Η μοναξιά και η απελπισία, τότε που ο χρόνος και η ζωή μοιάζουν να σταματάνε και να παγώνουν σε μια αιωνιότητα που αναρριπίζει διαρκώς αυτά ακριβώς τα δύο συναισθήματα… Έτσι ένιωθα τις τελευταίες ημέρες. Τίποτα δεν κινούνταν στον ορίζοντα μου και μέσα μου έλιωνα σε προανάκρουσμα θανάτου. Η μοναξιά μου ήταν θανάσιμη, είχαν καταστραφεί όλες οι καταστάσεις που συγκροτούσαν την ταυτότητα μου.

Μου συμβαίνανε πράγματα που  αποδομούσαν την εσωτερική μου δύναμη, την παραλλάσανε σε μια αδυναμία ύπαρξης υποστασιακής συνοχής , της αναγκαίας για τη σύσταση ενός οποιουδήποτε εγώ. Δεν υπήρχα για κανέναν. Κι έτσι όπως όλοι χρειαζόμαστε τους άλλους για να κινηθούμε, εγώ δεν τους είχα και βάδιζα καθηλωμένος πάντα στην ίδια θέση. Δεν έχει καμμιά σημασία να μετακινείσαι μέσα στο χώρο όταν η σκέψη δεν αλλάζει και δεν ανατροφοδοτεί τον κόσμο με τις γόνιμες προβολές της. Είτε έβλεπα είτε δεν έβλεπα ήταν ένα και το αυτό. Δεν με συγκινούσαν τα πράγματα. Από πουθενά δεν μπορούσα να αντλήσω ζωτικότητα. Είχα εκδώσει ένα βιβλίο το οποίο με την εμφάνιση του στα ράφια κέρδισε την ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Δεν είσαι συγγραφέας όταν κανείς δεν σε διαβάζει. Κάπου το χάνεις αυτό το αξίωμα. Γιατί πάντα γράφω για κάποιους άλλους  και αυτοί ποτέ δεν ήταν πάνω από μια δράκα. Δεν ξέρω αν μ’ αγαπάνε , δεν ξέρω αν ποτέ αναδιφήσεις τους στο έργο μου ήταν γι’ αυτούς ψυχωφελείς. Στα τυφλά πορεύομαι και τώρα τελευταία αυτή μου η τύφλωση παραλύει και τις άλλες μου αισθήσεις. Κουράστηκα να έχω πρησμένα τα μάτια μου απ’ την ανάγκη των δακρυγόνων αδένων τους να εκτονωθούν.

Όταν είδα τη φωτογραφία με τον μικρό Aylan Kurdi , πρόσφυγα απ’ τη Συρία, νεκρό αλλά σαν ζωντανό έκανα κάτι συνειρμούς ποιητικούς για το τρίχρονο αγόρι και προχώρησα σε  αστόχαστες ενέργειες για την κατάλυση της μοναξιάς μου…θυμήθηκα για τον Aylan εκείνη την ωραία απαγγελία της Λένας Πλάτωνος… θε φέρει η θάλασσα πουλιά κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι, να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, να σου φιλούν το χέρι. Μπήκα τελείως συνειδητά σε σκέψεις θέλησης  για αυτοδιάθεση. Στο δρόμο παραμιλούσα κάτι για θυσιαστική αγάπη. Έπρεπε πάλι να βρεθώ ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή τη φορά σαν εθελοντής σε κάποια ομάδα αντιμετώπισης προβλημάτων των πιο ανήμπορων  και καθημαγμένων από ‘μένα. Και έτσι σαν ναυαγός ιδαλγός  έκανα ένα πέρασμα απ’ την ελλαδική εκκλησία.

Δεν μου έμενε παρά να στραφώ στην εκκλησία και στα μέλη του κληρικαλισμού. Οι άνθρωποι που ακολουθούν κατά γράμμα τα ευαγγέλια. Η ζωοποιός ένωση με τον Θεό και τα συναφή. Η άνευ όρων αποδοχή του διαφορετικού, η αγάπη προς τον πλησίον, ο έρωτας προς το πρόσωπο του άλλου. Η αναπόληση της  ανθρώπινης μορφής που είναι για τους κληρικούς ευκαιρία για προσευχή και ανάδειξη του έρωτος τους με τον Θεό. Η απουσία αγάπης ως η μόνη αληθινή αμαρτία.

Είχα κάτι ιερείς φίλους μου στο Facebook. Έτσι! για να νιώθω πως όταν παλινωδώ ή πιο αληθινά όταν σαν άσωτος υιός, αποκαμωμένος απ’ τον κόσμο,  επιστρέφω  στην αγκαλιά του μεγάλου Πατέρα,  θα είχα την ευκαιρία να διαβάσω απ’ τους πλέον αρμόδιους τον παρηγορητικό λόγο του Χριστού και των αγίων νηπτικών της ορθοδοξίας.  Όταν η θρασύτατη  μοίρα μου με περιήγαγε στις απελπισμένες ημέρες μου, χτύπησα την πόρτα των πέντε περίπου παπάδων- πενθηφορείς οι χριστεπώνυμοι οδηγούν αυτοκίνητα, μου είπε μια φωνή από παλιά βόλτα μου ανάμεσα στον μόχθο και την οδύνη των ανθρώπων- που γνώριζα. Έστειλα σε όλους το ίδιο μήνυμα. «Δεν είμαι καλά, έχω μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας. Κάτι σαν κατάθλιψη. Είμαι πολύ μόνος μου, παίρνω φάρμακα απ’ τα δεκαεφτά μου. Πρέπει η εκκλησία να μ’ αγκαλιάσει κι εγώ θα προσφέρω εθελοντική εργασία για την ανακούφιση των συνανθρώπων μου που πονάνε». Ουδέποτε πήρα απάντηση από κάποιον απ’ αυτούς και ο μελίρρυτος λόγος σου Κύριε μπήκε στα χείλη των ασεβών.

Η ηθική και η υπερβολικά συντηρητική ρητορική των παπάδων είναι τα αναχώματά τους για να κρύψουν όλα τα μισερά που διαπράττουν πίσω απ’ το συμβολικό μούχρωμα  των αμφίων τους.  Είναι τόσα τα προσωπεία του ιερατείου …και ο πλέον αδαής το έχει καταλάβει. Μιλάμε για παλίμψηστα πρόσωπα. Όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι απ’ τα εκμαγεία τόσο πιο κοντά φτάνεις στην αδιάψευστη υποκρισία του μοναδικού προσώπου. Εκεί , σ’ αυτό το ένα πρόσωπο, καταλάμπουν αυτά που οι ίδιοι οι παπάδες ονομάζουν θανάσιμα αμαρτήματα. Το βρήκα από ένα φίλο. Αυτό που ψάχνουν οι χριστιανοί αξιωματούχοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι λίγοι φαλλοί για την ικανοποίηση της παρά φύση έδρας τους. 

…………………….

Η μοναξιά μου πια με μετακινεί. Είμαι ένας εσωτερικός μετανάστης. Όχι απαραίτητα από πόλη σε πόλη. Μπορεί κι από γειτονιά σε γειτονιά. Έχει ένα υπέροχο ημίφως την ώρα που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές. Με τον τροπισμό της ενδοβολής κάνω δικό μου το σιγηλό λαμπύρισμα της οθόνης του υπολογιστή. Θυμάμαι εμπειρίες σε τέτοιες συνθήκες φωτός και ετοιμάζομαι για την αναβίωση τους την ώρα του βραδινού καφέ μου. Μέχρι να βγω θέλω να συνεχίσω αυτό τραγικό εικονοστάσιο της δικής μου παντέρημης ζωής: στα νιάτα μου το είδωλο μου στους καθρέφτες,,, ήμουνα άραγε τόσο αποκρουστικός; Σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις άγνωστος δημιουργός ανάμεσα σε μεγάλες παρέες, να τις βλέπω και να μετρώ τον πόνο μου με τα γέλια τους. Στην Κω την ώρα που έψαχνα άνθρωπο στις αγυιές να ταιριάζει με τα θέλω μου…ένας καταραμένος , τότε, ανάμεσα σε κανονικούς.

Κουβάλησα όλες αυτές τις σκέψεις μαζί μου και ξεμάκρυνα απ’ την οικεία μου προς την Ομόνοια. Τελικά πρόδωσα το ημίφως, μπορεί και όχι. Συναντήθηκα με τον ποιητή και πολιτευτή Γιώργο Χρονά. Μίλησε. Για την εσωτερική φωνή και το κάλεσμα της να δεχτεί την πρόταση που του έγινε για ανάμειξη στον πολιτικό βίο. «Ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον». Ο πλαστουργός μιας νέας πνοής έρχεται στην δημόσια ζωή. Μου ανέλυε, την ώρα της συνάντησης μας,  τα πιστεύω του και τις πολλές   ιδέες του. Ο λόγος του καταιγιστικός. Παραληρηματικός. Απ’ το ένα θέμα στο άλλο, τράβαγε τις κουρτίνες που προκάλυπταν τις αλήθειες. Κι όλο μιλούσε για την Τασία και τις αστοχίες του λόγου της…