Αναρωτιέμαι μήπως έφτασε η στιγμή να σωπάσουμε. Να μην συνεχίσουμε να μιλάμε λέγοντας ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του σχετικά με τη ζωή του Νίκου Ρωμανού μήπως και πάψει αυτός ο απίστευτος και ανελέητος βομβαρδισμός των μέσων κοινωνικής διχτύωσης και των ειδησεογραφικών και άλλων sites με σχόλια σχετικά με τις δύσκολες αποφάσεις που ζητείται να πάρει ο Ρωμανός απέναντι σε μια ανελέητη και σκληρή κυβερνητική και δικαστική αναλγησία.

Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να μπορέσει να σπουδάσει, ότι πρέπει να του δοθεί εκπαιδευτική άδεια όπως προβλέπει ο νόμος κι όχι να προωθούνται ανεφάρμοστες νομοθετικές μεταρρυθμίσεις σχετικά με το αίτημα του. Πιστεύω ότι η κυβέρνηση, η Δικαιοσύνη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει άμεσα να δώσει μια λύση πριν να είναι πολύ αργά. Όσο καθυστερεί τόσο κινδυνεύουμε όλοι να χάσουμε ένα νέο παιδί μέσα από τα χέρια μας, ένα νέο παιδί που, ανεξάρτητα με όλα τα άλλα, είχε το αληθινό θάρρος να βάλει τη ζωή του μπροστά για να πετύχει αυτό που πιστεύει.

Όμως ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να ζήσει. Και πρέπει να ζήσει γιατί ο θάνατος του θα σηματοδοτήσει με τον πιο ακραίο τρόπο την κοινωνική αθλιότητα και τον ξεπεσμό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, μια αθλιότητα όμως που έχουμε όλοι την υποχρέωση να αναχαιτίσουμε και να αντισρέψουμε αντί να εναποθέτουμε όλο το βάρος αυτό στους ώμους ενός νέου ανθρώπου. Ενος νέου που ίσως νιώθει ότι οι ελπίδες μιας σημαντικής μερίδας του ελληνικού λαού, κουρασμένου, αηδιασμένου και απελπισμένου, κρέμονται όλες πάνω του.

Πολύ άδικο αυτό το βάρος για έναν άνθρωπο που τόσοι αποκαλούν ήρωα, πολύ άδικο, ακόμα, το να τον βάζουμε όλοι μπροστά για να βγάλει – εκείνος μόνος του – «το φίδι από την τρύπα» και να του φορτώνουμε όλο μας τον θυμό για όλα τα δύσκολα και τραγικά που περνάει η χώρα. Ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να ζήσει γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, γιατί μόνο έτσι δεν θα μας βαραίνει όσο ζούμε ο θάνατος αυτός, γιατί μόνο όταν ο Νίκος γίνει καλά και πάει στα ΤΕΙ να φοιτήσει ώστε να πάρει λίγες ανάσες ελευθερίας από το άτεγκτο σωφρονιστικό σύστημα – άτεγκτο για αυτόν και χαλαρό για τόσους άλλους στυγνούς εγκληματίες – θα μπορέσει ολόκληρη η κοινωνία να ξαναρχίσει να αγωνίζεται και να ελπίζει.

Αλλά όσο δεν σωπαίνουμε, όσο συνεχίζουμε όλοι να εκφράζουμε απόψεις και γνώμες, ακόμα κι όταν αυτές είναι υποστηρικτικές, συγκινητικές και ορθές, τόσο σφίγγει ο κλοιός γύρω από τον λαιμό του Νίκου Ρωμανού. Είναι άλλο η ξεκάθαρη διαμαρτυρία ενάντια στις αποφάσεις του Υπουργού και της κυβέρνησης ή η άσκηση πίεσης ώστε να μετακινηθούν όσοι έχουν την ευθύνη και την εξουσία από την εγκληματικά εκδικητική στάση που έχουν επιλέξει, είναι άλλο τα διαβήματα και οι κοινωνικοί αγώνες ώστε να επιτευχθεί ο σκοπός αυτός – όσο μένει χρόνος – και είναι άλλο όλη αυτή η παραφιλολογία που καλύπτει την ντροπή μας. Την ντροπή μας που αντί να κατέβουμε στους δρόμους για να διεκδικήσουμε και να αγωνιστούμε για αυτά που μας καταστρέφουν έχουμε βάλει ασπίδα και λάβαρο έναν νέο που αν συνεχίσει να μην τρώει, θα πεθάνει. Και θα πεθάνει νομίζοντας πως το κάνει για μας, για όλους εμάς που μόνο αρθράκια ξέρουμε να γράφουμε και να του λέμε ότι ο αγώνας ο δικός του είναι αγώνας όλων μας.

Ηρθε η ώρα ο ομοφοβικός Υπουργός κ. Αθανασίου, ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη να πάρουν την μοναδική απόφαση που είναι ηθικά σωστή. Και για μας ήρθε η ώρα της σιωπής. Όχι γιατι συναινούμε, όχι γιατι υποχωρούμε αλλά γιατι ο ιντερνετικός καννιβαλισμός και οι διαδιχτυακόι διαξιφισμοί πρέπει να σταματήσουν καθώς πια μόνο κακό μπορούν να κάνουν. Πρέπει να σταματήσουν σήμερα. Τώρα. Πριν να είναι πολύ αργά για τον Νίκο Ρωμανό και για όλους εμάς.