητική κι αν είναι η ανάγνωση του ίδιου του έργου της Beauvoir από τον Zephire, η χρήση του όρου νεοφεμινισμός προκρίνει ένα εύπεπτο αφήγημα περί ενιαίας ανθρώπινης φύσης, σύμφωνα με την οποία όλοι οι άνθρωποι, παιδιά της μητέρας φύσης, μπορούν να λύσουν τα προβλήματα μεταξύ τους με την, για παράδειγμα, καλύτερη κατανομή των οικιακών εργασιών, καθώς και με την υποτιθέμενη διασφάλιση των δικαιωμάτων των γυναικών στις επιθυμίες και στις απολαύσεις, αλλά και της ίδιας της αλήθειας.

Ας γίνω, όμως, πιο συγκεκριμένη. Γράφει η Cannone: «Σήμερα, όποιος δηλώνει κάτι θεωρείται αυτομάτως ότι λέει αλήθεια. Ωστόσο, μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα χρησιμοποιούσαμε τα εργαλεία της ψυχανάλυσης για να αντιληφθούμε τον Άλλο. Όταν κάποιος ισχυριζόταν κάτι, ετίθετο το ερώτημα γιατί το λέει αυτό, τι θέλει να πει. Σήμερα, όταν κάποιος ισχυρίζεται κάτι, όταν για παράδειγμα ένας έφηβος λέει ότι είναι αγόρι, ουδείς διερωτάται τι θέλει να πει με αυτό».

Συνεπώς, θα μπορούσαμε να  σημειώσουμε ότι σε αυτή ακριβώς την επισήμανση ξεδιπλώνεται η κυβερνολογική μέσω πρακτικών ενίσχυσης της κυριαρχίας του κράτους με άξονα την ίδια την αλήθεια, τονίζοντας, ίσως για πρώτη φορά τόσο εμφατικά, ότι το μονοπώλιο της αλήθειας και της ερμηνείας πρέπει να επανέλθει στο κράτος και στους ειδικούς του.

Με δυο λόγια, ο αυτονομαζόμενος κλασικός φεμινισμός, έρχεται σε ανταπάντηση του τρανσφεμινισμού, όπως αναδείχθηκε το 2010, και παράλληλα προς το «The Great Reset»  -τον Μεγάλο Καπιταλιστικό Μετασχηματισμό, πρωτοβουλία του World Economic Forum (WEF) μέσω της Strategic Intelligence (2020) – με στόχο την επαναφορά μιας πατριαρχικής και αποικιοκρατικής αλήθειας-λογικής, σύμφωνα με την οποία κάθε «τραύμα» είναι πέρα από τις σχέσεις φύλου, φυλής, τάξης, σεξουαλικότητας, αρτιότητας.

Με τον τρόπο αυτό επαναφέρεται η έννοια της αλήθειας που σαφέστατα δεν συμπεριλαμβάνει τα ίδια τα άτομα. Εξάλλου, δεν αναφέρεται πουθενά η ύπαρξη, για παράδειγμα, ίντερσεξ και τρανς ατόμων. Εν ολίγοις, κάτω από την ομπρέλα της αλήθειας, όπως προτάσσεται από τον «κλασικό φεμινισμό», ανασυστήνεται ένα είδος (νέο) φασισμού σε επίπεδο αλήθειας, μνήμης, δημιουργώντας έναν ολόκληρο μηχανισμό διακυβέρνησης όπου η ίδια η αλήθεια περνά όσο ποτέ κάτω από τη σφαίρα της ευγονικής ερμηνείας και διαχείρισης μιας Λευκής, Αποικιοκρατικής και Πατριαρχικής Ιεράς Εξέτασης.

*Δρ Ιστ. Παν. Οξφόρδης, μετ. ερευν. ΠΤΔΕ (Παν. Αιγαίου)