Άγνωστο αν το «στηρίζω αλλά καταψηφίζω» θα περάσει στην ιστορία ως η επιτομή της αριστερής αποστασίας. Σημασία έχει ότι πίσω  από την φαινομενική ασάφεια κρύβεται  μία πολύ συγκεκριμένη και σαφής  στρατηγική επιλογή. Η  μετατροπή του υπό ίδρυση  φορέα σε χώρο υποδοχής της δυσαρέσκειας από την εφαρμογή των μέτρων.  Η αλλαγή των πολιτικών  συσχετισμών και τελικά η ανατροπή του Αλ.Τσίπρα.

Κλειδί για την υλοποίηση αυτών των επιλογών είναι ο χρόνος. Ο κλεφτοπόλεμος της «Πλατφόρμας», αυτή η ιδιότυπη τακτική  διολίσθησης, ποντάρει σε αυτόν ακριβώς τον παράγοντα. Επενδύουν στην λαϊκή δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση προσδοκώντας  ότι θα κορυφωθεί όσο κυλάει ο χρόνος.

Όσο είναι στο χέρι τους θα παίζουν με τα κατά, την αποχή και τα παρών μέχρι να θεωρήσουν ότι ήρθε η ώρα για την ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα.

Τότε θα έχει ανοίξει ο δρόμος και για ένα άλλο στόχο.  « Ο Παναγιώτης να γίνει
Αλέξης στη θέση του Αλέξη». Στόχος που έρχεται από παλιά τότε που στελέχη  του «Αριστερού Ρεύματος» ανατρίχιαζαν με την ανάδειξη του Α.Τσίπρα σε πρόεδρο του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ.  Η φιλοδοξία, βεβαίως,  στην πολιτική δεν είναι κακό.  Αρκεί όμως να στηρίζεται σε πραγματικά δεδομένα και κυρίως σε προγραμματική βάση που ωφελεί την κοινωνία και όχι κάποιες αριστερές ιδεοληψίες.

Η στρατηγική της δραχμής – με ή χωρίς μνημόνιο-όχι μόνο δεν απειλεί την κυβέρνηση αλλά αποτελεί το όχημα περιθωριοποίησης όσων την επιλέγουν.

Με όπλο την δραχμή, μία εναλλακτική λύση καταστροφική για τα λαϊκά και μεσαία εισοδήματα, η προοπτική της «Αριστερής Πλατφόρμας» είναι η καταγραφή της  στο άκρο αριστερό του πολιτικού φάσματος.

Ήδη η διαμάχη  με το ΚΚΕ έχει αρχίσει  προσδιορίζοντας  το μελλοντικό τοπίο που θα διαμορφωθεί στο χώρο της παραδοσιακής αριστεράς.

Και όλα αυτά προς χάριν της «ιδεολογικής καθαρότητας», ενός ιδεολογήματος που τόσο ακριβά έχει πληρώσει ο κόσμος της Αριστεράς. 
                                                                          
*Ο Μάκης Κοψίδης είναι πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισμού