Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Κομισιόν, στη χώρα μας πάνω από 2 εκατομμύρια συμπολίτες μας δεν έχουν πρόσβαση σε στοιχειωδώς υγιές φαγητό, σε βασικές τροφές όπως είναι το κρέας, το ψωμί… Αυτή την κατάσταση περιγράφουν τρεις λέξεις που πλέον βλέπουμε στις αναλύσεις και τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ:  “καθεστώς επισιτιστικής ανασφάλειας”. Κάτι που δεν είναι θεωρία στα χαρτιά αλλά πραγματικό σοβαρό και πολυεπίπεδο κοινωνικό πρόβλημα που ξεκινά από την περιορισμένη ή αβέβαιη πρόσβαση σε διατροφικά επαρκή και ασφαλή τρόφιμα και μπορεί να καταλήξει σε προβλήματα ψυχικής και φυσικής ανάπτυξης. Να επηρεάσει τις επιδόσεις των παιδιών το σχολείο. Να προκαλέσει παχυσαρκία εξαιτίας της κατανάλωσης τροφίμων κακής διατροφικής ποιότητας. Να δημιουργήσει γενικότερα προβλήματα υγείας.

Ένα φαινόμενο που επιβάλλει στις αρχές δραστική αντιμετώπιση με παρεμβάσεις προς όφελος των πιο ευάλωτων, οικονομικά και κοινωνικά, ομάδων. Επιβάλλει κυβέρνηση κοινωνικά ευαίσθητη, με σαφές πρόγραμμα που να στηρίζει ακριβώς εκείνους κι εκείνες που είναι τα μεγαλύτερα θύματα των σωρευόμενων κρίσεων, ακρίβειας, ενέργειας, μέσα σε συνθήκες συνεχιζόμενης υγειονομικής ανασφάλειας. Επιβάλλει ακριβώς μια κυβέρνηση στον αντίποδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μιας κυβέρνησης που ξέρει αλλά δεν θέλει. Που γνωρίζει ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα διαφορετικά αλλά επιλέγει να χρησιμοποιεί τους εξωγενείς παράγοντες ως δικαιολογία για τις ξαναζεσταμένες πρακτικές των ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων υποδομών – ακριβώς των δομών εκείνων που μπορούν να στηρίξουν την κοινωνία απέναντι στη θύελλα. Επιλέγει να χρυσώνει τα λίγα στελέχη των ΔΕΚΟ που είναι τα μόνα που μπορούν να ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ χωρίς να αναζητούν τις “προσφορές” και χωρίς να επηρεάζονται από τις ελλείψεις που ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους με τα ράφια να αδειάζουν.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία ενεργοποίησαν άμεσα κυβερνήσεις όπως της Κύπρου ή της Βουλγαρίας αλλά και άλλων κρατών, που δεν έχουν αριστερές ή… επαναστατικές κυβερνήσεις, οι οποίες όμως έσπευσαν να εξασφαλίσουν αποθέματα πρώτων υλών. Μια κίνηση στοιχειώδους λογικής, που όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη την καθυστέρησε απαράδεκτα. Είναι άραγε πολύ αργά; Το κόστος παραγωγής του κρέατος (εξαιτίας των αλυσιδωτών αυξήσεων σε ζωοτροφές, κα) τείνει να εκτοξευθεί, επιβαρύνοντας τους πιο αδύναμους. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης ή να έχει τελειώσει το Κολάμπια για να καταλάβει τι έρχεται. Χρειάζεται απλά ένας πρωθυπουργός που να νοιάζεται…

ΥΓ: Το πόσο και για ποιους νοιάζεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, το ζούνε στην καθημερινότητά τους και οι καταστηματάρχες στο Αιγάλεω, όπως περιέγραψαν στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην περιοδεία του στην πόλη την περασμένη εβδομάδα. Όπως περιγράφουν και όλοι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες στις Σέρρες, την Καρδίτσα, την Κατερίνη, την Βέροια, την Κομοτηνή…