Κάποτε ήσουν κύριος του εαυτού σου, είχες ένα όνομα, ένα κύρος στην κοινωνία, είχες σεβασμό. Μέχρι που μια φωτιά, μια ολική καταστροφή, ένα ελεεινό παιχνίδι των συνεργατών σου σε έριξε εκεί που δεν εύχεσαι να φτάσει κανείς. Είσαι άνεργος, έγινες άνεργος εσύ που κάποτε διαφέντευες εκατοντάδες ψυχές, εσύ που προσλάμβανες άλλους τόσους, που συνήθως δεν απέλυες ή που έκανες αγώνα για να μην απολυθούν, τώρα σέρνεις τα βήματα σου και χτυπάς πόρτες.

Ads

Δύσκολο στις μέρες μας να ανοίξουν, μα αν ανοίξουν σε κοιτούν, σε μετρούν, σε ξαναμετρούν και αποφαίνονται: “Είσαι μεγάλος”.

Στα τόσα χρόνια εργασίας έχεις βοηθήσει κι έχεις βοηθήσει ανθρώπους κι ανθρώπους,  και κάποιοι απ’ αυτούς είναι μεγάλοι και τρανοί , δεν περνούσε μέρα που να μη χτυπήσει το κινητό σου για να σου πουν ένα γεια.

Τώρα που έμαθαν πως καταστράφηκες έχουν εξαφανιστεί, ο αριθμός του τηλεφώνου σου τους είναι άγνωστος, ένας απ’ τους πολλούς.

Τρελαίνεσαι; Θα μπορούσε. Το καλό με σένα είναι πως εσύ τουλάχιστον έχεις οικογένεια, οικογένεια που σε στηρίζει, που σε κρατά ζωντανό .

Έχεις και φίλους πραγματικούς, που μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι μα σε ρωτούν, σου μιλούν, νοιάζονται. Κι αυτό σε κάνει να χαμογελάς, και τότε αναρωτιέσαι:
– Κι οι άλλοι που δεν έχουν βοήθεια; Πώς κι από πού να κρατηθούν; Ποιος και πώς να τους βοηθήσει;

Να είσαι καλά, φίλε Χριστόφορε, για τούτη τη σελίδα. Πιστεύω πως κάτι καλό θα βγει, αρκεί να έχουμε όλοι το θάρρος να γράψουμε, να μιλήσουμε.

Γιώργος Χατζηδιάκου

Από το αφιέρωμα: Το ημερολόγιο ενός άνεργου στο οποίο συμμετέχει και το tvxs.gr. Στο αφιέρωμα μπορεί να γράψει ο καθένας την δική του ιστορία.