Oύτε έξη μήνες δεν πέρασαν, από τότε που η Ιταλία ανέδειξε/στα ηνία της εξουσίας – και ο υπόλοιπος κόσμος υποδέχθηκε – την Τζόρτζια Μελόνι.

Τότε, τα «Αδέλφια της Ιταλίας» της Μελόνι (με 26%), μαζί με την Λέγκα του Σαλβίνι και της Φόρτσα Ιταλια του (αιώνιου…) Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχαν χτίσει ένα με ένα 43% αναλαμβάνοντας την διακύβερνηση στα Δεξιά/Συντηρητικό  Μέτωπο. Η Κεντροαριστερά συγκέντρωσε κυρίως το Δημοκρατικό Κόμμα (P.D.) με 18%, Οικολόγους και «Περισσότερη Ευρώπη», σε υποχώρηση συνολικά, ενώ το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (M5S) περιοριζόταν στο 17% – και οι Ρέντσι/Καλέντα λίγο κάτω από το 8%.

Λίγο αργότερα, το «φαινόμενο Μελόνι», δηλαδή μια Δεξιά προερχόμενη από Ακροδεξιά (η Μελόνι έκανε τα πρώτα της βήματα με το μετα-Μουσσολινικό/νεο-φασιστικό ΜSΙ (όσο έχουν αυτές οι κατηγορίες νόημα στο θρυμματισμένο Ιταλικό πολιτικό σκηνικό), άρχισε να προσγειώνεται. Εγκατάλειψε Ευρωφοβικές τοποθετήσεις και ακραίες εκφράσεις. Η ίδια η Μελόνι, με το «Είμαι η Τζόρτζια, είμαι Ιταλίδα, είμαι γυναίκα και μητέρα, είμαι Χριστιανή» θέλησε να αυτοπαρουσιαστεί προσηλωμένη σε μια εθνική αν μη νατιβιστική ατζέντα. Με αντίθεση στην μετανάστευση και το προσφυγικό ρεύμα.

Με συντηρητικές/οικογενειακές αξίες, αντίθετη στο δικαίωμα στην άμβλωση και πάντως στους γάμους ομόφυλων. Η μονοκόμματη αυτή εικόνα λιγάκι σχετικοποιήθηκε όταν έγινε ευρύτερα γνωστό ότι την κόρη της Τζινέρβα η Μελόνι είχε αποκτήσει και ανέτρεφε με τον σύντροφό της Αντρέα Γκιετάνο – χωρίς την τεχνική επιβάρυνση γάμου. Όμως η Ιταλία του 2022 ήταν ούτως ή άλλως μια σαφώς πιο ελευθερωμένη από τα συνθήματα κοινωνία. όμως και το διεθνές σύστημα ήταν αισθητά πιο δεκτικό σε πολιτικές φιγούρες οι οποίες – αφού πρώτα αποκτούν/εξασφαλίζουν την εξουσία – προσαρμόζονται προς μια πιο συγκρατημένη πορεία . Όπως εκείνη της Μελόνι.

Ούτε έξη μήνες δεν πέρασαν, ωστόσο, και η Ιταλική πολιτική σκηνή αναδεικνύει – επικεφαλής του P.D. , που κι αυτό δείχνει να αφυπνίζεται – την Έλλι Σλάϊν, που με 54% των ψήφων αναδείχθηκε πρώτη γυναίκα επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος, και τούτο μετά από εσωκομματικές εκλογές όπου μετείχαν ένα εκατομμύριο «μέλη και φίλοι». Αυτοχαρακτηριζόμενη «αληθινή αριστερή» με αναγωγή στους λιγότερο ευνοημένους της κοινωνίας στα πλαίσια ενός κομματικού σχηματισμού – που έως τότε αναζητούσε την Κεντροαριστερή του ταυτότητα περισσότερο στις ελίτ, έχει η ίδια πολυπολιτισμικές ρίζες (και τριπλή υπηκοότητα: Ιταλική/Αμερικανική/Ελβετική).

Καθαρά φιλο-Ευρωπαία (θήτευσε στο ΕυρωΚοινοβούλιο) και έχοντας συνειδητά ταυτίσει την υποψηφιότητά της με τους «εκτός των τειχών» Ιταλούς και παίζοντας το «Bella Ciao» της αντιφασιστικής αντίστασης στις εκδηλώσεις της, η Σλάϊν αφήνει να αναδεικνύεται η Εβραϊκή της ρίζα – το επώνυμό της άλλωστε είναι ενδεικτικό –  αλλά και ευθέως αναγνωρίζει την bisexual διαδρομή της στην ζωή. Εύκολα τα μήντια την ανάγουν σε «αντι-Μελόνι» σε καθένα από αυτά τα επίπεδα, όμως πολύ μεγαλύτερη αξία έχει η συνειδητή της τοποθέτηση στα αριστερά του φάσματος στο ίδιο το P.D.

Μετά από πολύν-πολυν καιρό που η Ιταλική Αριστερά είχε πάψει να ασκεί αληθινή επιρροή στην Ευρωπαϊκή δημόσια συζήτηση όπου κάποτε κυριαρχούσε – ακόμη δε και στην ίδια την πρόδηλα παραιτημένη Ιταλική δημόσια σκηνή – ίσως προκύψει κάτι σαν ex Italia lux! Ισως…

Σίγουρα εκείνο που πήγε να φανεί από την «περίπτωση Ρέντσι» προ ετών δεν ήταν κάτι τέτοιο (Όσο κι αν η ανταλλαγή γραβατών με τον Αλέξη Τσίπρα, τότε που η Ελλάδα ήταν στην γωνία λόγω της Ευρωπαϊκής τιμωρητικότητας των Μνημονίων είχε δημιουργήσει προσδοκίες). Τώρα, η επιλογή Σλάϊν να κινηθεί προδήλως προς μια υπεράσπιση των «εκτός συστήματος» – γι αυτό και οι παραλληλισμοί με την Πορτορικάνικης καταγωγής Αλεξάνδρια Οκάζιο-Κορτές/ ΑΟC, όταν είχε συζητηθεί για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ – καθώς και για στροφή προς τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, την υπεράσπιση κατώτατου μισθού και την «συμφιλίωση» με τα συνδικάτα που το P.D. επί πολύ αγνόησε, είναι μια επιλογή που δημιουργεί αν μη τι άλλο ενδιαφέρον.

*Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης υπήρξε Σύμβουλος για Ευρωπαϊκές υποθέσεις στα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας, Εξωτερικών και Πολιτισμού και σύμβουλος ευρωπαϊκών θεμάτων της Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών