Μία αναδιάρθρωση παρόμοια με εκείνη στη Λατινική Αμερική το 1987, όπου έγινε παραγραφή χρεών σε ολόκληρη την περιοχή, αποτελεί και για την Ευρώπη το πλέον εύλογο σενάριο, σύμφωνα με τον καθηγητή Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγο του ΔΝΤ, Kenneth Rogoff. Σε άρθρο του στην εφημερίδα «Financial Times Deutschland» υπό τον τίτλο «Δεύτερο ημίχρονο της κρίσης», σημειώνει ότι «με τη διάσωση της Ιρλανδίας η ΕΕ και το ΔΝΤ απλώς ανέβαλαν το πρόβλημα. Ωστόσο, με λίγο μεγαλύτερη ειλικρίνεια στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν τα ευρωπαϊκά χρέη».

Ads

Ακολουθούν αποσπάσματα του άρθρου:

Ασφαλώς, μια δυνατή, διαρκής αναπτυξιακή ώθηση μπορεί να θεραπεύσει όλα τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ευρώπης – αλλά και όλων των άλλων. Ωστόσο, αυτό το ευτυχές σενάριο γίνεται όλο και πιο απίθανο. Η τελευταία πράξη του δράματος θα προκαλέσει πιθανότατα ένα κύμα παραγραφής χρεών – παρόμοιων με αυτές που έκλεισαν τη λατινοαμερικανική δημοσιονομική κρίση κατά τη δεκαετία του ’80. […]

Τα πακέτα διάσωσης της ΕΕ και του ΔΝΤ αποτελούν απλώς ένα μέτρο καθυστέρησης μιας αναγκαίας αναδιάρθρωσης τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημοσίου χρέους στις δυσπραγούσες χώρες της Ευρωζώνης. Άλλωστε, ακόμα και τα δάνεια που προέρχονται από καλοπροαίρετες πηγές θα πρέπει κάποια στιγμή να αποπληρωθούν. […]

Η αναγέννηση της Λατινικής Αμερικής και η σύγχρονη αναπτυξιακή δυναμική της εκδιπλώθηκαν πραγματικά μόνον όταν το σχέδιο Brady το 1987 κανόνισε παραγραφή χρεών σε ολόκληρη την περιοχή. Μια αναδιάρθρωση αυτού του τύπου αποτελεί και για την Ευρώπη το πλέον εύλογο σενάριο…

Μεταβάλλοντας τα ιδιωτικά χρέη σε δημόσια, η Ευρώπη ακολουθεί την πορεία της λατινοαμερικανικής κρίσης χρέους της δεκαετίας του ’80. Και εκεί «εγγυήθηκαν» οι κυβερνήσεις για τα χρέη του ιδιωτικού τομέα και στη συνέχεια δεν μπορούσαν να τα πληρώσουν.

Οι περισσότερες αναλύσεις για τη λατινοαμερικανική κρίση επισημαίνουν ότι θα είχε εξυπηρετηθεί καλύτερα το συμφέρον όλων, αν είχε υπάρξει έγκαιρα συμφωνία για μερική παραγραφή του χρέους. Η Λατινική Αμερική θα είχε περάσει νωρίτερα σε φάση ανάπτυξης και οι πιστωτές θα είχαν λάβει υπό συνθήκες περισσότερα. Ενώ οι ευρωπαίοι πολιτικοί προσπαθούν να ισορροπήσουν σε τεντωμένο σχοινί, περνώντας από το ένα στάδιο απόρριψης στο άλλο, θα έπρεπε -συμφωνώντας με τη Μέρκελ- να παραδεχτούν ότι η Ευρώπη έχει πρόβλημα.