Ρωτήστε κάποιον άσχετο ποια υπόθεση από τις παρακάτω θα τραβούσε περισσότερο την ερευνητική διάθεση των δαιμόνιων ρεπόρτερ, στους καιρούς του «metoo»:

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Α: νεαρά κυρία παρουσιάζεται στην Αστυνομία με μαυρισμένο μάτι και καταγγέλλει τον αδικαιολόγητο δημόσιο ξυλοδαρμό της από άγνωστο πρόσωπο με το οποίο δεν είχε διαφορές. Ομιλεί για κατάχρηση εξουσίας κι είναι βουλευτής/τρια.

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Β: μεσόκοπος νάρκισσος γνωστοποιεί τον προπηλακισμό του (χωρίς τραυματισμό) σε μια υπόθεση αμφιλεγόμενη, δεδομένου ότι η άλλη πλευρά διατείνεται ότι αυτός επέδειξε σεξιστική συμπεριφορά και «σήκωσε χέρι». Είχε προηγηθεί καυγάς και το κυριότερο, αντί ο «παθών» να απευθυνθεί στην Αστυνομία, απευθύνθηκε στον ΣΚΑΙ. Στον σκήτη του εγκαταβιεί από μακρού, προσδοκώντας δι’ αυτού να εισέλθει μια μέρα και στην Βουλή, για να τα λέει με τον συμφοιτητή του τον Πολάκη. Ουκ εα με καθεύδειν το του Μπογδάνου τρόπαιον.

Ο άσχετος που ρωτήσατε για την έρευνα των ρεπόρτερ απαντά το «Α» με τα χίλια, επειδή ακριβώς είναι άσχετος…

Μαρία Απαρζίδη vs. Θεόδωρος Βασιλακόπουλος

Δεν έχω την τιμή να γνωρίζω προσωπικά κανέναν από τους δύο. Λόγω συντεχνίας θα έγερνα προς τον δεύτερο, ωστόσο αυτό αντιρροπείται από την εδραία πεποίθηση μου πως ανήκει σε μια ομάδα συναδέλφων μου που η δημόσια συμπεριφορά τους κατά την τελευταία διετία θα προκαλέσει σύντομα πρωτοφανές κύμα καχυποψίας προς την Ιατρική και τους λειτουργούς της. Ως συνήθως δε, αυτό θα επιπέσει επί των κεφαλών ανθρώπων χωρίς προσωπική ευθύνη ή εμπλοκή.

Τα «παπαγαλάκια» ήδη εγκαλούν άσχετους ανθρώπους στα κανάλια να «καταδικάσουν», με το γνωστό μεταμακρονησιώτικο υφος, που ζητά ταπεινωτικές δηλώσεις για να συντρίψει την αξιοπρέπεια του απέναντι και να αφήσει υπαινιγμούς. Είχε δοκιμαστεί κι εναντίον του ΠΑΣΟΚ με την τρομοκρατία, επιτυχώς.

Στην περίπτωση πάντως που υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον να υπενθυμίσω το χρονίζον αίτημα των υγειονομικών για αυστηρές ποινές για όποιον προπηλακίζει ή καθυβρίζει εργαζόμενους των ΤΕΠ, του ΕΚΑΒ κλπ Και μάλιστα σε ώρα και τόπο υπηρεσίας και με θύματα ειδικευόμενους ή απλούς εργαζόμενους της ανωνυμίας.

Από τους απέναντι, αναδεικνύεται το sui generis του ιατρού χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι για μια τηλεπερσόνα αυτό δεν αποτελεί ψεγάδι αλλά προσόν. Είπαμε, ουκ εα με καθεύδειν το του Μπογδάνου τρόπαιον. Εξάλλου κι ο κ Μπογδάνος διαθέτει όλες τις προδιαγραφές του ακαδημαικού.

Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να σχολιάσουμε περαιτέρω τον λαμπρό δρόμο που διανοίγεται ενός ακόμη αρίστου, Φάληρο-Σύνταγμα, ούτε την χορηγία Glaxo στο χάπενιγκ ούτε την ευεργετική συνέπεια για την εμβολιαστική εκστρατεία ενός τέτοιου τοξικού και διχαστικού κλίματος. Το μόνο αστείο είναι ότι ο αντίπαλος στο έπος της ταβέρνας αποδείχθηκε ομοϊδεάτης Θα ήταν πιο βολικό να είχε πορτραίτο του Πολάκη πάνω από το τζάκι αλλά τι να κάνουμε, παντού εμφιλοχωρεί το γελοίον. Μέχρι εδώ καλά

Οι καλύτερες παραδόσεις

«Τι κάνει η ανάπτυξη; «Πίπτει». Αλλά επειδή «δεν πίπτει ανάπτυξη, πίπτει ξύλο». Αυτή τη γλώσσα χρησιμοποίησε η βουλευτής του ΜέΡΑ-25, Μαρία Απατζίδη, για να στήσει χθες ένα χάπενινγκ στη Βουλή. Η Απατζίδη έχει καταγγείλει ότι στις πρόσφατες διαδηλώσεις μετά το Πέραμα έπεσε θύμα αστυνομικής βίας. Εξ ου και τύπωσε ένα μπλουζάκι με τις πτώσεις αναπτύξεως και ξύλου, κάτω από το οποίο τα αρχικά Ν.Δ. μεταφράζονταν σε «Ναι, Δέρνουμε». Η απόπειρα εντυπωσιασμού ήταν πάντως βαρουφοπρεπής, αφού πρώτος ο αρχηγός του κόμματος έχει διδάξει ότι δεν αρκεί το μήνυμά σου να το λες. Πρέπει και να το φοράς. Αυτό θα ήταν ένα σύνθημα αυτογνωσίας για το πρώτο κόμμα-βεστιάριο: Ναι, μεταμφιεζόμαστε.» –Στέντωρ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 2/11/2021 20.58

Κατά σύμπτωση, κι ο εκ των πρωταγωνιστών και της άλλης ιστορίας, ο καθ Λουκίδης, για εξίσου καλό σκοπό με την καταγγελία της αστυνομικής βίας (εμβολιασμός) χρησιμοποιεί καιρό ακριβώς την ίδια μέθοδο με το τυπωμένο φανελάκι σε τηλεοπτικό σποτ χωρίς όμως ιταμά σχόλια για … βεστιάρια από την πλευρά της καλής εφημερίδας ούτε στεντορείως ούτε ψιθυριστά.

Το νοήμον κοινό της εφημερίδας θεωρεί ότι διαβάζει έντυπο με παράδοση και σοβαρότητα κι όχι τίποτε πετσωμένες φυλλάδες του συρμού (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε …) Θα πρέπει ίσως να υπενθυμίσουμε τις καλύτερες στιγμές της εφημερίδας αυτής, που δεν αφορούν ούτε στην αλαφουζιανή ούτε στην κοσκωτιανή της περίοδο αλλά και στην αμιγώς δημοσιογραφική της
Οι ατάκες της Ελένης Βλάχου για τις μαύρες κάλτσες των δεσποινίδων της ΔΝΛ (Λαμπράκισσες) και τον υπαινιγμό πένθους του πολιτικού της αντιπάλου δια του βεστιαρίου αλλά και τις «αθάνατες» αντίστοιχες ρήσεις του ιδρυτή και πατέρα της Γεωργίου Βλάχου για τον πολιτικό του αντίπαλο Ελευθέριο Βενιζέλο. Αυτό που εκφράζει διαχρονικά η εφημερίδα είναι η αξιοπρέπεια και η ευγένεια μέχρι να τα βρουν σκούρα, οπότε και θυμούνται το πατρώον ήθος της εθνικοφροσύνης.

Επίλογος

Θα πει ο σημερινός αναγνώστης της και τι με νοιάζουν όλα αυτά που κραυγάζεις στεντορείως και χωρίς να είσαι καν ήρως του Ομήρου, έστω και δευτεραγωνιστής. Κι όμως έντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή, αν την επόμενη φορά είναι η κόρη σου, που δεν είναι και βουλευτής τι θα πεις; Δεν σε λένε Παντελή; Και πως σε λένε, Ινδαρέ;