1. Ο λόγος για το σώμα μας ανήκει σε εμάς. Εμείς το ορίζουμε. Ο εμβολιασμός αποτελεί ιατρική πράξη που παρεμβαίνει στη φύση μας. Γι’αυτό   προϋποθέτει κατ’ αρχήν την ενήμερη συναίνεση του προσώπου. Αυτό είναι σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και προσωπικότητας.  Αλλιώς δεν γίνεται. Για το λόγο αυτό, η συζήτηση περί καθολικού υποχρεωτικού εμβολιασμού συνιστά εκτροπή από τα στοιχειώδη της φιλελεύθερης δημοκρατίας και ανοίγει επικίνδυνους δρόμους για το πολίτευμά μας. Δεν μπορεί η πολιτεία χωρίς τη συναίνεση των ανθρώπων να παρεμβαίνει στο σώμα τους. 

2. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός ωστόσο για συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες δεν αποτελεί επ’ουδενί ίδιας τάξης ηθικό ζήτημα. Εφόσον σκοπεύω να μπω στο αμφιθέατρο να κάνω μάθημα μεθαύριο, θα πρέπει να είμαι εμβολιασμένος. Τελεία και παύλα. Αν δεν θέλω να εμβολιαστώ, κρατώ το δικαίωμα μου να αρνούμαι, η πολιτεία όμως έχει κι αυτή το δικαίωμα και το καθήκον να μου αρνηθεί να μπω στο αμφιθέατρο. Αν η πίεση του ότι η άρνησή μου να εμβολιαστώ με καταστήσει άνεργο και με οδηγήσει στο να συναινέσω στον εμβολιασμό, τότε στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε παραβίαση της αξιοπρέπειάς μου. Διότι, σε τελευταία ανάλυση συναινώ, έστω υπό την απειλή κοινωνικών καταναγκασμών. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι που θα το κάνω. Πρόκειται για όρο  που θέτει το κράτος προκειμένου να διαφυλάξει το αγαθό της δημόσιας υγείας και ασφάλειας. Αν δεν θέλω να με ψαχουλεύουν οι αστυνομικοί που ελέγχουν τους επιβάτες των αεροπλάνων, έχω πάντα το δικαίωμα να μην ταξιδέψω με αεροπλάνο.  Δεν έχω όμως το δικαίωμα να διεκδικώ να μην ψαχουλεύουν εμένα και να ψάχνουν τους άλλους.

Αν λοιπόν πάλι, είμαι τόσο βαθιά πεπεισμένος ότι δεν πρέπει να εμβολιαστώ και αναλαμβάνω τον κίνδυνο ή την ευθύνη ότι θα χάσω τη δουλειά μου, τότε το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα να με εμβολιάσει. Μου φαίνεται αυτονόητο.

Ξαναλέω: ο κοινωνικός καταναγκασμός του φόβου ότι θα μείνω άνεργος δεν συνιστά παραβίαση της ενήμερης συναίνεσής μου.  Ξέρω – ή περίπου ξέρω – τι θα μου συμβεί αν εμβολιαστώ και ξέρω τι θα μου συμβεί αν δεν εμβολιαστώ. Έτσι αποφασίζω.

Γράφω το παραπάνω διότι αφενός με ενοχλεί αφόρητα ο κρατικός αυταρχισμός και ο στιγματισμός των ανθρώπων που ασκούνε κριτική στην υγειονομική διαχείριση της πανδημίας και της υπερεπένδυσης όλων των πόρων στο εμβόλιο. Βλέπω συνανθρώπους που υπό το καθεστώς του φόβου έχουν χάσει τη λογική τους… Έχουν χάσει δηλαδή βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά τους.

Με ενοχλεί όμως από την άλλη,  μια βαθιά αντικοινωνική και ατομικιστική στάση που παρατηρώ σε άλλους ανθρώπους που αρνούνται τον εμβολιασμό (και μάλιστα στο όνομα υποτιθέμενων συλλογικών ιδανικών) σε μια στιγμή όπου η κοινωνία βιώνει μια βαθιά υγειονομική κρίση και θα ζορίζεται για καιρό ακόμη.

Θέλω τέλος να πω ότι δεν βλέπω τίποτε το σύνθετο στον προηγούμενο συλλογισμό, τον οποίο θεωρώ ότι μπορεί να αποτελέσει τη βάση για να προχωρήσουμε στις πραγματικά δύσκολες συζητήσεις και τις αποχρώσεις περί ηθικής και υγειονομικής απειλής που έρχονται στους δύσκολους και αβέβαιους καιρούς που έπονται.

Από το facebook