Το σκάνδαλο των υποκλοπών και η οργανωμένη συγκάλυψή του, τα pushbacks και το αντιπροσφυγικό κρεσέντο, ο εκμαυλισμός και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η απαξίωση των δημόσιων θεσμών και υποδομών, η χειραγώγηση της ενημέρωσης συνθέτουν, για μένα, το αρνητικό τοπ φάιβ της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και, ως σύμπλεγμα, συνιστούν σαφή ποιοτική διαφορά με όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.

Παρά την αποστροφή που μου προξενούν τα  παραπάνω, θα ήταν ανακριβές, και μάλλον  υποκριτικό, να πω ότι γι’ αυτό δεν ψηφίζω  ΝΔ –  αφού ούτως ή άλλως δεν θα την ψήφιζα.

Ωστόσο, τα παραπάνω με κάνουν όχι απλώς να μην την ψηφίσω, αλλά να θεωρώ την ήττα της πρώτη προτεραιότητα και να αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις γι’ αυτό.

Πιστεύω άραγε ότι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ) θα τα πάει καλά στα πεδία αυτά; Δεν έχω πλέον καμιά βεβαιότητα, εκτός από μία: ότι μια νέα κυβέρνηση της  ΝΔ (ή με κορμό τη ΝΔ) θα συνεχίσει ακάθεκτη στον κατήφορο, θα βαθύνει τις καταστροφές. Μένω μόνο στις υποκλοπές.

Η κυβέρνηση κατέβαλε τιτάνια προσπάθεια, κατανάλωσε σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο και ενέργεια με μία και μόνη μέριμνα: να συγκαλύψει (τις ευθύνες της και τις ευθύνες γενικότερα),  να στεγανοποιήσει το θέμα,  να μην υπάρξει λογοδοσία. Η επανεκλογή της θα σημάνει έμπρακτη επιβράβευση της θεσμικής εκτροπής και μια γενναία συνεισφορά στο κλείσιμο του θέματος.

Γι’ αυτό λοιπόν θεωρώ πρώτο  πολιτικό καθήκον την ήττα της ΝΔ. Από όλες τις σκοπιές που μπορώ  να σταθώ –άλλες από αυτές συμπληρωματικές και άλλες αποκλίνουσες μεταξύ τους– θεωρώ την ήττα της εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση. Είτε με  κριτήριο το κράτος δικαίου είτε τις δημόσιες υποδομές είτε την  καταπολέμηση του ρατσισμού είτε την κοινωνική δικαιοσύνη, και ανεξάρτητα με τις επιδόσεις  που θα έχει μια άλλη κυβέρνηση, η ήττα της ΝΔ είναι όρος: όχι ικανός από μόνη της, αλλά αναγκαίος.

To κρίσιμο ερώτημα πάντως,  αν μιλήσουμε από την πλευρά της Αριστεράς, δεν είναι αν επιθυμούμε την ήττα της ΝΔ. Προφανώς· δεν μπορώ να φανταστώ αριστερό ή αριστερή που να  απαντάει αρνητικά. Το κρίσιμο και δύσκολο ερώτημα είναι άλλο:  πόσο σημαντική τη θεωρούμε, αν πιστεύουμε ότι αυτή είναι η πρώτη προτεραιότητα ή όχι. Ένας (ανένταχτος) αριστερός που θεωρεί πρώτιστο  να μην ξαναέχουμε κυβέρνηση της ΝΔ, θα οδηγηθεί πιθανότατα στην ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα, εν πολλοίς από την άποψή του γι’ αυτόν, από το πόσο αριστερό, «συστημικό» και φερέγγυο τον θεωρεί.

Κάποιος άλλος που θέλει  μεν την ήττα της ΝΔ, αλλά θέτει άλλες προτεραιότητες (όπως η ύπαρξη πολιτικών χώρων διακριτών από τον ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ ή η αριστερή ταυτότητα του κόμματος που ψηφίζει) θα κάνει  άλλες επιλογές στην κάλπη  – τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο το  ΜΕΡΑ, το ΚΚΕ, η Ανταρσύα ή  το ΚΙΝΑΛ (σε τέτοια περίπτωση, η δική μου θα ήταν σαφώς το ΜΕΡΑ – αλλά δεν μπαίνω σε αυτή την κουβέντα).

Θεωρώ καταρχήν και τους δυο δρόμους πολιτικά βάσιμους  και ισχυρούς, και τους σέβομαι – τους σέβομαι πολιτικά, και όχι για λόγους αβροφροσύνης· η επιλογή μου είναι  ο πρώτος,  η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς με το σκεπτικό της προτεραιότητας, και όχι της εγγύτητας (νιώθω πιο μακριά από ποτέ από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης).

Με ένα διπλό κριτήριο. Με βάση αυτά που θεωρώ σημαντικά (όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, τα δικαιώματα, η ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και η φροντίδα για τους αδύναμους, η ενίσχυση των δημόσιων θεσμών) και τα πεδία όπου έχω κινηθεί (λ.χ. δικαιώματα, πολιτισμός, αντιμετώπιση του εθνικισμού, του ρατσισμού, της ακροδεξιάς),  η επανεκλογή της ΝΔ μου φαίνεται εφιάλτης. 

Ταυτόχρονα, με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώ ότι, ως αριστεροί πολίτες, θα βρεθούμε σε καλύτερες θέσης μάχης: είτε ως σύμμαχοι είτε για να την πιέσουμε είτε ως αντίπαλοι.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, για την ένταξη των μεταναστών, για το κράτος δικαίου, για το δημόσιο πανεπιστήμια, ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό (δίνω απλώς κάποια παραδείγματα), θα αγωνιστούμε ούτως ή άλλως, με εργαλεία άλλα  εκτός της ψήφου.

Όμως, με  μια κυβέρνηση χωρίς τη ΝΔ οι συσχετισμοί μπορούν να  είναι πιο ευνοϊκοί, ενώ αντίθετα με μια νέα τετραετία Μητσοτάκη,  ο ορίζοντας μαυρίζει κι άλλο και στενεύει ασφυκτικά. Αυτή είναι η κρίσιμη διαφορά για μένα που καθορίζει και  την ψήφο μου.

*Από τον προσωπικό λογαριασμό του Στρατή Μπουρνάζου στο Facebook