Εκλογική επαλήθευση ζητημάτων. Σε αυτά ποικίλει η «ηλικία», από πολύ παλιά έως σχετικά πρόσφατα, αλλά και η «ένταση» με την οποία κατά καιρούς εμφανίζονται. Κοινό χαρακτηριστικό η επαλήθευσή τους σε όλες τις μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις. Με τη σημείωση πως δεν κάνω καμία ιεράρχηση παραθέτω λίγα απ’ αυτά.

(I) Αποχή. Η αλήθεια είναι πως υπήρξε αύξηση της αποχής επιβεβαιώνοντας την αυξητική τάση των τελευταίων χρόνων. Κι αυτό πρέπει να προβληματίζει τους πάντες. Η αποχή στις εκλογές αλλά και η γενικευμένη υποαντιπροσώπευση δεν είναι κάτι νέο. Απλώς το 43,43% αποχή στις τελευταίες εκλογές έδωσε λαβή για να στηθούν «πολιτικές» εκτιμήσεις. Κατ’ αρχάς το τρομακτικό αυτό ποσοστό δεν καταγράφει όλη την αλήθεια. Γιατί:

(α1) Οι κατάλογοι ΔΕΝ έχουν εκκαθαριστεί από αυτούς/ες που «έφυγαν»[1]. Π.χ. ο πληθυσμός της Ελλάδος είναι 10,8 εκατ. (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ) και οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους (ήτοι οι άνω των 18) είναι 9.9 εκατ. Η διαφορά 900.000 είναι οι κάτω των 18 ετών. Όμως, μόνο οι μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου είναι 1.200.000 (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ). «Λείπουν» 300.000 συν τα παιδιά κάτω των 6 ετών.

(α2) Την τελευταία 5ετία, 300.000 συμπολίτες μας (οι 180.000 νέοι πτυχιούχοι) έχουν μεταναστεύσει. Είναι εγγεγραμμένοι αλλά δεν ψήφισαν. Όχι γιατί δεν θα ήθελαν αλλά γιατί δεν μπορούσαν. Όλοι αυτοί όμως μετρούνται στην αποχή. Παρεμπιπτόντως, κανείς τόσα χρόνια δεν ασχολήθηκε με τα εκατομμύρια Ελλήνων του εξωτερικού. Έτσι όμως αδυνατίζουν τη χώρα που θα είχε τεράστιο όφελος από τη συμμετοχή των αποδήμων στις εκλογές. Κάτι που κάνουν τα άλλα κράτη.  Ίσως πάλι να φοβούνται τις εκλογικές επιλογές των αποδήμων, αφού μακριά από το «είδος πρετεντέρη» των TV έχουν πιο καθαρή σκέψη.

Με βάση τα παραπάνω, εκτιμώ πως το 43,43% αποχή είναι εξωπραγματικό. Αυτό όμως δεν εμπόδισε σχεδόν όλους του πολιτικούς χώρους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) να βγάλουν «πολιτικά» συμπεράσματα κρασοκατάνυξης. Δεν θα αναφερθώ στις «παλιοσειρές» (Φώφη κ.λπ.) αλλά στον Ι. Καλλιάνο εκπρόσωπο τύπου της Ένωσης Κεντρώων. Γιατί είναι νέος άνθρωπος και επικαλέστηκε το γεγονός ότι είναι μαθηματικός. Την Δευτέρα των εκλογών στην ΕΡΤ μας είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το (1.925.904 ψήφοι x 100 / 9.840.525 εγγεγραμμένοι) 19,6% του Ελληνικού λαού. Άρα, μάρα, κουκουνάρα οπότε πάμε στα ουσιαστικά.

Είναι δεδομένο πως πήξαμε με προέδρους κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, συλλόγων, σωματείων, δεκαπενταμελών κ.λπ. Έχουμε τόσους πολλούς αντιπροσώπους που χρειάζονται πλέον και αυτοί αντιπροσώπους για να μπει τάξη στην πολυδιάσπαση αλλά δυστυχώς και στην έπαρση, το ναρκισσισμό και την εγκληματικότητα κάποιων εξ αυτών. Το εύλογο ερώτημα είναι πώς γίνεται να έχουμε τόσους πολλούς αντιπροσώπους και ταυτόχρονα υποαντιπροσώπευση; Η απάντηση είναι πως στη Ελλάδα δεν πλάστηκαν ποτέ Πολίτες.

Η πλειονότητα πλάστηκε ως «αμέτοχο αντιπροσωπευόμενο» άτομο. Σταδιακά και συστηματικά καλλιεργήθηκε μια ατροφική συμμετοχικότητα σε οτιδήποτε. Κάποιος «μεσσίας» θα πηγαίνει μπροστά (Κ. Καραμανλής, Α. Παπανδρέου, …, Α. Τσίπρας) και οι υπόλοιποι θα ακολουθούν. Αυτό που επικράτησε ήταν το «αντιπροσωπεύομαι, άρα υπάρχω». Αλλά η συμμετοχική δημοκρατία δεν είναι μια αξία που βρίσκεται στη φύση. Προϋποθέτει το πρώτο της συνθετικό. Τη συμμετοχή, που είναι μια αξία καθαυτή και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κάτι άλλο, γιατί τότε και η ίδια η δημοκρατία θα είναι άλλο πράγμα, όπως ήδη είναι.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, έχουμε περίσσεια αχρείων και όχι Πολιτών (με την έννοια που έδιναν στους όρους οι αρχαίοι ημών πρόγονοι [2]). Δεν υπάρχει ο «πολιτικός άνθρωπος». Η αντιπροσώπευση χωρίς συμμετοχή έθρεψε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Το άτομο αισθάνεται έναν εφησυχασμό και με τον καιρό απέβαλε το ένστικτο της ευθύνης, την εσωτερική διέγερση και τη δράση.

Πώς φτάσαμε σε μια συμμετοχική δημοκρατία χωρίς συμμετοχή; Οι αιτίες είναι πολλές αλλά δεν είναι του παρόντος άρθρου. Σκεφτείτε μόνο τούτο. Το 1813 ο Kόμης Capo d΄Istria (ο δικός μας Καποδίστριας), ίσως ο σπουδαιότερος Ευρωπαίος της παγκόσμιας διπλωματίας, δημιούργησε το συμμετοχικό ελβετικό κράτος ως πρότυπο αποκεντρωμένης διοίκησης και άμεσης δημοκρατίας. Ο άνθρωπος αυτός στον τόπο καταγωγής του δολοφονήθηκε από κάποιους «αντιπροσώπους» που διέκριναν τον κίνδυνο να χάσουν το δικαίωμα της «αντιπροσωπείας»!

(II) Σε ποιον ανήκει η βουλευτική έδρα; Το ερώτημα είναι «πανάρχαιο», έχει βρεθεί πολλές φορές στο προσκήνιο και τα εκλογικά δεδομένα προκαλούν να το ξανά σκεφτούμε. Ας μην το απαντήσουμε, τουλάχιστον να προβληματιστούμε. Δεδομένα [3]:

(α) Νομός Κοζάνης. Τον Ιανουάριο ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 33.078 ψήφους και εξέλεξε 3 βουλευτές. Πρώτη τη Ρ. Μακρή (12.722 σταυρούς) και δεύτερη την Ε. Ουζουνίδου (8.096 σταυρούς). Θυμίζω πως και οι δύο προσχώρησαν στη ΛΑΕ. Το Σεπτέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 29.818 ψήφους και η ΛΑΕ 2.469 ψήφους. Δηλαδή πολύ λιγότερους από αυτούς που είχε η Ουζουνίδου και πάρα πολύ λιγότερους (-10.253) από αυτούς που είχε μόνη της η Μακρή.

(β) Νομός Μεσσηνίας. Τον Ιανουάριο ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 33.504 ψήφους και εξέλεξε 4 βουλευτές. Πρώτο τον Θ. Πετράκο (13.566 σταυροί) και τρίτη την Ε. Ψαρέα (6.279 σταυροί). Και οι δύο προσχώρησαν στη ΛΑΕ. Το Σεπτέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 28.566 και η ΛΑΕ 3.130 ψήφους. Ήτοι 10.436 λιγότερες από αυτές που πήρε μόνος του ο Πετράκος.

(γ) Β’ Πειραιά. Τον Ιανουάριο ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 75.031 ψήφους και εξέλεξε 3 βουλευτές. Μακράν πρώτος ο Π. Λαφαζάνη (34.313 σταυροί). Το Σεπτέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 63.177 ψήφους και η ΛΑΕ 5.664 ψήφους. Ήτοι 28.649(!!) λιγότερες από αυτές που πήρε μόνος του ο Λαφαζάνης που ήταν το βαρύ χαρτί της ΛΑΕ αλλά και πρόεδρός της.

Αντίστοιχα είναι τα δεδομένα στην Α’ Αθήνας. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου (πρώτη σε σταυρούς) είχε πάρει 44.219 και η ΛΑΕ το Σεπτέμβρη πήρε 8.892 ψήφους. Ήτοι 35.327 λιγότερους από τις ψήφους που πήρε μόνη της η Κωνσταντοπούλου. Για την ιστορία στην Α’ Αθήνας με τη ΛΑΕ συμμετείχαν κι άλλα («βαριά») ονόματα που αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ (Μ. Μπόλαρη, Δ. Σπανού κ.λπ.). Αντίστοιχα και στην Β’ Αθήνας με επίσης βαριά ονόματα (Στρατούλης, Βαλαβάνη, Ήσυχος, Τόλιος, Νταβανέλος κ.λπ.)

Ερώτημα προς Λαφαζάνη, Στρατούλη, Πετράκο, Βαλαβάνη, κ.ά. (αλλά και Ν. Χουντή που κράτησε την έδρα του ευρωβουλευτή). Θεωρείτε πως την έδρα την πήρατε αποκλειστικά και μόνο γιατί ήσασταν αυτοί που είστε; Αν ναι, δικαίως σας ανήκει και καλά κάνατε και δεν την παραδώσατε στο κόμμα με το οποίο εκλεχτήκατε. Δεν σχολιάζω αν έχουν ή όχι δίκιο στις πολιτικές θέσεις τους. Το ερώτημα δεν αφορά καν τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Είναι διαχρονικό και το έθεσα στην αρχή.
Η έδρα ανήκει στο πρόσωπο που εκλέχτηκε ή στο κόμμα; Κόμμα που κυρίως και πάνω απ’ όλα είναι (ή πρέπει να είναι), μια συλλογική οντότητα και όχι αριθμητικό άθροισμα μεμονωμένων ατόμων. Άλλωστε στην πολιτική 1 + 1 ποτέ δεν κάνει 2. Το Σύνταγμα πολύ σωστά ορίζει (άρθρο 51 παρ. 2) πως: «Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος». Αυτό όμως απαντά στο τι αντιπροσωπεύει ο βουλευτής και όχι σε ποιον ανήκει η έδρα του βουλευτή.

Το παραπάνω ερώτημα έχει μια ακόμα διάσταση. Δεν ζούμε σε κοινωνία όπου homo homini lupus[4] ούτε όμως και σε κοινωνία αγγέλων. Υπάρχει λοιπόν πιθανότητα κάποιοι από τους 150+x της συμπολίτευσης (και γενικότερα από τους 300) να μην έχουν το απαιτούμενο «ανάστημα». Ο Συνταγματικός νομοθέτης θεωρεί αυτονόητο πως ο κάθε βουλευτής ξεχωριστά δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Τι γίνεται όμως όταν από μία, πέντε ή δέκα «βουλευτικές μύγες» εξαρτάται η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι, εκλογές.

Πιστεύω είναι λάθος να θεωρείται πως η έδρα ανήκει μόνο στο κόμμα ή μόνο στο βουλευτή. Ανήκει και στο κόμμα και στο βουλευτή. Τι θα γίνεται όταν ο βουλευτής, για οποιοδήποτε λόγο, θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί; Υπάρχουν εμπειρίες, ιδέες και προτάσεις, μπορούμε να το λύσουμε στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση προτάσσοντας Πολιτική ηθική και δημοκρατικό πνεύμα. Δεν είναι δα και ο τετραγωνισμός του κύκλου.

(III) Αδύναμη κυβέρνηση. Θεμελιώδες ερώτημα. Το «συνδετικό υλικό» μιας κυβέρνησης (μονοκομματικής ή όχι) ποιο είναι; Ο αριθμός των βουλευτών που θα έχει στη Βουλή; Αν θα είναι 151, 160 ή 170; Έτσι, αν έχει (π.χ.) 151 είναι μια κυβέρνηση «αδύνατη» που δεν μπορεί να κυβερνήσει και να εφαρμόσει (έστω) τα βασικά του προγράμματός της. Ενώ αν έχει 160, είναι «δυνατή» και μπορεί. Δηλαδή η δύναμη της κυβέρνησης δεν είναι η πολιτική και προγραμματική στερεότητα, ούτε η εμπιστοσύνη, η συμπαράσταση και συμπαράταξη ή έστω η ανοχή του ελληνικού λαού. Είναι ο αριθμός των εδρών που δίνει όχι ο κυρίαρχος λαός αλλά ο εκλογικός νόμος.[5]

Όλοι ξέρουμε δύο απλές αλήθειες. Πρώτη: Αν μια κυβέρνηση δεν έχει στέρεα πολιτική και προγραμματική βάση, με κανέναν αριθμό βουλευτών δεν μπορεί να κυβερνήσει. Δεύτερη και σημαντικότερη: Ο ελληνικός λαός ποτέ δεν έδωσε και ποτέ δεν θα δώσει σε κανένα κόμμα λευκή επιταγή. Αν λοιπόν μια κυβέρνηση δεν έχει δίπλα του τον ελληνικό λαό, όχι 160, όχι 170 αλλά και 200 βουλευτές να του δώσει ο εκλογικός νόμος, πάλι δεν πρόκειται να κυβερνήσει. Τουλάχιστον δημοκρατικά. Αν «κυβερνήσει» θα το κάνει με αυταρχισμό και έχοντας απέναντι το λαό.

Ενδεικτικά, το 2004 η ΝΔ του Καραμανλή ανέδειξε 165 βουλευτές. Ο Καραμανλής με την αυτοδυναμία των 165 ήταν «παντοδύναμος». Ε, και; Δεν διέλυσε τη Βουλή και οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές; Μήπως το έκανε γιατί ήθελε να γίνει «αυτοκράτορας» παίρνοντας 300 έδρες; Όχι βέβαια. Αν και στη Βουλή είχε μεγάλη πλειοψηφία, οι πολιτικές του «δεν περπάταγαν» και η χώρα πήγαινε ολοταχώς στα βράχια. Όπου και έπεσε, αν και ξαναπήρε αυτοδυναμία το 2007 για να προκηρύξει ξανά πρόωρες εκλογές το 2009, που τις έχασε.

Το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου που τον διαδέχτηκε είχε επίσης αυτοδυναμία, αφού πήρε 160 έδρες. Κι αυτός «παντοδύναμος» ήταν. Ε, και; Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε όλοι. Όπως ξέρουμε ότι τα προβλήματα δεν τα λύνουν οι αυτοδυναμίες και οι «ισχυρές» κυβερνήσεις. Τα λύνουν οι πολιτικές επιλογές που εξυπηρετούν το λαό και τη χώρα. Και αυτό είναι το θεμελιώδες ζήτημα που πολλοί προσπαθούν να κρύψουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Π.χ. στις τελευταίες εκλογές Βαγγέλης, Φώφη και Σταύρος μας φλόμωσαν για «εθνική Ελλάδος», «όλοι μαζί» κ.λπ. Συνεχίζουν και μετά απ’ αυτές επικαλούμενοι τα προβλήματα. Μα ακριβώς επειδή τα προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα η επίλυσή τους ή έστω η δρομολόγηση επίλυσής τους, δεν μπορεί να γίνει από συγκυβερνήσεις κομμάτων που δεν συμφωνούν στις πολιτικές επιλογές τους. Βεβαίως, είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο» η αξιοποίηση ανθρώπων με γνώσεις και εμπειρίες που δεν είναι αντίθετοι στις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης.

(IV) Χρυσή Αυγή. Το αυγό του φιδιού έχει ήδη σπάσει. Κάποιοι πίστευαν πως η ΧΑ τούς είναι χρήσιμη. Πως είναι η χρυσή ευκαιρία να εμφανίσουν τους εαυτούς τους ως δημοκράτες. Να εμφανιστούν ως οι φρουροί της έννομης τάξης και της ομαλότητας. Πως είναι η χρυσή ευκαιρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών της καταστροφής της χώρας και του λαού, να στρέψουν αλλού τα φώτα και να εμφανιστούν οι ίδιοι ως σωτήρες.

Πλέον ως Dr Frankenstein διαπιστώνουν, μαζί με όλους μας, πως το δημιούργημά τους αυτονομήθηκε σε επικίνδυνο βαθμό. Δεν θα σχολιάσω τα ποσοστά της ΧΑ παρά μόνο στο εκλογικό κέντρο του Αγ. Δημητρίου Αμπελοκήπων, όπου από το 9,2% του Ιανουάριου αυξήθηκε στο 11,2%. «Θυμίζω» πως Λέσβος, Κως, … , Αγ. Παντελεήμονας δεν είναι στους Αμπελόκηπους που δεν έχουν μετανάστες και πρόσφυγες. Εκεί όμως ψηφίζουν οι αστυνομικοί.

Ενδεικτικά εκλογικά τμήματα (σε παρένθεση τα % ποσοστά της ΧΑ του 2012 όταν όμως δεν ψήφιζαν σ’ αυτά οι αστυνομικοί). Στο 801 15,94% (6,32%), 802 16,9% (4,47%), στο 805 15% (6,57%). Δοθέντος ότι ο μέσος όρος ψηφοφόρων ανά εκλογικό τμήμα είναι 550 και οι αστυνομικοί που ψηφίζουν είναι το 20 – 30% των ψηφοφόρων, προκύπτει ότι οι αστυνομικοί ψήφισαν ΧΑ σε ποσοστό 40 – 50%. Κοντολογίς, ο ένας στους δύο ψηφίζει ΧΑ. Αυτό από μόνο του είναι διείσδυση της ΧΑ στο ευαίσθητο αυτό τμήμα του κράτους.

Οι άνδρες και γυναίκες αστυνομικοί γνωρίζουν τι είναι φασισμός, ή τουλάχιστον οφείλουν να γνωρίζουν. Παρότι λοιπόν ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, οι μισοί ψήφισαν τους φασίστες της ΧΑ. Δεν λέω πως αυτοί είναι ή έγιναν φασίστες. Αλλά το να ψηφίζουν οι μισοί τους φασίστες και εγκληματίες της ΧΑ (των οποίων ο αρχηγός ανέλαβε την «πολιτική ευθύνη» για τη δολοφονία του Π. Φύσσα), είναι μείζον πρόβλημα για τη Δημοκρατία. Όταν όμως το πανελλήνιο βοούσε με το ζήτημα αυτό, ο τότε υπουργός Δημοσίας Τάξης Νίκος Δένδιας επέμενε πως δεν υπάρχει καμία διείσδυση της ΧΑ στην αστυνομία και απειλούσε την εφημερίδα Guardian με μηνύσεις.

Πολλοί λένε πως η ΧΑ και τα υψηλά ποσοστά που πήρε στις εκλογές είναι αποτέλεσμα της κακής εσωτερικής κατάστασης. Ανεργία, φτώχεια, υποβάθμιση παιδείας, υγείας κ.λπ. Προφανώς και όλα αυτά συντέλεσαν τα μέγιστα και οι ευθύνες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιες και για την επώαση του αυγού του φιδιού. Πείτε μου όμως, σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Βουλγαρία, Ρουμανία και σε άλλες χώρες δεν υπάρχει αντίστοιχη ανεργία, φτώχεια, υποβαθμισμένη παιδεία και υγεία; Βεβαίως και υπάρχει.

Γιατί λοιπόν δεν έχουν και οι χώρες αυτές τη «ΧΑ» τους; Σύμφωνοι, υπάρχουν εθνικιστικά κόμματα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και με την κατάσταση στη γερμανική  Ευρώπη αυξάνουν τα ποσοστά τους. Άλλο όμως εθνικιστικό κόμμα (η ΧΑ δεν είναι τέτοιο) και άλλο φασιστικό, που ταυτόχρονα είναι και εγκληματική οργάνωση και παρακράτος. Γιατί μόνη η Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη έχει αυτό το θλιβερό προνόμιο; Την απάντηση μας τη δίνει η Ιστορία.

Η κλεπτοκρατική ολιγαρχία στην Ελλάδα πάντα δρούσε υπό την προστασία του ξένου παράγοντα. Χρησιμοποιούσε το παρακράτος, προκειμένου να φοβίσει τον ελληνικό λαό και να παραμείνουν οι εκλεκτοί της στην κυβερνητική εξουσία. Θυμίζω τη δολοφονία του Γ. Λαμπράκη και το «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» του Κ. Καραμανλή. Τη δολοφονία του Πέτρουλα, του Τεμπονέρα, του Γρηγορόπουλου, του Φύσσα. Των «γνωστών αγνώστων» και των δράσεών τους που κατά έναν περίεργο τρόπο ποτέ δεν συλλαμβάνονται. Αλλά και τη χούντα των συνταγματαρχών.

Οι παρακρατικοί μηχανισμοί και τα «σταγονίδια» του Αβέρωφ ποτέ δεν εκκαθαρίστηκαν. Για την κλεπτοκρατική ολιγαρχία και τους πολιτικούς της εκφραστές στη ΝΔ, ισχύει το «ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρειαστούν». Όσοι πάλι πιστεύουν πως η ΝΔ θέλει ή μπορεί να αλλάξει και να γίνει κάτι άλλο, το λιγότερο πλανώνται.[6] Αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε πως ξυπνάμε αύριο και η ΧΑ έχει ως δια μαγείας εξαφανιστεί, η ακροδεξιά, ως ιδεολογικός πολιτικός χώρος, θα συνεχίσει να υπάρχει και θα βρει ή θα φτιάξει άλλη στέγη.

Η οικονομική καταστροφή χωρών και λαών (ειδικά μικρών και μεσαίων στρωμάτων) είναι το βούτυρο στο ψωμί των ακροδεξιών εθνικιστικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη. Η μετανάστευση, που δεν είναι απαραίτητο να προέρχεται από τριτοκοσμικές χώρες, απλώς την ενισχύει. Αυτά άλλωστε, τα ακροδεξιά εθνικιστικά κόμματα, είναι ήδη συστημικές δυνάμεις και σε πολλές χώρες συμμετέχουν στις κυβερνήσεις. Τέτοια κόμματα υπάρχουν στον φτωχό ευρωπαϊκό νότο αλλά και στον πλούσιο βορρά (π.χ., Σκανδιναβικές χώρες). Όσο η γερμανική Ευρώπη προωθεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές εξαθλίωσης, τόσο περισσότερο θα αναβιώνει ο εθνικισμός και θα ξαναγίνεται, όπως και στο παρελθόν, «θρησκεία» που θα τροφοδοτεί την εθνικιστική ακροδεξιά.

(V) Τελευταία ευκαιρία. Δεύτερη ευκαιρία, άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει, μηδενική χρονική ανοχή κ.λπ. Τα ΜΜΕ αλλά και πολλοί από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους ήδη άρχισαν το «μπαλαμούτι». Πιο σωστά δεν άρχισαν, αλλά συνεχίζουν αυτό που ξεκίνησαν τον Ιανουάριο. Μαζί, βεβαίως από διαφορετική αφετηρία και με διαφορετική στόχευση, ΚΚΕ και ΛΑΕ. Αυτό που ουσιαστικά επιχειρούν είναι η καλλιέργεια αδημονίας και μιας απαίτησης για «εδώ και τώρα» επίλυση των προβλημάτων.

Προσπαθούν, δηλαδή, να επιβάλουν μια αδημονία στην ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος και στο διώξιμο της συμμορίας και μάλιστα όλο αυτό να γίνει ανώδυνα. Χωρίς δυσκολίες και χωρίς προβλήματα. Φαίνεται αντιφατικό το διεφθαρμένο χθες και τα ΜΜΕ του να προσπαθεί να επιβάλει αυτήν την αδημονία. Όμως δεν είναι. Αυτοί ξέρουν τους εαυτούς τους. Ξέρουν πως ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μια συμμορία μαύρου χρήματος με αδιαφανείς επιχειρηματικές και πολιτικές σχέσεις και αιχμή του δόρατος τα ΜΜΕ.

Καλλιεργούν λοιπόν αδημονία ποντάροντας στο γεγονός πως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Μόνο που αυτό το ξέρει πλέον και ο ελληνικός λαός. Άλλωστε, αν υπήρχαν εύκολες λύσεις θα εφαρμοζόταν από τις πολιτικές δυνάμεις του διεφθαρμένου χθες. Οι δυνάμεις της αριστεράς και οι ευρύτερες πατριωτικές δυνάμεις, κλήθηκαν από την ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα γιατί ακριβώς έχουν πλέον εξαντληθεί οι εύκολες λύσεις. Οι βραχυχρόνιες, οι μη βιώσιμες λύσεις.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να κρατήσει, όπως έκανε και σ’ αυτές τις εκλογές, το πείσμα, το όνειρο, την ελπίδα και την προσμονή. Οι παλιότεροι από μας που ζήσαμε τη χούντα, ξέραμε κάτι για αυτήν. Ξέραμε πως θα τη ρίξουμε και είμαστε πεισμένοι γι’ αυτό. Ακριβώς το ίδιο αίσθημα ελπίδας και προσμονής πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Να έχουμε εμπιστοσύνη ότι μπορούμε να γίνουμε και να είμαστε αισιόδοξοι. Κι αυτό είναι κάτι που η κυβέρνηση πρέπει πράγματι να εμπεδώσει στον ελληνικό λαό.

Με μέτρα ανακούφισης των πιο φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων όπως ήδη ξεκίνησε να κάνει. Με την εμπιστοσύνη που πρέπει να εμπνεύσει στα δύσκολα που έρχονται. Αν ο λαός δεν έχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση θα την αφήσει τιμωριτικά να καταρρεύσει. Στον πυρήνα της πολιτικής της πρέπει να μπει η μάχη ενάντια στις ανισότητες και την αδικία. Λογικό είναι που οι απαιτήσεις έχουν μεγαλώσει και πρέπει και η κυβέρνηση να ανταποκριθεί στην αυξημένη απαιτητικότητα. Άλλο πράγμα όμως η απαιτητικότητα του λαού και άλλο η αδημονία που καλλιεργεί η ολιγαρχία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι.

ΥΓ. Τελικά οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο. Οι δημόσιες αρχές και επιχειρήσεις είναι ανήθικες, αδιαφανείς, δυσλειτουργικές και όλο το κακό συναπάντημα. Αντίθετα, οι ιδιωτικές οτιδήποτε κάνουν είναι καλώς καμωμένο. Είναι a priori ηθικές, διαφανείς κ.λπ. Γι’ αυτό τα πάντα πρέπει να τα διαχειρίζονται οι ιδιώτες. Προτείνω να … ιδιωτικοποιηθεί η «Volkswagen». Τι έγινε βρε νεοφιλελέδες; Κατάπιατε τη γλώσσα σας;
 
Παραπομπές:

• [1] Προσωπικά σε εκλογικό κέντρο είδα δεκάδες εγγεγραμμένους με έτη γεννήσεως πριν το 1920 (ένας ήταν το 1904). Συγνώμη, αλλά είναι απίθανο να ζουν ακόμα.
• [2] Στην Αθήνα του Περικλή (κι όχι μόνο) το να είσαι πολίτης δεν σήμαινε μόνο ότι αποτελείς μέρος του συνόλου, αλλά και ότι συμμετέχεις στην κοινή ζωή. Αυτή εκδηλωνόταν σε τρία επίπεδα. Πρωτίστως το πολιτικό, δηλαδή τη λήψη αποφάσεων που αφορούν την κοινότητα. Το στρατιωτικό, δηλαδή την άμυνα απέναντι σε επίθεση από εξωτερικό εχθρό και τέλος το θρησκευτικό επίπεδο. Αυτό που σήμερα θα λέγαμε «παθητικός» πολίτης δεν υπήρχε και πρακτικά δεν υπάρχει λέξη με αυτή την έννοια στο ελληνικό λεξιλόγιο. Όποιος δεν μετείχε στα κοινά δεν ήταν απράγμων, αλλά αχρείος (από τον «Επιτάφιο» του Περικλή). Δηλαδή άχρηστος και ανάξιος να ζει με τους Αθηναίους στην ίδια κοινωνία.
• [3] Η αναφορές στη ΛΑΕ γίνονται μόνο και μόνο γιατί είναι «χθεσινά» δεδομένα και τα θυμόμαστε. Δεν θα άλλαζε τίποτα αν παρέθετα δεδομένα άλλων εκλογών.
• [4] Σημαίνει «ο άνθρωπος για τους ανθρώπους λύκος»
• [5] Από την αγόρευση του Βενιζέλου στην Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος (8/11/2006). «Ο Α. Παντελής έχει αποδείξει επιστημονικά ότι από το 1961 και μετά, όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις, εάν γίνονταν με οποιοδήποτε από τα ισχύοντα εκλογικά συστήματα, θα οδηγούσαν με ελάχιστες αποκλίσεις στο ίδιο εκλογικό, στο ίδιο αριθμητικό αποτέλεσμα κατανομής εδρών». Η διαπίστωση αυτή επαληθεύεται και για τις τελευταίες 8 εκλογικές αναμετρήσεις (από το 2000 έως και το 2015). Προς τι λοιπόν τόση φασαρία για δύο ή τρεις βουλευτικές έδρες παραπάνω;
• [6] Πριν πολλά χρόνια Μεϊμαράκης, Βουλγαράκης, Σαμαράς κ.ά. με «Rangers» και «Κένταυρους» (πληρωμένοι μπρατσαράδες που πολλοί δεν ήταν καν φοιτητές), έδερναν, τρομοκρατούσαν, έσπαγαν βιτρίνες κ.λπ. για να φτάσουν (το 1991) στη δολοφονία του Τεμπονέρα. Τότε στις παρέες λεγόντουσαν. «Ρε συ, φαντάζεσαι το Μεϊμαράκη να γίνει βουλευτής;» «Και καλά ρε βουλευτή, τον φαντάζεσαι πρωθυπουργό;». «Όχι ρε πούστη μου, θα πάω μόνος μου στα ξερονήσια.» Και άλλα τέτοια. Αντίστοιχα λεγόντουσαν στις παρέες για τον Μάκη Βορίδη, γραμματέα της ΕΠΕΝ (της νεολαίας του Γ. Παπαδόπουλου). Μέχρι στιγμής τον είδαμε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ, αλλά «έχει ο Θεός». Πλέον είμαστε στο 2015. Φαντάζεστε τον Η. Κασιδιάρη πρωθυπουργό; (Δεν χρειάζεται να απαντήσετε).