Το πρόβλημα με τους Ράδιο Αρβύλα και τους ομοίους τους είναι πως έχουν κάνει δημοφιλές ένα χιούμορ που κάποτε αφορούσε μόνο μια μειοψηφία χοντρόπετσων. Εκβιάζουν το γέλιο με μέσο το ψευτοχαϊλίκι που προκαλεί κατάθλιψη σε ανθρώπους που έχουν όντως υψηλή αίσθηση χιούμορ. Η εκπομπή παραμένει ψηλά σε τηλεθέαση, αλλά όσο περνούν τα χρόνια, υποχωρεί το σχόλιο και δίνει τη θέση του στο «κράξιμο», σε έναν χαβαλέ χωρίς όρους και όρια.

Οπότε, δεν είναι πως πέσαμε κι από τα σύννεφα όταν μάθαμε πως διαπόμπευσαν τον ποιητή, μεταφραστή και εκδότη του οίκου Σαιξπηρικόν, Γιώργο Αλισάνογλου, γνωστό για την προσφορά του στον Πολιτισμό στη Β. Ελλάδα. Ο μύλος της υποκουλτούρας όλα τα αλέθει.

Διαβάστε επίσης: Ράδιο Αρβύλα / Η διακωμώδηση ενός ποιήματος και η αντίδραση – «Διαπομπεύετε την ίδια τη λειτουργία της ποίησης»

Έτσι, ενώ προβάλλονται ως «εναλλακτικοί» με ροκ καταβολές, στην πραγματικότητα εκπροσωπούν ματσίλα και συντήρηση. Ο Στάθης Παναγιώτοπουλος που απομακρύνθηκε από την εκπομπή εξαιτίας σοβαρής καταγγελίας για revenge porn, αρθρογραφούσε να θυμίσουμε για τον  «παράξενος θάνατο της Ευρώπης» που κινδυνεύει από τους μετανάστες «… που είναι ξεκάθαρα αντίθετοι προς τις βασικές της αξίες, αλλά συχνά επιδιώκουν να τις καταλύσουν και να τις αντικαταστήσουν με τις σκοταδιστικές δικές τους».

Ακόμα και η -σπάνια πλέον-  εύστοχη  κριτική τους, γίνεται σε πλαίσιο γενίκευσης και τσουβαλιάσματος, με δάχτυλο σηκωμένο και φανατικό ύφος χουλιγκάνων σε κερκίδα. Οι δε γυναίκες που πέρασαν από το πλατό τους αντιμετωπίστηκαν ως διακοσμητικές, με χιουμοράκι που είχε χροιά βαθιάς νεόπλουτης ελληνικής επαρχίας.

Οι «ροκ σταρ» της ελληνικής τηλεόρασης λοιπόν, αγνοούσαν πως το ποίημα που χλεύασαν, το  “Σκούπισμα” έγραψε ένας γνήσιος «ροκάς» της λογοτεχνίας ο Ρον Πάτζετ από τη σκηνή της Νέας Υόρκης, φίλος των Τζον Άσμπερι, Κένεθ, Κόκ, Τζιμ Τζάρμους, Πάτι Σμίθ, κ.α. όπως μας ενημερώνει ο Γιώργος Αλισάνογλου.

Αλλά τι νόημα έχουν όλα αυτά για τους τρεις τέσσερις frontmen του show που θεωρούν πως με δυο μαύρα t-shirt και ένα ζευγάρι all star μπορούν να χλευάσουν ελεύθερα τα πάντα υπό τους ήχους ηλεκτρικής κιθάρας και μια επίφαση εναλλακτικότητας;

Όμως, η ποίηση δεν απαξιώνεται επειδή δυο τρεις από τη γαλαρία κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια  παραφράζοντας πέντε στίχους.

Μπορεί για πολλούς να είναι πιο εύκολο με ένα πάτημα του κουμπιού στο τηλεκοντρόλ, να μπουν στον κόσμο του Ράδιο Αρβύλα, για κάποιους άλλους – ες παραμένει απαράμιλλα πιο γοητευτικό, να παίρνουμε τα ποδαράκια μας ως το κέντρο της πόλης, να ψάχνουμε τα αγαπημένα μας βιβλία στα ράφια, να πετυχαίνουμε τον Αλισάνογλου να απαγγέλει το παρακάτω ποίημα και παίρνουμε ρεύμα για να σκουπίζουμε τις δικές μας πευκοβελόνες ανασαίνοντας βαθιά.

Καμιά υψηλή τηλεθέαση δεν θα μας πείσει πως ο κόσμος μας έπαψε να είναι ποιητικός. Η ποίηση που φτύνουν μας λυτρώνει.

Αυτό που θέλω να κάνω

είναι να ξεχάσω ό,τι μέχρι τώρα ήξερα για ποίηση

και να σκουπίσω τις πευκοβελόνες από τη σκεπή της καλύβας

και να τις δω να πετούν μακριά και να χάνονται στο απόγευμα αυτού του Οκτωβρίου.

Η πένα είναι πιο δυνατή από το σπαθί, αλλά σήμερα η σκούπα είναι πιο δυνατή από την πένα

Ρον Πάτζετ