1. Προφταίνει ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε κόμμα εξουσίας μέχρι την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου;

Όχι.

2. Προφταίνει να το κάνει μέχρι την ΔΕΘ (επίσκεψη νέου αρχηγού) και τις δημοτικές/περιφερειακές εκλογές;

Όχι.

3. Τι έρχεται μετά;

Οι ευρωεκλογές, Ιούνιο του 2024. Εκεί; Θα πάει ως κόμμα με εικόνα/αίσθηση εξουσίας; Περιορισμένος ο χρόνος. Θα προσπαθήσει.

4. Τι προϋποθέτει η ύπαρξη και προβολή αυτής της εικόνας;

Εσωτερική ηρεμία, αποδοχή του αποτελέσματος απ΄ όλους και άπλωμα «τραχανά» (όπως προσφυώς έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης) πέραν της Αθήνας και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Όσο κι αν αυτή ακολουθεί τους ρυθμούς και τα μηνύματα της Αθήνας.

5. Τι ζητούν οι ψηφοφόροι των κομμάτων εξουσίας;

Έναν αρχηγό που να μπορεί να κερδίσει τον άλλο αρχη γό. Αυτόν του κόμματος που κυβερνά. Το 1984 η ΝΔ εξέλεξε αρχηγό τον Κων. Μητσοτάκη τον οποίο στο κόμμα οι μισοί αντιπαθούσαν βαθιά και οι άλλοι μισοί «ούτε κρύο ούτε ζέστη». Το έκαναν αποκλειστικά για ένα λόγο : Για να κερδίσει «τον Ανδρέα». Ο Α.Γ.Παπανδρέου ήταν λίγο παραπάνω από πολιτικός αντίπαλος. Ήταν κάτι σαν ιδέα, τρόμος, ήταν περίπου εξωγήϊνο πολιτικό ον, δύσκολα αντιμετωπίσιμο. Απρόβλεπτο, είχε απευθείας σχέση με τον κόσμο, με τρομερή ικανότητα ελιγμών, τακτικισμό, πειθώ και προσωπική γοητεία. Άρα, από κανονικό πολιτικό αντίπαλο δεν έχανε.

Απόδειξη ότι επέστρεψε με εξαιρετικά κλονισμένη υγεία στις εκλογές του Οκτωβρίου 1993 και σάρωσε. Στο μεταξύ, ο Μητσοτάκης με τα πολλά (τρεις απανωτές εκλογές 1989-1990) τα κατάφερε και νίκησε φέρνοντας τη ΝΔ στην εξουσία. Πέρα από αυτό πέτυχε κάτι ακόμα πιο σημαντικό για την οικογένεια, όχι για την παράταξη. «Την μπόλιασε» (την παράταξη) με τις αρχές (!) του μητσοτακισμού ανοίγοντας το δρόμο για τα παιδιά του.

6. Και τι θα κάνει (ο νέος αρχηγός και ο ΣΥΡΙΖΑ) με αυτόν κυβερνά σήμερα;

Το νεότερο από τα παιδιά του Κων. Μητσοτάκη κατόρθωσε να κερδίσει δεύτερη συνεχόμενη φορά εκλογές (κάτι που δεν κατόρθωσε ο πατέρας του) εφαρμόζοντας την μοντέρνα και αγαπητή σε νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες πολιτική της επικοινωνίας χωρίς υπόβαθρο. Συγχρόνως μεγιστοποίησε επιτυχημένα τον «διεθνή ρόλο των κρίσεων» : Για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα (ακριβές τιμές στο ηλεκτρικό, τα καύσιμα και τα προϊόντα, καταστροφικέ ς πυρκαϊές, αυξημένη εγκληματικότητα, κύματα μετανάστευσης κ.α.) φταίει ο πόλεμος στην Ουκρανία, η διεθνής διαμόρφωση των τιμών στα πετρελαιοειδή, η κλιματική κρίση.

Όσο για τα απολύτως εγχώρια (τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη) φταίει ο σταθμάρχης, η κακή συνεννόηση, η ανεπαρκής εκπαίδευση. Η οποία βαραίνει τους προηγούμενους : μπορεί έτσι να ενοχοποιείται και η Δεξιά που κυβέρνησε, αλλά αθωώνεται ο Μητσοτάκης που δεν υπήρχε «τότε» ως πρωθυπουργός ή υπουργός. Η συνταγή του «φταίνε οι άλλοι» είναι πάντα λειτουργική αρκεί να περιέχει δόσεις συμμετοχής στην ενοχή : «Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη. Φταίω κι εγώ. Είναι φοβερό αυτό που έγινε αλλά δεν ήξερα».

7. Έχει ο ΣΥΡΙΖΑ απάντηση στην διακυβέρνηση τύπου «επικοινωνία και παροχές»;

Η δικαιωμένη από τα πράγματα και το αποτέλεσμα των εκλογών πολιτική περιλάμβανε το εξαιρετικά αποδοτικό κομμάτι των ποικίλων επιδομάτων που ονομάστηκαν “pass”

Επρόκειτο για «ελεημοσύνες» (κατά τον Ανδρέα) και για «φιλοδωρήματα» (έτσι αποκαλούσε τις συντάξεις και τις όποιες αυξήσεις επί ΝΔ) αλλά στα ανά την Ελλάδα καφενεία και στα λογής λογής νεοστέκια «Έβερεστ, Γρηγόρη, Βενέτη» κ.λ.π. των πόλεων, άλλο ήταν το κλίμα. Στους νέους «καφενέδες», εκεί που οι θαμώνες διαβάζουν μια εφημερίδα στα τέσσερα, αφού ένας αγοράζει και οι άλλοι ωφελούνται, έλεγαν το αφοπλιστικό «είδες, ο Μητσοτάκης κάτι δίνει». Την ώρα δηλαδή που πολλοί χλεύαζαν (ανάμεσά τους και ωφελούμενοι από τα pass) τα επιδόματα για τα καύσιμα, το σουπερ μάρκετ, τις διακοπές, τον οδοντίατρο, οι περισσότεροι «τσέπωναν» το κάτι τις και βολεύονταν μια χαρά με την υποκριτική απόδοση ευθυνών για την κρίση «στον διεθνή παράγοντα».

Το ίδιο συνέβαινε και με «το καλάθι» του Άδωνι που χλευάστηκε αλλά γέμιζε στα σούπερ μάρκετ από τους καταναλωτές που έψαχναν επισταμένως τις «μπλέ» (ή γαλάζιες) ταμπελίτσες με τα υπό έκπτωση προϊόντα για να γεμίσουν το καλάθι/καρότσι.

8. Πότε θα αρχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται ;

Την ώρα (ώρα η οποία διήρκεσε… κάτι χρόνια) που συνέβαιναν αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αντιληφθεί τίποτα. Ή αν είχε αντιληφθεί το είχε εντάξει σε ποταπό «φαινόμενο περιθωριακού αστισμού» και εξακολουθούσε να προβάλλει ως μείζονα πολιτική πρόταση τις εμμονές του. Οι οποίες ατυχώς δεν αφορούσαν κανέναν πλην των ιδίων. Καταγραφόταν μια συνειδητή άρνηση να δει (και αναλόγως να πράξει) ότι για κάποιους λόγους η κοινωνία είχε μπει στη λογική «ζήτω οι παροχές», ακόμα κι αν έχαναν περισσότερα από τις αυξήσεις στα καύσιμα, το ρεύμα και αλλού. Παράλληλα στο άτυπο και μη ρητά διατυπωμένο δίλλημα «ελευθερίες ή ασφάλεια», η κοινωνία επέλεγε (επίσης άτυπα) τον αυταρχισμό/ασφάλεια. Ή απλώς την αδιαφορία. Γι αυτό και η εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση των υποκλοπών δεν έκανε καμιά εντύπωση και δεν εντάχθηκε στα ενδιαφέροντα της πλειοψηφίας. Η υπόθεση αυτή έπασχε και σε ένα άλλο σημείο : Είχε από χρόνια ενταχθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως κακή μεν, αλλά επιλογή και πρακτική όλων των κυβερνήσεων. Άρα μέσα στο επικίνδυνο κλίμα μιας αρρωστημένης κανονικότητας, όλοι ίδιοι είναι.

9. Εξαγορά αντί πολιτικής;

Είναι έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και ηγεσία να υιοθετήσει μια πιο ρεαλιστική και τεχνική αντίληψη της εξουσίας; Ακόμα κι αν αντιβαίνει στις αρχές και τη δομή του; Ως κόμμα της Αριστεράς θέλει να ερμηνεύει αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία (πριν τα αποδεχτεί) με όρους οικείους στις αρχές και τις αξίες του. Του είναι δύσκολο (και ηθικά) να αρκεστεί σε μια πρόσκαιρη ερμηνεία της (εποχιακής;) τάσης όπου :
– βολεύεται ο κόσμος με επιδόματα
– προτιμά τη βολή του από το ξεβόλεμα της συμπαράστασης και της συμμετοχής
– προτάσσει την ασφάλεια από τα κοινωνικά δικαιώματα
Αλλά ακόμα κι αν αποδεχτεί αυτή τη συνθήκη, μπορεί να πορευτεί μαζί της; Είναι πλέον αρκετά κόμμα εξουσίας (η εξουσία είναι από τη φύση της δεξιά, αυταρχική, συντηρητική και κατασταλτική) για να αναδειχθεί σε ευέλικτο κόμμα και δεκτικό στον κυνισμό της κυβερνησιμότητας και την διαρκή πίεση της κοινωνίας για παροχές;

10. Αν δεν συμβαίνουν όλα αυτά, τι προτείνει;

Παρεμπιπτόντως, είναι πρόθυμος ο μηχανισμός του να παραχωρήσει στον νέο αρχηγό το προνόμιο να αποφασίζει και να διοικεί; Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επειδή ξέρει καλά πως δουλεύει το πράγμα, απευθυνόμενος στα στελέχη και στον σκληρό πυρήνα όσων ψηφίσουν είπε ότι δεν θέλει αδιαμεσολάβητη (απευθείας) σχέση με το λαό. Ότι θα λογοδοτεί στα όργανα. Πολύ ενδιαφέρον και δελεαστικό για τα όργανα. Όχι για τους ψηφοφόρους που αναζητούν πρωθυπουργό. Και για να μετακινηθούν από αυτόν που για δεύτερη φορά διάλεξαν θα πρέπει ή αυτός να κάνει τρομερά και ανεπίτρεπτα λάθη ή ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να πείθει ότι χωρίς φόβο και αναστολές (κακό παρελθόν στη σχέση με τη μεσαία τάξη κλπ.) μπορούν να επιλέξουν αυτόν.