Η «αραβική άνοιξη» γέμισε γιασεμιά και ελπίδες για καλύτερες μέρες τους ανθρώπους της Μέσης Ανατολής μα και πολλούς σε άλλα μέρη του κόσμου. Στη Δύση την υποδέχτηκαν ως επί το πλείστον με επευφημίες. Στην Ανατολή κράτησαν μια μάλλον αμήχανη σιωπή.

Ads

Όπως κάθε άνοιξη, έτσι και η αραβική, είναι καλοδεχούμενη τότε μόνο όταν δεν εξάρει τις αλλεργίες μας. Γιατί όσο και να προφασίζονται Ανατολή και Δύση πως προασπίζονται τη δημοκρατία και την ελευθερία της έκφρασης, πόσο στ’ αλήθεια είναι διατεθειμένες, είτε ή μια είτε η άλλη, να αποδεχτούν ή να υπερασπιστούν δημοκρατίες ή ελεύθερες εκφράσεις που ίσως δεν συμφωνούν με τη δική τους;

Η Ανατολή κράτησε μια αμήχανη και ένοχη σιωπή στις κραυγές των εξεγερμένων. Απέφυγε επιμελώς να επικρίνει, πόσο μάλλον να καταδικάσει τους ανατραπέντες ή μετά βίας επιβιώνοντες δυνάστες λόγω οξείας αλλεργίας σε οποιαδήποτε αντίδραση σε οποιοδήποτε ούτως καλούμενο «σοσιαλιστικό» καθεστώς άσχετα αν με την πάροδο του χρόνου έχει μετατραπεί σε προσωποπαγές και απολυταρχικό.

Η Δύση καλωσόρισε επιλεκτικά τις επαναστάσεις. Με κάποια αυτοσυγκράτηση αρχικά, στην περίπτωση Μπεν Άλι και ιδιαίτερα Μουμπάρακ, πιο δυναμικά αργότερα στην περίπτωση Γκαντάφι. Η οξεία αλλεργία ήταν όμως εμφανής όταν η άνοιξη άγγιξε την Παλαιστίνη. Όταν στις εκδηλώσεις για την επέτειο της Νάκμπα, της καταστροφής, οι Παλαιστίνιοι τόλμησαν να διεκδικήσουν ότι και οι υπόλοιποι Άραβες: Ελευθερία και Δημοκρατία. Ο λόγος; Επειδή οποιαδήποτε αντίδραση ενάντια στο ούτως καλούμενο «δημοκρατικό» Ισραήλ θεωρείται «απαράδεκτη» άσχετα αν το ίδιο παραβιάζει καθημερινά τα ανθρώπινα δικαίωματα ενός άλλου λαού.

Στις πέτρες των Παλαιστινίων οι Ισραηλινοί απάντησαν όπως είναι συνηθισμένοι να απαντούν: με σφαίρες. Δώδεκα τουλάχιστον άνθρωποι νεκροί… για να προστεθούν στις χιλιάδες. Και φυσικά δεν αντέδρασε κανείς. Ούτε η Δύση, μα ούτε και η Ανατολή. Γιατί δεν έχουν δικαίωμα, φαίνεται, όλοι οι λαοί και όλοι οι άνθρωποι στην άνοιξη… αν η άνοιξη τους προκαλεί αλλεργίες…

Στο μεταξύ στην Τουρκία, χώρα που παρουσιάζεται ως μοντέλο και παράδειγμα προς μίμηση για τις νέες μελλοντικές κυβερνήσεις της «αραβικής άνοιξης» ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στους περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Πρώτα ήταν η σύλληψη δημοσιογράφων, μετά η διαγραφή κειμένων από τον υπολογιστή του συγγραφέα πριν τη δημοσίευση τους ακόμα και τώρα η επιβολή φίλτρων λογοκρισίας στο διαδίκτυο.

Πολλές φορές το δικαίωμα της «ελευθερίας της έκφρασης» φαίνεται να σταματά εκεί ακριβώς όπου η έκφραση δεν συμφωνεί με τις απόψεις μας. Όπως ακριβώς η άνοιξη, παρ’ όλες τις ομορφιές της μας γίνεται ανυπόφορη αν ξυπνά τις «αλλεργίες» μας.