Δεν υπάρχει μία πραγματικότητα.

Συν τοις άλλοις, οι πολλές πραγματικότητες δεν αντιστοιχούν σε μία ερμηνεία, η Ιστορία είναι μπάμπουσκα: Η μεγάλη κούκλα κρύβει τη μικρότερη, την ακόμη πιο μικρή κι αυτό συνεχίζεται έως ότου αποκαλυφθεί η ελάχιστη εκδοχή.
 
Ακόμη και στην περίπτωση κατά την οποία το παραπάνω είναι κατανοητό και αποδεκτό (συνειδητά ή διαισθητικά, μικρή σημασία έχει) από οποιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο, τα ταυτόχρονα, φονικά τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου, παραμένουν ανερμήνευτα.
 
Ακόμη και στην περίπτωση κατά την οποία λάβει κανείς – στοιχειωδώς – υπόψιν του, τα γεωπολιτικά παιχνίδια των τελευταίων 25 ετών (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Ιράκ, Συρία, Μέση Ανατολή, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, πρώτος και δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου,  προσχηματικά ιδεολογήματα, 11η Σεπτεμβρίου, Γκουαντάναμο, καλοί – κακοί, χριστιανοί – μουσουλμάνοι, Δύση – Σταυροφορίες, ιεροί πόλεμοι και ακονισμένα σπαθιά μαρτύρων), η καρδιά και ο νους αρνούνται να κατανοήσουν.
 
Ενδεχομένως «αυτό» – η σύγχυση, η αδυναμία προσέγγισης του παραλόγου και η βαθιά, ανείπωτη θλίψη που ακολουθεί – συμβαίνει μόνο σε κανονικούς ανθρώπους. Σε όσους εδώ και χρόνια αισθάνονται δυσανεξία με την κυρίαρχη «ευρωπαϊκή πολιτική», σε όσους επιμένουν ότι, η εικόνα της φοβικής, μισερής, σκυμμένης στο μπακαλοτέφτερο του γερο – Λαδά, Ευρώπης, που το μόνο που ξέρει είναι να κάνει big business (σε επίπεδο μονοπρόσωπης εταιρείας, τίποτα το μεγαλοπρεπές), απλά, δεν είναι η Ευρώπη. Είναι κάτι άλλο. Υποδεέστερο.
 
Οι πολιτικοί της Ευρώπης, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά και ειδικά από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και έπειτα, δηλαδή, όλοι όσοι εκλέξαμε με την ψήφο μας, αποδείχτηκαν ρέπλικες. Αντίγραφα πρωτοτύπου. Εξού και δεν κατάφεραν (ή, αυτό υποκρίνονταν) να δουν τη «μεγάλη εικόνα». Που σημαίνει, να κάνουν εξωτερική πολιτική με αξιώσεις.
 
Τα παιδιά διδάσκονται για την Ευρώπη, με σημείο εκκίνησης τον (φωτοδότη) Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Εκτός αυτού, πάντα υπάρχει ένας παππούς, ένας γονιός, ένας ενήλικος στο ευρύτερο περιβάλλον της οικογένειας, να θυμηθεί μια ιστορία θάρρους και υπέρβασης, να παροτρύνει, με τον γλυκό τρόπο που μόνο οι ιστορίες ξέρουν, στον δρόμο προς την καλύτερη δυνατή εκδοχή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τα παιδιά στην Ευρώπη μαθαίνουν από νωρίς να εκτιμούν τα κόντρα – πρόσωπα, είτε πρόκειται για  τον φανταστικό Δον Κιχώτη, είτε για τον πέρα ως πέρα αληθινό Βίνσεντ Βαν Γκογκ.
 
Η κουλτούρα της Ευρώπης στην ουσία της δεν βασίζεται στη λογική, του ποιος είναι καλύτερος, ούτε στο τι παραγγέλνει η μάνα μου, ο πατέρας μου, ο Θεός και κάθε θεός. Ή, για να το πούμε με τον τρόπο του θυμωμένου μετά τις επιθέσεις, ποιος την έχει πιο μεγάλη και αποκτά de facto και de jure δικαίωμα επιβολής.
 
Η κουλτούρα της Ευρώπης βασίζεται στη χαρά της ζωής, στην περιέργεια, την αμφισβήτηση, την κίνηση, την όσμωση, τη δημιουργία, την απόλαυση της γνωριμίας με το διαφορετικό, στο, για να δω, εσύ πώς λες τη λέξη «ψωμί» και πώς είναι η γεύση του δικού σου ψωμιού.
 
Εν ολίγοις και με όρους πραγματικής ζωής, όλοι το ίδιο καλοί είμαστε. Παντού, είτε στο Παρίσι είτε στη Βηρυτό  – όπου και η πρόσφατη, πολύνεκρη επίθεση – η ζωή με τα μέτρα που θέτει ένας Ευρωπαίος, την ίδια αξία έχει. Δεν είναι Αμερικανός, να ρωτήσει πρώτα την ασφαλιστική εταιρεία και μετά να αποφανθεί. Ξέρει. Αφ’ εαυτού.
 
Εάν υπάρχει μία διαφορά, δεδομένο που οφείλουμε όλοι – «Εμείς» και «Αυτοί» – να αναγνωρίσουμε, με τον πολιτισμένο τρόπο που οι Άνθρωποι αναγνωρίζουν τις διαφορές τους και μαθαίνουν (έστω και με δυσκολία) να ζουν με αυτές, είναι η διαρκής, απολύτως συνυφασμένη με τη φύση, ρήση του Ηράκλειτου περί συνεχούς κίνησης, άρα μετασχηματισμού.

Με άλλα λόγια, σέβομαι την ακινησία σου, σεβάσου και εσύ τη διαστροφή να επανεφεύρω διαρκώς τον εαυτό μου.
 
Γιατί ως Ευρωπαία πολίτης – και επιπλέον, μητέρα – ούτε επιθυμώ, ούτε αντέχω, να κάνω περαιτέρω ανάλυση. Τουλάχιστον όχι τη στιγμή του πένθους.