Δεν θέλουμε τη σημερινή Ευρώπη της γερμανικής επικυριαρχίας και του ασύδοτου –δίχως την αντιρρόπηση του κοινωνικού κράτους προνοίας και μιας ισχυρής, αδιαμεσολάβητης και ακηδεμόνευτης δημοκρατίας– νεοφιλελευθερισμού.

Δεν θέλουμε όμως ούτε μια Ευρώπη που θα αναδιπλώνεται εκ νέου σε εθνικά κράτη με ισχυρά σύνορα, με αναβίωση των εθνικιστικών ιδεολογημάτων, με υποδαύλιση των λογής αντιθέσεων ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς.
Μια Ευρώπη κομμένη και ραμμένη στα οράματα και τις επιδιώξεις συντηρητικών και ακροδεξιών κύκλων τύπου Μαρίν Λεπέν, Νάιτζελ Φάρατζ και Αληθινών Φινλανδών.

Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά σε ποιά φρίκη οδήγησε, δυο φορές μες στον 20ο αιώνα, η πρόταξη των εθνικισμών και των φυλετικών ανταγωνισμών στη Γηραιά Ήπειρο.

Ο επίλεκτος δρόμος είναι αυτός που οδηγεί στην Ευρώπη της ισονομίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, των δικαιωμάτων του ανθρώπου, της ενιαίας φορολογίας/οικονομίας, της ισόρροπης ανάπτυξης Βορρά-Νότου, της οικολογικής εγρήγορσης.

Κι όχι βέβαια ο δρόμος που οδηγεί στη σημερινή Ευρώπη του Σόιμπλε και της Μέρκελ.

Αλλά στην Ευρώπη ενός Μπερλινγκουέρ, ενός Βίλι Μπραντ, ενός Μιτεράν, ενός Ούλαφ Πάλμε.

Στην Ευρώπη ενός Γκίντερ Γκρας, μιας Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, ενός Χόρχε Σέμπρουν.

Αυτόν τον δρόμο, δρόμο δύσκολο και γεμάτο εμπόδια, οφείλει να χαράξει από εδώ κι εμπρός η σύγχρονη, ευρωπαϊκή Αριστερά της χώρας που συντάσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα.
Οι αντιευρωπαϊκές κραυγές –είτε δικαιολογημένες στο θυμό και την απογοήτευσή τους, είτε υποβολιμιαίες που επιδιώκουν άλλα, θολά και ασαφή και εντέλει συντηρητικά σχέδια– που δείχνουν προς λύσεις εκτός Ευρώπης, είναι καταδικασμένες όλο και περισσότερο να μην πείθουν.

Η Ευρώπη ως όραμα ισονομίας, κοινωνικής ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης με όρους δημοκρατίας και δικαιοσύνης είναι μια δύσκολη υπόθεση
Θέλουμε να την κερδίσουμε;

* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι συγγραφέας και πολιτικός επιστήμονας