Σχηματίστηκαν λοιπόν οι προεδρικές πλατφόρμες στον ΣΥΡΙΖΑ. Η μία έχει δύο υποψηφίους, τον Τσακαλώτο και την Αχτσιόγλου, στηρίζεται από την Ομπρέλα και άλλες δυνάμεις και επιζητεί την επιστροφή του αμιγώς αριστερού προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ.

Η άλλη έχει ως υποψήφιο τον στενό συνεργάτη του Τσίπρα, Νίκο Παππά και επενδύει στην συνέχεια και την ανάγκη επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ως πλειοψηφικού λαϊκού ρεύματος.

Και η τρίτη έχει υποψήφιο τον Στέφανο Τζουμάκα, είναι κοντά στην υποψηφιότητα Παππά, αλλά ο Τζουμάκας προέρχεται από μία αμιγώς λαϊκή, αντιδεξιά προοδευτική παράταξη – το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα – και θέλει να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ μια ανάλογη κατεύθυνση.

‘Όπως εξελίσσονται τα πράγματα και αν κρίνει κανείς από τις εισηγήσεις των στελεχών της λεγόμενης «αριστερής» του τάσης, αλλά και τις υπόλοιπες εισηγήσεις, όπως του Παύλου Πολάκη και του Χρήστου Σπίρτζη, τότε είναι προφανές πως το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι η διάσπαση που θα ακολουθήσει την εκλογή νέου αρχηγού. Είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν, χωρίς τον Τσίπρα, αυτές οι αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις.

Το παράξενο στην όλη υπόθεση είναι η συζήτηση περί του ιδεολογικού προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα με μακροσκελείς αναλύσεις του Φίλη και του Τσακαλώτου επισημαίνεται η ανάγκη στροφής του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά!

Θα έπρεπε να μας εξηγήσει όμως κάποιος εκ της «αριστερής» τάσης τι ακριβώς εννοούμε με αυτές τις μάλλον αφελείς προτάσεις. Τι σημαίνει ακριβώς «αριστερή στροφή»;

Προφανώς σημαίνει παράδοση της δημόσιας περιουσίας σε ένα υπερταμείο, προς διασφάλιση των δανειστών της Ελλάδας, όπως έκανε ο Τσακαλώτος. Σημαίνει επίσης παράδοση των στεγαστικών προσημειωμένων δανείων των ελλήνων πολιτών στα τοκογλυφικά διεθνή funds. Επίσης πρέπει να σημαίνει καταδίκη του δημοψηφίσματος του 2015, διά του οποίου ρωτήθηκε η γνώμη του λαού και αυτό, σύμφωνα με τον Φίλη, δεν ήταν «αριστερή» πολιτική. Έπρεπε ο λαός να μην ερωτηθεί.

«Αριστερή» επίσης πολιτική, σύμφωνα με τους εκπροσώπους αυτής της τάσης, είναι να φορολογείς άγρια όλα τα λαϊκά εισοδήματα, ώστε να πληρώσεις το ΔΝΤ και επιπλέον να μετατρέπεσαι εν μια νυκτί, όπως η κα Αχτσιόγλου, από πολέμιος των δανειστών σε τακτικό συνεργάτη τους.

Αυτό λοιπόν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ονομάζεται αριστερή τάση και επειδή, σύμφωνα με τους επικεφαλείς της Ομπρέλας, ο Τσίπρας δεν ακολούθησε αμιγώς αριστερή πολιτική, δηλαδή δεν κατάργησε το δεσμό εκκλησίας και κράτους, δεν έλυσε το κυπριακό στο πλαίσιο του σχεδίου Ανάν, δεν βοήθησε την «τουρκική» μειονότητα – όπως αποκαλεί ο Φίλης τους έλληνες μουσουλμάνους – δεν έλυσε με διεθνιστικό τρόπο και όχι εθνικιστικό τις ελληνοτουρκικές διαφορές, δεν έριξε το φράχτη στον Έβρο, δεν χτύπησε την εθνικιστική παιδεία, δεν προχώρησε σε αναγνώριση δικαιωμάτων στους ΛΟΑΤΚΙ, αλλά αντιθέτως έκανε άνοιγμα προς την κεντροδεξιά, ήταν επόμενο να χάσει τις εκλογές του 2019 και εν συνεχεία να πέσει στο 18%.

Αυτό περίπου, εν συντομία, είναι το πλαίσιο της «αριστερής» τάσης που μέσω του Τσακαλώτου και της Αχτσιόγλου διεκδικεί την προεδρία.

Πρέπει όμως να πούμε, πως σύμφωνα με τη γνώμη των περισσοτέρων πολιτών, απ΄όσο μπόρεσα να αντιληφθώ τουλάχιστον όλα αυτά τα χρόνια μιλώντας με τον κόσμο, αλλά και σύμφωνα με τη δική μου προσωπική άποψη, ο βασικός λόγος που εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ήταν η επιθυμία της πλειοψηφίας του λαού να συγκρουστούμε με την ΕΕ και να διεκδικήσουμε μια καλή συμφωνία, την ώρα που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν πετάξει τον κόσμο στα σκοινιά της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα προσπάθησε αλλά απέτυχε. Και επιπλέον πρόδωσε και τον λαό, ακυρώνοντας το ΌΧΙ του δημοψηφίσματος, ενώ ταυτόχρονα δέχθηκε τα «αριστερά» πλεονάσματα και προχώρησε σε μεγάλη αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων.

Αυτός ήταν ο βασικός λόγος της ήττας του ’19. Και αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της ήττας του 23, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπειθε πως ήταν σε θέση να αλλάξει κάτι. Ο δεύτερος λόγος, εξίσου σοβαρός, ήταν η εγκατάλειψη των ζητημάτων κυριαρχίας, δηλαδή η συμφωνία με τα Σκόπια που δεν είχε κανένα ορατό όφελος για την Ελλάδα παρά μόνον ζημία και η μεταναστευτική πολιτική διαμέσου των Μουζάλα και Χριστοδουλοπούλου, η οποία έδινε την αίσθηση πως η κυβέρνηση δεν είχε καμιά διάθεση ελέγχου των μεταναστευτικών ροών.

Αυτά τα δύο βασικά πολιτικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία οφείλονται σε μια εσφαλμένη αντίληψη περί «αριστεράς», οδήγησαν σε πτώση της κυβέρνησης το ’19, στη βαριά ήττα του ’23 και τον οδηγούν σε περαιτέρω συρρίκνωση σε περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος ένας εκ των «αριστερών» υποψηφίων, δηλαδή ο Τσακαλώτος ή η Αχτσιόγλου.

Η αριστερά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, ήταν ανέκαθεν πατριωτική. Αυτό ήταν το βασικό της χαρακτηριστικό και αυτό την διαφοροποιούσε από την κοσμοπολίτικη μεταπρατική δεξιά της ΕΕ. Εφόσον σήμερα η αριστερά ακολουθεί τα βήματα της αμερικανικής αριστεράς των ατομικών δικαιωμάτων και δεν συνεχίζει την παράδοση της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και των εργαζομένων, της υπεράσπισης του ελληνικού λαού δηλαδή, τότε μοιραία θα καταλήξει σε μια πολιτική δύναμη περιθωριακή, μικρής πολιτικής εμβέλειας, όπως είναι και οι αντίστοιχες σήμερα «αριστερές» πολιτικές ομάδες στην Ευρώπη – μεταξύ 5 και 10%.