Είναι αυτονόητο και κατανοητό ότι αυτή η προεκλογική περίοδος θα είναι μια από τις πιο πολωμένες, επιθετικές και δυσάρεστες των τελευταίων ετών. Άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει θέσει τον τόνο με την τρομοκρατία και τον εκφοβισμό που έχει εξαπολύσει – και οι υπουργοί του επίσης – σε περίπτωση που ο ελληνικός λαός αποφασίσει να δώσει προβάδισμα στο ΣΥΡΙΖΑ ή επιλέξει κάποια άλλη πολιτική γραμμή για τη διακυβέρνηση της χώρας αντίθετη με την καταστροφική εκείνην πολιτική που έχει εφαρμόσει η παρούσα κυβέρνηση…
 

Είναι τόσο ακραία η κινδυνολογία των μελών της κυβέρνησης που – εκτός ότι δείχνει τρομερό πανικό εκ μέρους της – έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και παίζει επικίνδυνα με την έννοια της δημοκρατίας καθώς βρίσκεται στη πολύ γκρίζα, σχεδόν μαύρη θα έλεγα, περιοχή της χειραγώγησης και του εκφοβισμού που μόλις και μετά βίας εμπίπτει στο πλαίσιο της νομιμότητας. Εκφοβισμός για απόλυτη οικονομική καταστροφή (λες και τώρα ζούμε ημέρες ανθηρές), για Grexit, για τις καταθέσεις, για την ευρωπαϊκή διάσταση της χώρας και, το πιο ποταπό και ξενοφοβικό, για τους οικονομικούς μετανάστες που θα μας οδηγήσουν στην πτώχευση και την ανεργία καθώς ανεξέλεγκτα θα λυμαίνονται τα κρατικά οφέλη. Αυτού του είδους το πολιτικό ήθος δεν είναι μόνο ντροπιαστικό, είναι βδελυρό και φοβιστικό. Πολύ πιο φοβιστικό από όλα όσα οι συγκυβερνώντες προφητικά εξαγγέλλουν ότι προμηνύονται.
 
Με αυτά και με εκείνα ο προεκλογικός αγώνας, σαν στημένο παιχνίδι από την κυβέρνηση  με αρωγούς κάποιους Ευρωπαίους πολιτικούς αλλά και δημοσιογράφους και αναλυτές, επικεντρώνεται αποκλειστικά στην τρομοκρατία γύρω από θέματα οικονομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης – αναγκαστικά ίσως – επικεντρώνονται και αυτά στα αμιγώς οικονομικά θέματα των δανείων, των επιτοκίων, των αγορών, της πιθανής ή μη πτώχευσης, των spreads, των τραπεζών. Και κάτι τέτοιο είναι ίσως απόλυτα φυσικό αφού οι επιβεβλημένες πολιτικές λιτότητας και οι μνημονιακές δεσμεύσεις είναι οι βασικοί άξονες αυτής της προεκλογικής περιόδου στην Ελλάδα. Στην ευρωζώνη, που μας παρακολουθεί από κοντά, και σε όσες χώρες βιώνουν την κατάρρευση, ουσιαστικά, του νεο -φιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια με καταστροφικές συνέπειες για τις περισσότερες από αυτές, τα οικονομικά ζητήματα αποτελούν τον κεντρικό άξονα του δημοσίου διαλόγου.
 
Όσο και να αντιλαμβάνομαι την αδιαμφισβήτητη σημαντικότητα των οικονομικών θεμάτων, καθώς καλώς ή κακώς «δει δη χρημάτων» για κάθε κοινωνική και κρατική  παροχή εγώ, εμονικά αφελής ίσως, θα ήθελα μια προεκλογική εκστρατεία και έναν προεκλογικό πολιτικό λόγο και διάλογο – κυρίως από τα προοδευτικά και αριστερά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μου και ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι το μεγαλύτερο από τα κόμματα αυτά – που θα περιλάμβανε και ανελλιπείς αναφορές στα τεράστια σύγχρονα και επιτακτικά προς επίλυση κοινωνικά θέματα.
 
Σε μια χώρα που βασανίζεται από ανεργία, ρατσισμό, μισαλλοδοξία, ελλειμματική παιδεία, προβλήματα στην παροχή υγείας για όλους, οπισθοδρομική νομοθεσία ή έλλειψη νομοθεσίας στα θέματα των ομόφυλων ζευγαριών – σύμφωνο συμβίωσης και υιοθεσίας παιδιών – ελλειμματική ή ανύπαρκτη κοινωνική συνδρομή και μέριμνα για τις αποκλεισμένες ομάδες του πληθυσμού (οικονομικοί μετανάστες, άτομα με αναπηρία, ναρκομανείς, άστεγοι, οροθετικοί, ψυχικά ασθενείς και άλλες πολλές ομάδες χτυπημένες ιδιαίτερα από την κρίση αλλά και από τις στενόμυαλες πολιτικές των προηγουμένων κυβερνήσεων), ανύπαρκτη στήριξη στην πολιτιστική παραγωγή, αλλοπρόσαλλη και υποταγμένη εξωτερική πολιτική, αυτό δεν είναι απλά ηθικά και πολιτικά ενδεδειγμένο, είναι απόλυτα αναγκαίο.
 
Η εξουσία δεν πρέπει να διεκδικείται μόνο με όρους οικονομικούς και μόνο μέσα από – έστω και επιβεβλημένο από τους πολιτικούς του αντιπάλους – ένα πλαίσιο καπιταλιστικού λόγου και  λογικής αλλά και μέσα από την κοινωνική και πολιτική ιδεολογία, μέσα από αναφορές στα τεράστια προβλήματα και στα κενά παροχών και ποιότητας ζωής που απασχολούν τον ψηφοφόρο εκείνον που θέλει να πιστέψει ότι η καθημερινότητα του μπορεί πράγματι να αλλάξει και ότι το κόμμα που θα ψηφίσει έχει τα κοινωνικά θέματα και την σύγχρονη κοινωνική πρόνοια ως κεντρικό άξονα της πολιτικής του ιδεολογίας και των προτεραιοτήτων του όταν και αν βρεθεί στην εξουσία. Ο δημόσιος διάλογος γύρω από τα spreads και τα επιτόκια δανεισμού όσο και να επηρεάζουν, δυστυχώς, τη ζωή του άμεσα και σοβαρά δεν πρέπει να αποτελούν τον μοναδικό άξονα αυτής της προεκλογικής περιόδου, έναν άξονα που θέλουν να επιβάλλουν η κυβέρνηση και όσοι Ευρωπαίοι άνομα παρεμβαίνουν στα κυριαρχικά μας δικαιώματα αλλά και στους ποιους θα επιλέξουμε να μας κυβερνήσουν στο μέλλον.
 
Ας μην υποκύψουν και τα αριστερά κόμματα σε αυτή την μόνιμη και μοναδική πλέον ενασχόληση με την λογική του χρήματος και του κέρδους γιατί πια κοντεύουμε να ξεχάσουμε εντελώς την κοινωνική και την ανθρώπινη διάσταση της ύπαρξης μας.