Υπήρχε κάποτε μια τηλεοπτική σειρά που λεγόταν «Εσύ αποφασίζεις». Σε αυτή λοιπόν διαδραματίζονταν δύο σενάρια και ο τηλεθεατής καλoύταν να επιλέξει το ένα από τα δύο σύμφωνα με το τέλος που ο ίδιος επιθυμούσε. Στην τηλεοπτική πραγματικότητα αυτό είναι θεμιτό· τι γίνεται όμως όταν στην πραγματική ζωή ο θάνατος ενός ανθρώπου μετατρέπεται σε “σίριαλ” με παρόμοιου τύπου ερωτήσεις;

Η αξία της ανθρώπινης ζωής παραδίδεται στις ορέξεις των τηλεθεατών, μια σύγχρονη αρένα και μια μάχη που δεν θεωρείται αμφίρροπη, καθώς ο αποθανών ήταν ομοφυλόφιλος, οροθετικός, χρήστης ουσιών και ντραγκ κουίν. Τι κι αν ήταν μόλις 33 χρόνων; Ο άνθρωπος αυτός έτυχε να συγκεντρώνει πάνω του όλα αυτά τα οποία η κοινωνία δεν μπορεί να δεχτεί αλλά και δεν τολμά ούτε καν να συζητήσει.

Το ιστορικό της εγκληματικής αυτής πράξης θα διερευνηθεί από τις αρχές το αμέσως επόμενο διάστημα. Η αιτία θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου θα ξεκαθαριστεί σύντομα από τις τοξικολογικές και ιστολογικές εξετάσεις. Όποια όμως κι αν είναι η απόφαση, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, καθώς αλλού θα έπρεπε να έχει δοθεί το βάρος. Δεν μένω δηλαδή ούτε στο γεγονός της υποτιθέμενης ληστείας, ούτε στο γεγονός του λιντσαρίσματός του μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας από τον όχλο. Αυτά που, κατά τη γνώμη μου, σοκάρουν περισσότερο είναι η ανθρωποφαγία, το μίσος και ο κανιβαλισμός που ακολούθησαν μετά το συγκλονιστικό γεγονός του θανάτου ενός ανθρώπου. Ο κανιβαλισμός του στην αρένα των σόσιαλ μίντια και της σημερινής τηλεοπτικής πραγματικότητας…

Άραγε πώς μετριέται η ζωή ενός ανθρώπου και ποιος αποφασίζει αν έπρεπε τελικά ή όχι ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου να αντιδράσει έτσι; Όταν πεθαίνει κάποιος, το πρώτο που λέμε (τουλάχιστον στο χωριό μας εμείς έτσι κάναμε) είναι το «Θεός ‘σχωρέστον». Τώρα αν άλλαξαν τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας και πλέον καθόμαστε πάνω από ένα νεκρό σώμα και αναλύουμε αν ήταν λευκός ή μαύρος ή τοξικομανής ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, για να δούμε αν αξίζει τον αποχαιρετισμό μας ή όχι, τότε λυπάμαι, αλλά αυτό δείχνει την ηθική κατάπτωση της κοινωνίας μας.

Οι δε «ευσεβείς» που έριξαν το δηλητήριό τους από τα social media τις τελευταίες ημέρες ας μην ξεχνούν την παραβολή των δέκα λεπρών. Να τους υπενθυμίσουμε ότι ο Ιησούς δέχτηκε να πάει ανάμεσα στους λεπρούς οι οποίοι ήταν απομονωμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία, όχι μόνο εξαιτίας της ασθένειάς τους αλλά και των προκαταλήψεων της εποχής τους.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, που χλεύαζαν τις τελευταίες μέρες τον συγκεκριμένο άνθρωπο, θεωρώντας πως ήταν έξω από τα στάνταρ τους και την κανονικότητά τους, δεν σκέφτηκαν ούτε καν το εξής απλό: ότι θα μπορούσε αύριο να είναι το δικό τους παιδί στη θέση του Ζακ, που ίσως θα μπορούσε να είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά. Άραγε θα έπρεπε να στιγματιστεί, να απομονωθεί;

Ποια θα έπρεπε να ήταν η τιμωρία του; Ποιος θα αποφασίσει; Ο όχλος;

Αν δεν αντιληφθούμε ως κοινωνία ότι η περιθωριοποίηση του διαφορετικού και ο διαχωρισμούς σε «κανονικούς» και «μη κανονικούς» ανθρώπους οδηγεί σε φασίζουσες συμπεριφορές, τότε όσο πιο φτωχός και αδύναμος είναι κάποιος τόσο πιο πολύ εκτεθειμένος στη βία του «ισχυρού» θα βρίσκεται. Στην περίπτωση του Ζακ και του οχετού που επακολούθησε του θανάτου του μόνο μία λέξη: «Ντροπή»!

Πηγή: Αυγή