Η ακροδεξιά, παραδέχονται όλοι, ανθίζει, κάποτε γιγαντώνεται κιόλας, σε περιόδους κρίσεων. Η ελληνική ακροδεξιά από την άλλη, κατά καιρούς αυτονομείται και κατά καιρούς επανεντάσσεται, «κρύβεται» για να το πούμε αλλιώς, μέσα στους κόλπους του εκάστοτε βασικού δεξιού κόμματος.

Αν θελήσει κανείς να διακρίνει τους αληθινούς πρωταγωνιστές αυτού του έργου αυτονόμησης-επανένταξης που παίχτηκε μπροστά στα μάτια μας τα τελευταία χρόνια, δεν θα πρέπει να σταθεί τόσο στον Ν. Μιχολολιάκο και τη Χρυσή Αυγή. Ο καίριος παράγοντας των εξελίξεων στον πολιτικό αυτό χώρο, ο οργανοπαίκτης που έδενε με τη μουσική του, από την κουίντα, τις επί μέρους θεατρικές πράξεις, που έδινε τον τόνο στα δρώμενα, που ανεβοκατέβαζε την αδρεναλίνη, ήταν ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, αγαπημένος ορισμένων μίντια ήδη πριν από την κρίση, οπωσδήποτε ταλαντούχος στο είδος του, αυτονομήθηκε έγκαιρα από τη Νέα Δημοκρατία, ήδη από το 2000. Πέτυχε αρχικά να εκφράσει νέες σκληρά δεξιόστροφες και εθνικιστικές τάσεις της ελληνικής κοινωνίας και «πέτυχε», επίσης, ηθελημένα ή αθέλητα, να καταστεί η γέφυρα, ο δίαυλος μέσα από τον οποίο οι πιο σκληροπυρηνικοί δεξιοί, για την ακρίβεια το φιλοχουντικό κομμάτι της ΝΔ, οδηγήθηκε αργότερα στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Αυτό προφανώς συνέβη γιατί η σφοδρότητα της κρίσης ήταν τόσο απρόβλεπτα ακραία (25% απώλεια του ΑΕΠ) που η αντίδραση απέναντί της, ως προς το ακροδεξιό κομμάτι του εκλογικού σώματος τουλάχιστον, μόνο σε μια το ίδιο απρόβλεπτα ακραία πολιτική έκφραση θα μπορούσε να στεγαστεί. Συνέβη επίσης γιατί ο ίδιος επέλεξε να μπει στην κυβέρνηση Παπαδήμου το 2011, απογοητεύοντας τους οπαδούς του και χάνοντας τον έλεγχο των ψηφοφόρων του, κάτι που φάνηκε στον απεγνωσμένα φιλοναζιστικό του προεκλογικό λόγο το 2012, σε μια μάταιη προσπάθειά του να συγκρατήσει τη φυλλορροούσα προς τα δεξιότερα ακόμα εκλογική του βάση.

Και εγένετο ακροδεξιά στροφή

Πέτυχε όμως και κάτι άλλο: έδωσε τα πιο ικανά στελέχη του ΛΑΟΣ στη ΝΔ, από την οποία και ο ίδιος προερχόταν, καταφέρνοντας να την στρέψει δεξιότερα στο πολιτικό φάσμα, εκεί που βρισκόταν δηλαδή ανέκαθεν αυτός, έστω και χωρίς τον ίδιο πια εντός της. Τα στελέχη αυτά βρίσκονται πια στον ηγετικό πυρήνα της ΝΔ και, μαζί με τον οικονομικό (νέο)φιλελευθερισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη συνιστούν τη νέα φυσιογνωμία της ελληνικής δεξιάς που βρίσκεται μακριά από την παραδοσιακή καραμανλική εκδοχή της και λοξοκοιτάζει προς ακραίες εκδοχές της σύγχρονης ευρωπαϊκής κυβερνώσας ακροδεξιάς. Τώρα δε, με την παραίτησή του από την προεδρία του ΛΑΟΣ, παίζει την καταληκτική εκείνη συγχορδία που προαναγγέλλει και το τέλος του συγκεκριμένου έργου. Ποιο είναι το τέλος αυτό; Μα ο επαναπατρισμός των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, πάλι μέσω ενός πρώην ΛΑΟΣ: του Κυριάκου Βελόπουλου! Του μόνου βασικού στελέχους του που δεν είχε δώσει στη ΝΔ.

Χρήσιμη δεξαμενή ψήφων

Η Χρυσή Αυγή, προσχεδιασμένα ή όχι, αποτέλεσε μια χρήσιμη δεξαμενή για τη ΝΔ, συγκρατώντας μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων της που δεν άντεχε τη μνημονιακή δεξιά και έψαχνε αντιμνημονιακή στέγη. Οι ψηφοφόροι αυτοί, χωρίς τη ΧΑ, υπήρχε «κίνδυνος» να πλεύσουν προς αριστερότερους της ΝΔ αντιμνημονιακούς σχηματισμούς και να βρουν εκεί μόνιμο αραξοβόλι. Τώρα που ο «κίνδυνος» αυτός εκλείπει, που η πολιτική ζωή εισέρχεται σε μια σχετική κανονικότητα, εκλείπει και ο λόγος ύπαρξης της ΧΑ. Γι’ αυτό και μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται η τελευταία πράξη του έργου: ξεφούσκωμα της ΧΑ, σταδιακός επαναπατρισμός των ψηφοφόρων, που θα πνίξουν την πρώην αντιμνημονιακή τους πίκρα σε μικρές εξαγορές και διευκολύνσεις. Το μέσο του ξεφουσκώματος είναι το ίδιο με το μέσο που έβαλε αέρα στα πανιά της: η τηλεόραση.

Πλυντήριο, η τηλεόραση

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης έγινε γνωστός μέσα από καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή, σε κανάλι δικό του για το οποίο του δόθηκε προσωρινή άδεια που κάποια στιγμή μετατράπηκε και σε πανελλήνιας εμβέλειας. Ο Κυριάκος Βελόπουλος έχει και αυτός εδώ και καιρό εκπομπές σε μικρά κανάλια -με αγορά χρόνου, όπως έχει γραφτεί, μερικοί μάλιστα λένε έναντι σημαντικού χρηματικού ποσού ανά ώρα- και οι εκπομπές του αναμεταδίδονται από πολυάριθμα κανάλια της περιφέρειας. Τη μία φύσηξαν, την άλλη ρουφούν, ωστόσο ο ιμάντας που μεταδίδει την κίνηση είναι ο ίδιος.
Είναι δυστύχημα ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν ρυθμίστηκε το τοπίο των καναλιών τοπικής εμβέλειας, ώστε να αποτρέπονται τέτοιου τύπου παιχνίδια. Το γεγονός δε ότι δίνονται χρήματα για τα παιχνίδια αυτά, δείχνει ότι ενδεχομένως υπάρχει και σχέδιο από καιρό εκπονημένο. Σε κάθε περίπτωση, οι συγγένειες των χώρων δεν είναι μόνο μεταφορικά υπαρκτές. Μιχαλολιάκοι υπάρχουν και στη ΧΑ και στη ΝΔ, Βελόπουλοι επίσης υπάρχουν παντού, αφού ο -με άλλο επίθετο (Βενιέρης)- αδελφός του αρχηγού της Ελληνικής Λύσης, βρίσκεται ήδη στα ψηφοδέλτια της ΝΔ. Κάποια άλλα στελέχη που έφυγαν αιφνίδια και πρόωρα από το μόλις θριαμβεύσαν κόμμα Βελόπουλου, με το επιχείρημα ότι «δεν είναι αυτό που νομίζαμε» (χωρίς όμως να λένε τι είναι ακριβώς) βαδίζουν και αυτά προς τη ΝΔ.

Η «θυσία» για την πολυπόθητη αυτοδυναμία

Ο ιμάντας τέθηκε σε κίνηση, το κόμμα Βελόπουλου φαίνεται να θυσιάζεται πριν καν προλάβει να ζήσει το μύθο του, προκειμένου να συναντηθούν τα κοινά δεξιά συμφέροντα και να επιτευχθεί η πολυπόθητη αυτοδυναμία. Μαζί με το ξέπλυμα του παρελθόντος. Η γέφυρα που στήθηκε, από όποιους στήθηκε, απέδωσε ταχύτερα του αναμενομένου, στον ελάχιστο χρόνο των ευρωπαϊκών εκλογών, και μάλλον δεν χρειάζεται άλλο. Οι ιδεολογικές διαφορές στη Δεξιά έχουν σαφώς μικρότερη σημασία από ό,τι στην Αριστερά. Άλλωστε ο ίδιος ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο πραγματικός πρωταγωνιστής όλων αυτών των εξελίξεων, ο οποίος με την παραίτησή του έδωσε το σφύριγμα της λήξης του παιχνιδιού, είναι αυτός που καθιέρωσε τον όρο «δεξιά πολυκατοικία». Οι εσωτερικές μετακινήσεις χρειάζονται απλώς λίγη πειθώ, λίγη απομόνωση στους ατίθασους, λίγο τάξιμο στους πιο συμφεροντολόγους και ένα λειτουργικό ασανσέρ. Καθώς και κάποιου είδους ελληνική πλύση (εγκεφάλου).

Πηγή: Η Εποχή