Όλη η Ελλάδα θρηνεί τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον 20χρονο νέο που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία μη αντέχοντας τη βάναυση σκληρότητα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε Δεν είναι μόνο οι νταήδες της Γαλακτοκομικής Σχολής ή η αδιαφορία των καθηγητών του που οδήγησαν τον Βαγγέλη κοντά στην λίμνη εκείνη την 6η Φεβρουαρίου και στην απίστευτα μοναχική και θλιβερή κατάληξη του.

Και ξαφνικά με την τραγική είδηση του θανάτου του όλοι, μα όλοι, ευαισθητοποιηθήκαμε στα θέματα ενδοσχολικής βίας, στα θέματα της διαφορετικότητας και του δικαιώματος σε αυτήν, στα θέματα του σεβασμού και της μη στοχοποίησης ορισμένων ατόμων ή ορισμένων ομάδων, στα θέματα εκείνα γενικά που θα απασχολήσουν την επικαιρότητα για καμιά βδομάδα και μετά θα ξαναξεχαστούν μέχρι την επόμενη πολύκροτη υπόθεση που, όπως και αυτή του Βαγγέλη, θα γίνει για λίγες μέρες πρώτη είδηση στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο.

Είμαστε όλοι έτοιμοι να υψώσουμε το δάχτυλο και να καταδείξουμε τους ενόχους. Να αρθρώσουμε μεγαλόστομες κατηγόριες και να απομονώσουμε το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός από το γενικότερο του πλαίσιο, να αποπέμψουμε τις ευθύνες μας ως κοινωνία και να απενεχοποιήσουμε ένα ολόκληρο περίπλοκο πλαίσιο που περιλαμβάνει τον τόπο, τα ήθη και τα έθιμα, την οικογένεια και το στενό περιβάλλον του αδικοχαμένου νέου.

Έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο από φωνές αγανάκτησης και θυμού, από ψυχοκοινωνικές αναλύσεις παντός είδους, από σχόλια, σκίτσα και δηλώσεις επωνύμων – καλλιτεχνών και άλλων πολλών – από φωτογραφίες του Βαγγέλη  αλλά και των φερόμενων ως θυτών του στην Σχολή. Όμως, αναρωτιέμαι, πόσο βαθιά πρέπει να πάει το μαχαίρι ώστε να βρούμε τι και ποιος πραγματικά έφταιξε και φταίει για φαινόμενα σαν αυτά μέσα στο πλαίσιο μιας σκληρής σύγχρονης πραγματικότητας, που ο εκφοβισμός, ο αποκλεισμός  και το bullying αποτελούν μια σχεδόν αποδεκτή καθημερινότητα που αναπαράγεται και προωθείται με διάφορους τρόπους και με διάφορα μέσα.

Θυμίζω τις πάλαι ποτέ «καλόγουστες» εκείνες τηλεοπτικές εκπομπές όπου ολόκληρη σειρά περιθωριακών δυστυχισμένων ανθρώπων προωθούνταν ως τραγουδιστές και καλλιτέχνες και γινόντουσαν το επίκεντρο της κοροϊδίας όλου του πανελληνίου. Ποιός ξεχνάει τον Catman ή την «έξω από τα δόντια» που παρήλαυναν από το δημοφιλές freakshow; Θυμίζω την στοχοποίηση των χοντρών και των άσχημων, των διαφορετικών, από όλες τις lifestyle μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης.

Θυμίζω την δήθεν αθώα κοροϊδία και στοχοποίηση των ομοφυλόφιλων από μια ανεπίτρεπτα μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αλλά και τις σοβαρές τραυματικές επιθέσεις εναντίον τους από τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής και όχι μόνο. Θυμίζω την ρατσιστική και ντροπιαστική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης στο θέμα των μεταναστών και τον εκφοβισμό τους από τους νεοναζί χρυσαυγίτες ή τον βασανισμό τους στα χέρια των εργοδοτών τους.

Θυμίζω το bullying που έχουν υποστεί τόσοι και τόσοι άνθρωποι στον βωμό της κίτρινης αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας αλλά και τον δημόσιο εξευτελισμό τους. Θυμίζω τον εκφοβισμό των πολιτών αυτής της χώρας που εξαπολύθηκε από την σημερινή αντιπολίτευση πριν τις εκλογές για την καταστροφή που έρχεται αλλά και τη χλεύη και τις απειλές των Ευρωπαίων συνεταίρων μας.

Σε αυτή τη κοινωνία μεγάλωσαν, με αυτά τα πρότυπα γαλουχήθηκαν και οι συγκεκριμένοι νταήδες της Γαλακτοκομικής Σχολής. Σε αυτήν την κοινωνία,  που έχει αποδεχτεί σιωπηρά τον εκφοβισμό ως τρόπο ζωής, μεγάλωσε και ο Βαγγέλης που δυστυχώς δεν έμαθε στη σύντομη ζωή του να αντιστέκεται, που δεν του έμαθε κανείς να είναι υπερήφανος και ασφαλής για αυτό που είναι, που δεν είχε κανέναν τελικά – ούτε οικογένεια, ούτε δάσκαλο, ούτε φίλο, ούτε κρατικό μηχανισμό – να στραφεί ώστε  να του δώσει στήριγμα και θάρρος ως ώφειλε.

Αν όμως αυτό το ευαίσθητο παιδί που μας κοιτάει μέρες τώρα με το μελαγχολικό του απόμακρο βλέμμα, αν αυτός ο νέος που «έφυγε» μόνος του και φοβισμένος σε μια απόμερη περιοχή πολύ μακριά από το σπίτι του, καταφέρει να συγκεντρώσει και να εκφράσει την συσσωρευμένη οργή ενάντια στον εκφοβισμό και να αποτελέσει με τον θάνατό του το σύμβολο της ολοκληρωμένης και σε βάθος αντίστασης σε αυτόν, αν αποτελέσει το έναυσμα να χτιστεί επιτέλους μια κοινωνία ανοιχτή, μια κοινωνία δίκαιαη και δεκτική στην κάθε είδους διαφορετικότητα, τότε τουλάχιστον θα έχει κάποιο νόημα όλη αυτή τραγωδία. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι ο δρόμος μπροστά είναι ακόμα πολύ μακρύς και δύσβατος, απαιτεί θεσμικές αλλαγές, πολιτική βούληση, εκπαίδευση και κοινωνική συνείδηση, απαιτεί αντίσταση και υποστηρικτικούς μηχανισμούς τόσο προσωπικούς όσο και κρατικούς.

Και φοβάμαι ότι όσο η βία και η μισαλλοδοξία βρίσκουν εκφραστές και χώρο έκφρασης σε όλα τα πεδία και σε όλους τους τομείς  της πολιτικής, κοινωνικής και προσωπικής ζωής μας,  όταν τα φώτα της δημοσιότητας θα σβήσουν – και σίγουρα αργα ή γρήγορα θα σβήσουν – ο Βαγγέλης θα μείνει ένα μεμονωμένο τραγικό σύμβολο και ο άδικος θάνατός του μια ακόμα θλιβερή στατιστική.