Οι αποκαλύψεις των τελευταίων 24ώρων από τα Wikileaks, φανερώνουν ότι το ΔΝΤ δεν λειτουργεί ως “τεχνικός σύμβουλος” αλλά ως πολιτικός επικυρίαρχος που παίζει πολιτικά παιχνίδια επιβολής. Και ο οποίος, ουσιαστικά απειλεί την Ελλάδα και τους Έλληνες με πιστωτικό γεγονός, εκβιάζοντας την Κομισιόν και τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Γερμανίας.
 
Το 2009 η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άφησε δημόσιο έλλειμμα 15,5 % , δημόσιο χρέος 125%, και μια Ελλάδα με προβληματική διοίκηση και υψηλά ποσοστά φοροδιαφυγής, διαφθοράς και κοινωνικών ανισοτήτων. Η φορολόγηση των πλουσίων στην Ελλάδα ήταν και δυστυχώς παραμένει σε μεγάλο βαθμό εθελοντική υπόθεση.
 
Στα 5 χρόνια λιτότητας, όπως επιβλήθηκε από τα δύο πρώτα μνημόνια στην Ελλάδα, πάρθηκαν μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής 60δις ευρώ για να υπάρχει μία δραστική και γρήγορη μείωση του ελλείμματος. Απορρίφθηκε η πρόταση τεχνοκρατών του ΔΝΤ το 2010, για ένα κούρεμα του δημόσιου χρέους τότε, το οποίο θα μπορούσε να διευκολύνει μια πιο δίκαιη και ήπια δημοσιονομική προσαρμογή για να προστατευθούν τα συμφέροντα των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, οι οποίες ήταν εκτεθειμένες σε ελληνικά ομόλογα.

Το αποτέλεσμα αυτής της άγριας μονομερούς λιτότητας είναι 25% ύφεση, 25% ανεργία και ανεργία στους νέους πάνω από 50% και την ίδια ώρα  αύξηση του δημόσιου χρέους αντί για μείωση και αύξηση της ακραίας φτώχειας. Και μια μεγάλη διαρροή εγκεφάλων (brain drain). Πάνω από 200.000 νέα παιδιά, με πολύ καλές σπουδές και δυνατότητες, για τους οποίους οι ελληνικές οικογένειες αλλά και το ελληνικό κράτος, μέσω του προϋπολογισμού του, επένδυσε πολλές δεκάδες δις ευρώ, δουλεύουν στο εξωτερικό, γιατί δε βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα.
 
Η συνταγή που επιβλήθηκε ήταν η κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή: δραστική περικοπή μισθών, συντάξεων και κοινωνικού κράτους. Και αυτό το πρόγραμμα επιβλήθηκε στην Ελλάδα, κατά παρέκκλιση των ευρωπαϊκών συνθηκών, μέσα από ένα τρομακτικό έλλειμμα διαφάνειας και δημοκρατικής λογοδοσίας, και με δραστικό περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας.

Αυτά είναι επισημάνσεις που προκύπτουν ως κριτική και από τις εκθέσεις που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2014 ενέκρινε με μεγάλες πλειοψηφίες και την έκθεση Θέρκας (Cercas Report) για τις κοινωνικές επιπτώσεις και την αίρεση των κυρίων Κάρας και Γκονγκ, που επισημαίνουν όλα αυτά τα ελλείμματα.

Αυτό το πρόγραμμα όπως και ανάλογα προγράμματα σε άλλες χώρες -την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κύπρο- έκαναν και κάτι ακόμη, έφεραν το ΔΝΤ στην καρδιά της Ευρώπης. Το ΔΝΤ ως “τεχνικό σύμβουλο” επειδή η Ευρώπη δήθεν δεν είχε την απαραίτητη τεχνογνωσία και χρειαζόταν έναν τεχνικό σύμβουλο.

Τι φανερώνουν όμως οι αποκαλύψεις των τελευταίων 24ώρων από τα Wikileaks; Ότι το ΔΝΤ κάθε άλλο παρά λειτουργεί ως τεχνικός σύμβουλος. Ο κύριος Τομσεν στις συνομιλίες του με την υφιστάμενη του κυρία Βελκουλέσκου, μιλά ως πολιτικός επικυρίαρχος που παίζει πολιτικά παιχνίδια επιβολής. Και ο οποίος απειλεί την Ελλάδα και τους Έλληνες με πιστωτικό γεγονός λέγοντας ότι “πρέπει να τρενάρουν οι διαπραγματεύσεις, να φτάσουμε σε μία στιγμή που θα τελειώνουν τα χρήματα για να επιβάλλουμε τις θέσεις μας”. Αλλά εκβιάζει και την Γερμανική Κυβέρνηση, λέγοντας ότι θα τους πούμε “αφού μας θέλετε στο πρόγραμμα εμάς το ΔΝΤ πρέπει να δεχθείτε και αυτά που λέμε”, και κάνει και τον αξιολογητή της Κομισιόν λέγοντας ότι η Κομισιόν είναι πάρα πολύ υποχωρητική, δέχεται να συζητήσει και να βρει λογικούς συμβιβασμούς με την Ελληνική Κυβέρνηση κλπ.
 
Έχουμε δηλαδή ένα ΔΝΤ στην καρδιά της Ευρώπης που τα προηγούμενα χρόνια εφάρμοσε λάθος πολλαπλασιαστές προκαλώντας ένα σοκ υφεσιακό στην Ελλάδα (οι ίδιοι έχουν ομολογήσει ότι έκαναν λάθος στους πολλαπλασιαστές), εφάρμοσε νεοφιλελεύθερες συνταγές  που θυμίζουν Λατινική Αμερική που είναι αδύνατον να πετύχουν σε μία χώρα μέλος μιας ευρύτερης νομισματικής ένωσης και η οποία θέλει να έχει κοινωνικό κράτος, κράτος δικαίου, συλλογικές συμβάσεις, γι’ αυτό οδήγησαν στην κατάρρευση των συλλογικών συμβάσεων.
 
Αν γυρίσουμε πίσω στην περίπτωση της Ελλάδας, θα πρέπει να δούμε και πώς απαντάμε στο ερώτημα: Γιατί ειδικά στην Ελλάδα το πρόγραμμα απέτυχε παραπάνω απ’ ότι στην Πορτογαλία, στην Κύπρο, την Ιρλανδία; Γιατί έχει προκαλέσει πολύ μεγαλύτερο ανθρώπινο και κοινωνικό πόνο; Πολύ μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή;

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι σαν να βγαίνει από πόλεμο σε ότι αφορά την κοινωνία και την οικονομία της. 

Ένα στα τρία μηχανήματα που παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες στην Ελλάδα δε δουλεύει εξαιτίας αυτής της τρομερής ύφεσης, είναι σε αργία.
 
Αν θέλουμε να δούμε γιατί συνέβη αυτό θα πρέπει πέρα από την λάθος συνταγή της άγριας μονόπλευρης λιτότητας, να συνυπολογίσουμε και τους εξής παράγοντες:

1ον – τα προβλήματα ήταν πολύ μεγαλύτερα, καμιά χώρα δεν βρέθηκε με δημόσιο έλλειμμα 15,5 % το 2009 και το τονίζω αυτό διότι εκείνοι που το δημιούργησαν αυτό το έλλειμμα, η ΝΔ, ισχυρίζεται τώρα ότι θα νοικοκυρέψει την οικονομία και τα δημοσιονομικά.

Αλλά και 2ον – διότι οι πραγματικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν σε αυτή τη χώρα, δεν έγιναν. Εννοώ, τον εκσυγχρονισμό και την αποκομματικοποίηση της  διοίκησης, το δραστικό περιορισμό της φοροδιαφυγής με διεύρυνση της φορολογικής βάσης και τη δίκαιη κατανομή φόρων, τον περιορισμό της διαφθοράς, την απλούστευση της νομοθεσίας, την ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης και ένα αναπτυξιακό σχέδιο που αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα ικανό να προκαλέσει επενδύσεις.

Το συμπέρασμα που βγαίνει όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από όλες τις χώρες όπου επιβλήθηκε μνημόνιο και την Πορτογαλία, και την Ιρλανδία, και την Κύπρο, είναι ότι αυτή η άγρια μονομερής λιτότητα και η εμμονή στη νεοφιλελεύθερη απορύθμιση διαλύει την οικονομία, σκοτώνει τη δημοκρατία, αλλά απειλεί και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση με μια διαλυτική κρίση. Γιατί παράγει αισθήματα άρνησης και αντίδρασης δικαιολογημένης σε μια Ευρώπη η οποία υλοποιεί συνταγές και επιβάλει πολιτικές που έχουν μεγάλη αναντιστοιχία με αυτά που οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες περιγράφουν για ανάπτυξη, αλληλεγγύη, συνοχή κλπ.
 
Η σημερινή μας συνάντηση έρχεται και σε μία ιδιαίτερη επίκαιρη στιγμή, μετά από δύο γεγονότα, πολύ πρόσφατα, τα οποία έδωσαν τελείως αντιφατικές εικόνες για το ίδιο πράγμα.
Το ένα ήταν η διήμερη αποστολή του ΕΚ στην Αθήνα, με δωδεκαμελή αντιπροσωπεία απ’ όλες τις πολιτικές ομάδες.

Είδαμε τους πάντες, την Κομισιόν, τον Πρωθυπουργό, τους βασικούς οικονομικούς Υπουργούς, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, τις κοινωνικές οργανώσεις, τους επιχειρηματίες, τα συνδικάτα, ανεξάρτητους παρατηρητές, καθηγητές πανεπιστημίου, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τους πάντες.

Το συμπέρασμα που βγάλαμε και ήταν κοινό είναι ότι, η έγκαιρη και επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης είναι απολύτως εφικτή μέχρι το τέλος Απριλίου και αναγκαία και επείγουσα. Μας το είπαν όχι μόνο η Κυβέρνηση αλλά και κ. Κοστέλο από την Κομισιόν, και ο κ. Στουρνάρας από την Τράπεζα της Ελλάδας, και είπε ότι το θέλει και ο κ. Μητσοτάκης – ο επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης.

Και επίσης, μας δόθηκε η εντύπωση από όλους ότι, οι αποστάσεις που χωρίζουν την Ελληνική Κυβέρνηση από τους τρεις από τους τέσσερις εκπροσώπους των δανειστών που εκπροσωπούν την Ευρώπη, την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον ΕSM (Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας) είναι απολύτως γεφυρώσιμες.

Ο κ. Κοστέλο μας είπε για πρώτη φορά οι τρεις Ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν συμφωνήσει απολύτως μεταξύ τους τι χρειάζεται μέχρι το 2018 για την υλοποίηση της Συμφωνίας του Ιουλίου του 2014, μέτρα 3% του Ελληνικού ΑΕΠ σημαίνει 5,4δις ευρώ.

Συγκρίνετε αυτά τα 5,4δις ευρώ, με τα 60δις ευρώ που έχουν επιβληθεί τα 5 προηγούμενα χρόνια…

Μια μέρα μετά την ολοκλήρωση αυτής της αποστολής και τις δημόσιες δηλώσεις που έγιναν, ο πρόεδρος της επιτροπής μας ο κ. Gualtieri, έδωσε συνέντευξη τύπου στην Αθήνα και δήλωσε ότι θεωρεί, όχι μόνο επείγουσα, χρήσιμη και αναγκαία και για την Ευρώπη και όχι μόνο για την Ελλάδα την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, αλλά και απολύτως εφικτή.
 
Το δεύτερο γεγονός ήταν τα Wikileaks. Mία μέρα μετά “σκάει” η αποκάλυψη των Wikileaks, σ΄λυμφωνα με τα οποία ο κ.Τόμσεν ακύγεται να λέει “να τρενάρουμε την αξιολόγηση για να φτάσουμε το καλοκαίρι να τελειώσουν τα λεφτά για να εκβιάσουμε την επιβολή των λύσεών μας, να πάμε να πούμε στη Μέρκελ ‘ακούστε κα Μέρκελ αφού μας θέλετε πρέπει να δεχθείτε και αυτά που θέλουμε εμείς’ και να πούμε και στην Κομισιόν ‘μην είσαστε τόσο υποχωρητικοί, μην τα βρίσκετε με τους Έλληνες και την Ελληνική Κυβέρνηση, προσχωρήστε στην άποψή μας’…”

Η διαφορά είναι τεράστια, η Κομισιόν, ο ESM, και η ΕΚΤ με την Ελληνική Κυβέρνηση έχουν συμφωνήσει ότι αρκούν μέτρα 5,4δις, δηλαδή 3% του ΑΕΠ, για να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον μαραθώνιο καταστροφικής λιτότητας από τον οποίο υποφέρει ο ελληνικός λαός.

Και ο κ. Τόμσεν στο άρθρο του πριν ένα μήνα, στο οποίο επιμένει, λέει 50% επάνω, 4,5% του  ΑΕΠ,  9δις ευρώ.
 
Αυτά είναι επικίνδυνα παιχνίδια. Και γι’ αυτό νομίζω έχει ιδιαίτερη αξία, να περπατήσουν τα πράγματα με βάση αυτά που θέλουν οι περισσότεροι. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τα λεφτά στην Ελλάδα τα δανείζει η Ευρώπη.
Για το τρίτο πρόγραμμα, το ΔΝΤ δεν έχει βάλει ούτε ένα ευρώ. Και ακόμη δεν έχει αποφασίσει και αν θα μείνει ή όχι στο πρόγραμμα.
Από τη στιγμή λοιπόν που Ελληνική Κυβέρνηση και δανειστές συμφωνούν σε έναν δρόμο, αυτός πρέπει να προχωρήσει και πρέπει να προχωρήσει γρήγορα. Οι στόχοι που τίθενται μέσα από αυτήν την εμπειρία και την αξιολόγηση αφορούν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
 
Το ΕΚ πρέπει με βάση και όσα έχει ψηφίσει με τις προηγούμενες εκθέσεις του να επιμείνει να μπει οριστικό τέλος σε αυτήν την παρέκκλιση εκτός κοινοτικού δικαίου και ευρωπαϊκής νομιμότητας που συνιστούν τα μνημόνια και αυτές οι άγριες πολιτικές λιτότητας. Να διεκδικήσει το τέλος μιας καταστροφικής πολιτικής, περισσότερη διαφάνεια, δημοκρατική λογοδοσία, αλλά και μια αλλαγή πολιτικής για επιστροφή στην ανάπτυξη.
Το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα. Αν δούμε τα στοιχεία φαίνεται ότι στα χρόνια αυτά της κρίσης, έχουμε μία μεγάλη αύξηση του δημόσιου χρέους σε όλη της Ευρωζώνη και όχι μόνο στον Ευρωπαϊκό Νότο.

Και άρα χρειάζεται να επεξεργαστούμε πολιτικές αμοιβαιοποίησης ενός μέρους του χρέους. Γιατί αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιστροφή στην ανάπτυξη και φυσικά ένα μεγάλο αναπτυξιακό σχέδιο για τις χώρες που έχουν ιδιαίτερη ανάγκη, που έχουν υποφέρει περισσότερο από ανεργία και λιτότητα. Και αυτό μπορεί να γίνει όχι μόνο με την αξιοποίηση των εργαλείων που έχουν  θεσπιστεί όπως τελευταία το Ταμείο Γιούνκερ, αλλά και με το να γίνει πράξη επιτέλους το ζητάει και ο Ντράγκι.

Δεν είναι άποψη μόνο της Αριστεράς ότι, οι χώρες που έχουν δημοσιονομικό χώρο, που έχουν πλεόνασμα δημοσιονομικό, και που παραβιάζουν τις συνθήκες με δημοσιονομικές ανισορροπίες να τονώσουν τη δική τους ζήτηση και τις δικές τους επενδύσεις, έτσι ώστε να ξεφύγει και η Ευρώπη από μία περίοδο στασιμότητας στην οικονομία της, και ισχνής και πολύ αβέβαιης ανάπτυξης.
 
Καταλήγοντας θέλω να πω ότι, από τη γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την ταχύτερη επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη έχει συμφέρον όχι μόνο ο ελληνικός λαός αλλά όλη η Ευρώπη. Γιατί η ΕΕ αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή μια πολυκρίση. Μία οικονομία που ασθμαίνει, το προσφυγικό που επειδή αποτυγχάνει να το λύσει μόνη της η Ευρώπη το δίνει υπεργολαβία στην Τουρκία του Ερντογάν, τις τρομοκρατικές επιθέσεις τις πρόσφατες και το επικείμενο βρετανικό δημοψήφισμα που απειλεί με μία ευρύτερη αποσταθεροποίηση.

Άρα καταλήγω ότι, η γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, ο τερματισμός αυτής της άγριας λιτότητας και η διακοπή πολιτικών επιβολής από το ΔΝΤ στην καρδιά της Ευρώπης νεοφιλελεύθερων συνταγών λατινοαμερικάνικου τύπου, είναι win-win για όσους θέλουν μια Ευρώπη η οποία να προχωρά μπροστά και η οποία να υλοποιεί τους στόχους που θέτουν οι ίδιες της οι Συνθήκες.

Γιατί αλλιώς, αν αυτό αποτύχει, τότε θα ενισχυθεί η ακροδεξιά ατζέντα, η οποία έχει ως στόχο τη διάλυση της Ευρώπης και την έκρηξη περαιτέρω των ανισοτήτων.
 
* Ο Δημ. Παπαδημούλης είναι Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ