Το ποδόσφαιρο δεν σχετίζεται με τη δικαιοσύνη. Στον χθεσινό τελικό, παρά τις διάφορες σαχλαμάρες των αθλητικογράφων περί πάνστερ και υπερηχητικής Γερμανίας, η ομάδα που έπρεπε να πάρει τον τίτλο ήταν η Αργεντινή. Ήταν καλύτερη σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, ακόμα και στην παράταση και ήταν αυτή που είχε τις περισσότερες τελικές φάσεις και τις μεγάλες ευκαιρίες. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος της όμως.

Ο Ιγκουαϊν, ο Μέσι και ο Παλάσιο σούταραν άουτ μπροστά στο τέρμα, ενώ η Γερμανία είχε μόνον μία φάση, το δοκάρι του Χέβεντες, τον οποίο όμως έπρεπε να είχε ήδη αποβάλει ο διαιτητής. Εάν το είχε κάνει, σήμερα θα μιλούσαμε εντελώς διαφορετικά. Τα ίδια έγιναν με το δολοφονικό χτύπημα του Νόιερ πάνω στον Ιγκουαίν, που θύμισε τον δολοφόνο Σουμάχερ του 1982. Δεν αλλάζουν οι Γερμανοί…
 
Και εκεί ο Ριστόλι θα μπορούσε να δώσει κάτι διαφορετικό, καθότι ο τερματοφύλακας αποκρούει μεν, αλλά με τρόπο αντιαθλητικό, που σημαίνει πέναλτι και αποβολή. Εάν το έκανε θα διαμαρτύρονταν βεβαίως οι Γερμανοί, αλλά το κοντέρ θα έγραφε 1-0. Έτσι δεν έγινε και υπέρ της Γερμανίας το 1990; Οι κανονισμοί στα φάουλ είναι σαφείς: δικαιούσαι να διώξεις την μπάλα, αλλά χωρίς την χρήση υπέρμετρης και επικίνδυνης δύναμης, διότι τότε έχουμε φάουλ- δηλαδή εν προκειμένω πέναλτι.

Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Και η Αργεντινή ήταν σαφώς καλύτερη, διότι είχε καλύτερη αλληλοκάλυψη, οι γραμμές της ήταν συμπαγείς και είχε άριστο πάσινγκ γκέϊμ σε όλο τον αγώνα, ενώ επιθετικά έβρισκε πάντα τρόπο να απειλήσει την εστία. Υστερούσε μόνον σε δυνάμεις και αυτό το πλήρωσε στη φάση του γκολ, λίγο πριν την λήξη, όταν οι αμυντικοί της δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν το τρεχαλητό του μαντραχαλά Σούρλε.

Αντίθετα οι Γερμανοί είχαν μια φλύαρη και ακίνδυνη κατοχή, συνεχείς λάθος πάσες, από παίχτες μάλλον άτεχνους που στηρίζονται αποκλειστικά στη δύναμη. Εάν η Αργεντινή είχε τον Ντι Μαρία μέσα, σίγουρα θα κέρδιζε. Ο Αγκουέρο έρχονταν από τραυματισμό και ήταν ακίνδυνος, ενώ ο Μέσι εμφανώς περπατούσε- ξέμεινε από δυνάμεις. Παρόλα ταύτα η Αργεντινή ήταν καλύτερη και έπρεπε να κερδίσει. Ήταν άτυχη. Αυτό είναι το μόνο σαφές συμπέρασμα.

Με τα αν φυσικά δεν γίνεται τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ήταν. Η Γερμανία κατακτά ένα ακόμη παγκόσμιο κύπελλο, το οποίο δεν άξιζε, όπως εκείνο του 1990 όπου και πάλι κέρδισε την Αργεντινή με ανύπαρκτο πέναλτι. Οι αθλητικογράφοι όμως κρίνουν πάντα εκ του αποτελέσματος. Αυτό δείχνει μειωμένη γνώση. Το αποτέλεσμα στο ποδόσφαιρο δεν λέει πάντα την αλήθεια, την οποία γνωρίζουν όλοι οι φίλαθλοι που θαύμασαν το πάθος και την τεχνική των παικτών της Αργεντινής.

Εφόσον η Ιταλία, που κερδίζει όπου κι αν δει μπροστά της τη Γερμανία, βγήκε νωρίς εκτός Μουντιάλ, ο δρόμος για τους Γερμανούς άνοιξε. Πλην όμως η μεγάλη χαμένη, η Αργεντινή, έδειξε τεχνική και οργανωτική ανωτερότητα, καθοδηγούμενη από έναν άριστο τεχνικό, τον Σαμπέγια, τον οποίο οι φωστήρες της ελληνικής αθλητικογραφίας τον είχαν βγάλει εντελώς άχρηστο, από τα πρώτα κιόλας ματς του παγκοσμίου κυπέλλου!

Ραντεβού στη Ρωσία τώρα. Η Βραζιλία εξακολουθεί να είναι βασίλισσα, με 5 τίτλους και ακολουθούν Ιταλία και Γερμανία με 4. Με τη διαφορά ότι οι Γερμανοί δεν  άξιζαν τους 2 από τους 4  τίτλους τους!